Glimlach

In de hele Huesmolen is geen molen te bekennen, verder is alles aanwezig. Als je de Blokker gehad hebt, kun je op de brug naar de kapper en over het grachtje naar Deen voor de dagelijkse kost, dan naar de warme bakker voor een exquise gebakje, een sigaartje ernaast, krantje bij Stumpel, speelgoedwinkel op de hoek en daartussen een zaakje met een kelder waar dingen gebeuren die ik niet weet. In de uiterste hoek, verder dan de eerste de beste gaat, zit het culturele hart, de bibliotheek.
Terug naar het grachtje.

Iedereen vindt dat hij stinkt, maar dat is niet zo. Volgens de winkeliers verversen zij het water elke dag. ‘s Nachts had ik zowiezo niet verwacht. Ook een winkelier mag een keertje niet klaar staan voor zijn klanten.
Afijn, je gaat dat vermaledijde grachtje over naar de krokettentent, waarachter een schoenenwinkel schuil gaat die altijd aanbiedingen heeft, want geen klant vindt die verborgen winkel. Ooit was er ook nog een Hubo met een EHBO kist die iemand eigenhandig had uitgesneden, waar vind je dat nog. Zo was er en is er nog steeds heel wat te vinden in de Huesmolen op een moment dat je met je ziel onder de arm loopt.

‘Zag je die man met dat karretje?’
Loop ik toch straal voorbij een oude bekende, werkelijk oud, eeuwenoud, de mysterieuze Indische dame die ik van de zomer voor het eerst trof bij de Blokker bij de tassen op wielen. Weet je nog? Ze is weer zonder kar.
‘Zo’n karretje heb ik nou.’
Zo gauw zie ik wel de rug van de man, niet zijn tas op wielen.
‘Ik heb hem thuisgelaten, want ik hoef alleen een tomaat en die is veiliger in mijn zak dan in die tas.’
‘En als je de tomaat erin laat vallen, is hij meteen plat. Ik moet ook groente hebben.’
‘Eet je ook tomaat?’
‘Ik weet het nog niet.’
‘Dan moet je tomaten nemen, het stond in het krantje, de tomaten zijn in de aanbieding.’
Ik moet nog hard lopen om haar bij te houden. Ze loopt met vliegensvlugge vederlichte drentelstapjes naast me voort.
‘Ik kook elke dag, want mijn dochter kan niet koken.’
Daar houd ik van, dat je meteen weet waar het over gaat, zonder voetnoten onder elke opmerking, hoe de vork van a tot z in de steel zit, inclusief familieverhoudingen, vetes en kwalen.
‘Mijn dochter brengt elke dag een pannetje eten, maar ze kookt alles dood en ik krijg haar niet wijzer. De kraaien zijn er blij mee. Die eten alles wat dood is.’

We zijn aangekomen bij Deen, de Super die zich direct achter de ingang voordoet als verse groenteboer. Ze wijst me de kistjes met groenten, of liever, ze wijdt me in. Haar gracieuze handen die me bij de tas-op-wielen meteen boeiden, gaan nu fluweelzacht over de bloemkool, de uien, de witlof en de venkel, om te blijven hangen in de spinazie.
‘Deze kan je wel nemen, het kan de laatste van het seizoen wel zijn. Het is geen aanbieding, maar de blaadjes zijn precies goed, vol groen en lekker knisperig. Niet koken hoor! Je moet de blaadjes levend opeten, dan leef je lang en gezond.’
Het levende voorbeeld staat naast me te stralen. Door haar ogen zie ik de schoonheid van verse spinazie en vul een flinke zak.
Ze knikt me glimlachend toe.
‘Goed wassen hoor!’
‘Ja, al dat zand tussen je tanden is niks.’
Ze schudt haar hoofd en een sierlijke wijsvinger. Ik voel aan mijn water dat er iets komen gaat, waar haar dochter almaar geen oren naar heeft.
‘Je moet het wassen onder koud stromend water, dan leven de blaadjes op en smaken veel lekkerder.’
Ik kan mijn Indische wajang wel opvreten zo lief als ik haar vind. Precies op dat moment komt mijn buurvrouw met haar dochter langs.
‘Kijk Sanne, buurvrouw Anne! Wat sta je daar gelukzalig te glimlachen met je zakkie spinazie.’