Osteopaat

Het scheelt dat ik de kleren nog aan heb als de man tegenover mij, een osteopaat, me het hemd van het lijf vraagt.
Naam. Leeftijd. Adres. Beroep.
‘Je bent bijna jarig, ik zie het, ga je een groot feest geven?’
‘Je woont vlakbij.’
Een beroep schiet me zo gauw niet te binnen, ik ben al jaren een en al roeping.

Zelden zag ik een mens die zoveel frisheid uitstraalt als deze man. Dat kan komen omdat ik val op duistere types. Ik kom bij de osteopaat vanwege mijn linkerschouder. Die speelt op sinds eind december 2012.
‘Waarom kom je bij mij?’
Frappant dat hij dat nu net vraagt.
Hij wil weten hoe ik eraan kom. Ik wil weten hoe ik eraf kom.

De kleren moeten uit. Een heel gewone, dagelijkse handeling, maar een rare bezigheid tegenover iemand die je niet kent.
‘Sokken ook?’
Dat is zo ongeveer het enige dat niet uit hoeft. Kniekousen zijn het ook nog, lekker oenig bij mijn ondergoed. Ik ben hier niet als fotomodel. Ik doe of het heel normaal is en hij ook. Dus daar sta ik heel normaal in mijn ondergoed met kniekousen.
‘Draai maar om.’
Op dat moment zie ik het gordijn in de hoek. Dat knikje van hem sloeg daarop. Dat ik daarachter decent aan de gang kon. Nee, ik geef een striptease pal voor zijn neus.

De osteopaat neemt het heft in handen en ik geef me er aan over. Anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven.
Hij begint met mijn rug, langs de wervelkolom, terwijl pal voor me een levensgrote afbeelding van een man hangt, nog meer ontkleed als ik, de hele huid is eraf gestroopt. Ik heb het zicht op al zijn spieren en verbaas me erover dat er onder de huid een volledig spierpak zit. Geen losse spieren dus, maar rondom.

‘Dan kun je nu gaan zitten.’
Daar ben ik altijd onhandig in, in het uitvoeren van opdrachten. Ik weet op zo’n moment niet waar ik kan gaan zitten. Toen ik bij een darmonderzoeker op het trapje voor de behandeltafel ging zitten, zei deze onderzoeker dat ik het wel erg laag bij de grond zocht.
Gerben, zo heet mijn osteopaat, wijst naar de behandelbank naast me. Hiermee heeft hij mijn vertrouwen, dat hij nu al weet, waar Man een jaar over deed, aanwijzen waar hij me wil hebben: daar is de kleedkamer, daar de stoel en daar de behandelbank. Anders was ik door de knieen gegaan en aan zijn voeten gaan zitten.

Hij draait mijn romp van rechts naar links. Rechts kan het beter.
Daarna kan ik gaan liggen. Op de behandelbank. Hoofd naar de verhoging. Een goede extra aanwijzing, want de voeten hoger ligt prima.
Nu komt het radbraken, waardoor ik vanochtend geradbraakt wakker ben geworden.
Armen en benen worden bewogen naar binnen en buiten, precies zoals ik als kind met mijn beer deed, wanneer ik die onderzocht. Met poppen heb ik nooit gespeeld. Dit terzijde.

Ik blijk zeer flexibel te zijn. Type kind dat met benen in de nek op haar handen door de kamer loopt. Mijn rechterbeen heeft veel minder bewegingsvrijheid. Tot mijn verbazing. Aanvankelijk. Vanwege die linkerschouder.
Voor de schouderpijn had ik rugpijn, rechtsonder. Vanwege het vele tillen en draaien van mijn inpandige moeder…

Nu komen de organen aan de beurt.
Om te beginnen gaat Gerben in de harikirihouding, platte hand op zijkant van de andere hand, zijkant op mijn borstbeen.
‘Adem diep in en uit.’
Hij drukt harder.
‘Probeer door de mond in te ademen.’
De derde inademing door de mond zal ik net besluiten met een uitademing, laat hij ineens los. Mijn borstkas ontplopt als een verstopt riool dat je te lijf gaat met zo’n plopper. Een soort knal. Ik krijg lucht.

De osteopaat doet twee in een. Hij onderzoekt en behandelt tegelijk. Geconcentreerd, aandachtig.
‘Het lichaam zoekt altijd balans. Als die verstoord is, gaat het compenseren. Het gaat erom de oorzaak te vinden. Gewrichten kunnen uit het lood raken door een ongeluk, maar jouw schouder komt van binnenuit. Dan is ergens de balans verstoord, en de oorzaak daarvan probeer ik te vinden. Ik vind nu dat je linker nier niet goed werkt. Daar ga ik nu iets aan doen.’

Twee handen in mijn buik, links. Dieper en dieper doet het pijn.
‘Verdraag je het nog?’
Deze man let op mij terwijl hij aan de gang is. Ik ben van het soort dat therapeuten hun werk laat doen, zoals ik mijn werk doe. Het werk moet gedaan.
‘Ik voel het wel. Scherp en diep en het trekt naar mijn kruis.’

Nog een keertje de harikiri oefening.
Nog een keertje het radbraken van de ledematen.
Links en rechts doen het nu even goed. Armen en benen. Verbazend!
Hij geeft me een oefening om de verslapte spieren van mijn linkerschouder te oefenen.
Ik voel me op mijn plek bij deze man.
Over drie weken mag ik terug komen.

Voor meer info: http://www.osteopathietexel.nl/