Onze boerderij zit vol geluid. Hij kraakt en hij piept en hij knarst. De eerste jaren dat wij hier woonden en volop verbouwden en nog volopper sloopten, stelde Man mij keer op keer gerust met een zinnetje waarvan hij dacht dat er rust vanuit ging.
‘Hij zet zich.’ Waarmee hij de boerderij, het houtwerk en vooral het vierkant bedoelde, de inwendige houtconstructie die de Noordhollandse boerderij onderscheidt van boerderijen als de kop-hals-rompboerderij. De onze lijkt op een piramide met afwijking. Het feit dat het binnenwerk zich aan het zetten was, riep eerder vrees dan rust op. Vooral toen hij er ter grotere geruststelling bij zei dat we drijven op een zandplaat of een kleiplaat, daar wil ik af wezen, iets afwijkends in het boerenland rond Hoorn, waardoor er onder onze boerderij nooit palen geheid hoefden te worden. In tegenstelling tot de buren drijven wij.
Als de zandplaat zakt, zakken wij mee.
Het bijzondere van het menselijk aanpassingsvermogen heeft zich inmiddels voltrokken. Als het piept en kraakt en knarst en klapt tijdens bezoek van mijn vriendinnen, waar Man niet bij is ter verklaring van fenomenen die zich voordoen in ons wonderbaarlijk huis, ben ik de aangewezen persoon de schouders op te halen en dan zeg ik doodgemoedereerd ‘hij zet zich’. Wat herkenbaar verschrikte ogen bij mijn vriendinnen oproept.
Dat gaat zo al jaren, zeg nooit ‘altijd’.
Dan slaap je een keer ononderbroken diep omdat je een paar dagen de rust neemt.
Omdat je heel veel meemaakt met je moeders verjaardag.
En ateliers die galerie worden.
En manuscripten die boeken worden.
En oude bekenden die opduiken uit 20 jaar Ginungagap.
In die rust slaap je de slaap der onschuldigen. Dieper dan diep.
‘Pang!’
Alsof een pistool afgaat. Pal maast je oor. Op je hoofdkussen.
Dan schrik je wakker. En durf je je niet te bewegen.
En slaapt Man alsof er niets is gebeurd.
En gebeurt er ook niets meer.
En doezel je in slaap.
‘Pang!’
Dan ben je echt wakker. Klaarwakker. En dan geef je je man toch een oplawaai op zo’n onzichtbare manier dat een terrorist of inbreker die in de slaapkamer staat te loeren niet ziet dat je wakker bent en jou gaat beschieten.
‘Wat!!?’
Echt keihard. Dat elke dief gealarmeerd zijn pistool leeg schiet.
Niets verbreekt de stilte. Nou ja, Man met zijn ‘Wat is er? Is er wat?’
Hij heeft van nature een stem die stilte verbreekt tot in de verre omtrek. Ook als hij net wakker geschrokken is van een onzichtbaar oplawaai in het donker.
‘Ik hoorde een pistoolschot. Vlakbij. Hier in de kamer.’
Dwars door het vervaarlijke duister van de nacht waarin wezens schuilen die je niet ziet, steekt hij zijn arm het bed uit en knipt de schijnwerper op zijn nachtkastje aan. Hij is zo’n man die zijn vrouw voorleest zodat zij na 2 minuten in slaap valt als dat nodig is, en daar is die schijnwerper voor, anders ziet hij de kleine lettertjes niet.
De kamer is zo leeg als maar kan; ik heb alles net eruit gebonjourd, dankzij de tijd die ik over had door even niets te doen.
Het enige object dat naast het bed de kamer bemeubelt, is de trommel waar Man maar geen afscheid van kan nemen. Het is een trommel op drie poten, die hij zich aanschafte in de tijd dat hij nog les gaf op een basisschool. Om de kinderen stil te krijgen en zijn stem te sparen, zocht hij een compagnon, de trommel op driepoot.
‘Pang!’
Na jaren van stilte kan hij het ineens alleen.
20 reacties
Spooky!
idd Johan
percussie in our dreams…net als ome willem,
rapàh rapàh rapàh..
en alles en iedereen zit op het puntje van de stoel, ik nu ook!
xxx
🙂
Is je man soms ook zo dove als een heel hardhorende kwartel Anne? Zo één, net als ik, met 2 hoorapparaten die hij ‘s nachts op het nachtkastje legt en dan niets hoor maar overal doorheen slaapt?
Is heel praktisch, kun je je vrouw altijd met een onschuldig gezicht wakker trommelen als of jij van de prins geen kwaad weet.
Volgens mij is hij Oost-Indisch doof Egbert… 😉
Grinnik, grinnik…
Op het laatst werd ik afgeleidt
door een sprekend iemand hier in huis
(daar ben ik mee getrouwd)
ontging het me een beetje van pang
nu nog 45 mails lezen waaronder blogjes….
gelukkig zijn die veel minder leuk…
ook nog nooit tijd gehad Poëzine uit te printen daardoor…..
Dat was de trommel Annet – wie verwacht dat nou… dat zo’n trommel er niet tegen kan dat hij van plaats verzet wordt – daar knapt zijn vel van of zoiets….. ik heb hem inmiddels weer terug gezet waar hij stond, op alle gevaar dat hij dan vannacht weer pangt…
Geweldig je woordgebruik, Anne (volopper) ! 🙂
Wat was het nou, dat pang? Ik ben zeer benieuwd. Graag gelezen !
Ik heb het uitgelegd bij Annet, pal hierboven – hij heeft het eerder gedaan, tien jaar geleden of zo, toen wij hier net woonden en hij dus ook verhuisd was – maar wie herinnert zich dat middenin de nacht, ‘o, dat zal de trommel wel weer zijn’ –
Je vertelt het smakelijk; ik dacht minstens dat één van de steunberen doormidden brak!
De trommel ver-zet zich 🙂 Die wil boter op het hoofd, of olie op het vel.
Als ik het zo lang zonder smeersel moest uithouden in een boerderij die zich doodgemoedereerd mag zetten, zou ik mij als trommel ook verzetten 🙂
Liefs en dank voor deze mooie knallen!
Aha! Jij weet er meer van, Marjolein – moet ik het vel invetten? Met olie? Dat doe je met schoenen en leren banken – en een trommelvel is ook een soort leer… daar heb ik niet eerder bij stilgestaan… en dus liet hij van zich horen 😉
en ‘s nachts is alles luider, harder, donkerder en vooral, veel enger.
ik heb genoten, het is dan ook wel heldere zonneschijn, veel minder eng.
ja, vooral als je er wakker van schrikt, half uit een droom die nog niet helemaal weg is…
fijn dat je ervan kon genieten!
Ik snap alles van de zandplaat en het zetten, maar nu snap ik nog niet wat het geluid maakte.
Ha Kees, de trommel, of het trommelvel – dat weet ik nou eigenlijk ook nog steeds niet…
heerlijke verteltrant…knap het vertellen van het knappen van de vliezen ,)
dankje Willem
Heerlijk verhaal, eerst de lezer een kant op laten kijken en hem dan verrassend van achteren besluipen. Je bouwt een lekkere spanning op, zo’n soort spannng zoals je als kind schrikt van: boeh, en dat eindeloos wilt herhalen.
Ja, boeh! Leuk om van je te horen, Dick!