Vandaag is mijn broer jarig. Eigenlijk pas tegen zessen, want rond die tijd is hij geboren. Er is amper iemand op de wereld van wie ik meer houd dan van mijn broer. Of ik hem nou zie of niet, of hij nou schik heeft of scheldt, succes heeft of pech, mooie overhemden of vieze broeken, knuffelt of slaat, lieft of haat, ik houd van hem. Onvoorwaardelijk.
Een wonder in het licht van zijn komst in mijn leven.
Ik had geen zin in zijn komst. Waarom moest alles veranderen wat goed was zoals het was?
Papa, mama, ik en de zee en de vuurtoren en de molen, de kleermaker en de smid.
‘Je krijgt binnenkort een broertje of een zusje.’
‘Dat wil ik niet.’
Mijn moede bleef zaniken dat er toch echt een broertje of zusje in bestelling was en dat die kwam.
‘Dan maar een zusje.’
Nou ging mijn moeder zeggen dat je daar niks over te zeggen had. Er komt wat komt.
‘Hoe komt dat?’
Stilte.
Na de geboorte van mijn broertje voelde mijn moeder zich genoodzaakt haar verongelijkte, boze, drammerige dochtertje uit te leggen hoe het nou echt zat, een zaadje, een eitje en een nestje. Voor de geboorte dacht ze het af te kunnen met het verhaal van de ooievaar, waar een kern van waarheid in zit, als je de geest meerekent.
‘De ooievaar.’
Nooit had iemand over hem gerept en nu kwam hij ineens met een kind nog wel.
‘Die ken ik niet en die hoeft hier geen zusje of broertje te brengen. We zeggen dat we die niet hoeven.’
‘Dit kindje is voor ons bestemd, een heel lief klein kindje is het en dat kindje is helemaal alleen op de wereld en gelukkig is de ooievaar er, en dat is een hele grote, mooie, sterke, lieve vogel die dat kindje meeneemt van heel ver naar een hele lieve papa en mama en zusje uit. En dat zijn wij.’
Daar had ze me even mee stil.
‘Valt dat kind niet van zijn rug?’
Dan waren wij van dat kind af.
‘De ooievaar heeft een hele lange, sterke snavel en daarin draagt hij een luier en daar zit het kindje in.’
Ik ging meteen naar het raam en keek in de lucht boven Westkapelle.
‘Waar kijk je naar?’
‘Of ik de ooievaar zie met een kindje.’
‘Dat zie je niet.’
‘Waarom niet?’
‘Hij komt niet als kinderen kijken.’
Kortom, mijn moeder had er een dagtaak aan haar kind te overtuigen van alle feiten en gebeurtenissen die wel of niet konden bestaan en stonden te gebeuren. Weken. Dagen.
En toen was het 2 oktober.
‘Vandaag komt je broertje of zusje, en dan mag jij naar tante Marie.’
‘Ik ga niet naar tante Marie, ik ga kijken of ik de ooievaar zie.’
Mijn vader moest eraan te pas komen om mij in het fietszitje te proppen en naar tante Marie te brengen. Ik kende de hele Marie niet, ik was er nog nooit geweest en de ellende was dat ze aan het andere eind van het dorp woonde, zodat ik de ooievaar niet kon zien aanvliegen.
‘Ik wil daar niet zijn als de ooievaar komt. Het is veel te ver. Breng me dan maar naar tante Jo.’
Zij woonde tegenover ons, samen met haar broer die kleermaker was.
Dat ging niet door.
Het laatste dat ik nog kon doen aan het onvermijdelijke, was goede raad aan papa.
‘Papa, als die ooievaar een broertje in de luier heeft, stuur je hem dan terug om een zusje te halen?’
Papa lachte. Hij begreep de ernst van de situatie niet. De enige die ervoor kon zorgen dat de ooievaar met het juiste pakket kwam, stuurden ze weg. Papa en mama zouden er pas achter komen dat het een broertje was, als de ooievaar weg was. Als het te laat was.
Ik keek papa na, hoe hij wegfietste zonder mij, de lange weg af. Hij werd almaar kleiner. Ik was alleen.
Uren stond ik voor het raam te staren naar de weg en naar de lucht.
Geen papa, geen mama, geen ooievaar met een luier.
Tante Marie kwam achter me staan en naast me staan, links en dan weer rechts. Ze kwam met ranja, ze kwam met koek, ze zei dat het fijn was dat ik een broertje of zusje kreeg, ze zei dat papa mij kwam halen als broertje of zusje er was.
Ik keek niet op of om. Geen moment.
Eindelijk zag ik een stipje aan het eind van de weg. Het werd groter. Het werd papa.
Papa zag er blij uit. Hij zwaaide naar mij. Ik werd helemaal warm, ik moest bijna huilen.
Papa sprong van de fiets, zette hem tegen het raam en juichte ‘we hebben een zoon!’
Er knapte iets.
Ik weet nog dat mama in bed lag met een vreemd kind tegen zich aan, een volslagen onbekend kind dat uit het niets was gekomen en nu de beste plek bij mama had, in haar bed, in haar arm, aan haar borst.
Mama was blij, papa was blij. Het kind had een vuurrood hoofd en spierwitte haartjes, het huilde.
Dat was het moment dat ik begreep dat ik alleen op de wereld was.
Ik was drie.
23 reacties
O Anne dit is een heeeeeel mooi verhaal ik kreeg kippevel en tranen in mn ogen.
Hou van je broer onvoorwaardelijk en voor altijd, en gefeliciteerd met zijn geboorte voor jou,je bent niet alleen.
Liefs, Simone xxxxx
Wat een prachtig verhaal, ontroerend en tegelijkertijd moet ik hardop lachen. Je was toen al een doorzetter 🙂
Mijn broertje kwam uit het koffertje van de dokter, dat wist ik heel zeker. (Dat die dokter kwam terwijl het broertje er al was, maakt niet uit – dat detail was ik vergeten).
Het zeker weten scheelde me ook flink wat tijd om boerenkool te inspecteren 🙂
Daar kwamen de kinderen bij ons vandaan.
Ik was 2 1/2 en ook bij ons werd het nooit meer hetzelfde, vandaar mijn grote begrip voor dat eenzame peutertje dat op de ooievaar wachtte.
Van harte gefeliciteerd met je broers verjaardag, maak er een fijne dag van!
Gelukkig is het toch nog goed gekomen met de jaloerse Anne :-).
Héél fijn om lezen.
Mijn zus was ook drie toen ik haar leventje verstoorde, tot overmaat van ramp kwamen we onaangekondigd met z’n tweeën. Ook hier kwam het goed ;-).
Anne van harte gefeliciteerd met het meer dan gewenste broertje , gelukkig dat het goed gekomen is 🙂
Wat ‘n prachtig beeld zet je hier weg van ‘t eenzame meisje, niet willen en toch zo nieuwsgierig en dan ontdekken dat je je plekje kwijt bent, dat je je plekje mag gaan delen wat is nu mooier dan delen en houden van in het leven.
Heb het met ontroering, het eenzame meisje voelend in mezelf, gelezen. Dank je wel
Wat een prachtig verhaal, heel herkenbaar. Ik was drie toen mijn zusjes (tweeling) geboren werden. Dat gegeven heeft een behoorlijke impact gehad op mijn jonge leventje.
Wederom graag gelezen, Anne !
een lust om te lezen….geweldig dat je dan nu zo geniet van je broer(tje) en er ff mee begint in je beleving…. ´k heb een zus ( twee jaar jonger) die verhouding lees ik hier terug…bedankt 😉
mooi en raak Anne, gelukkig heeft dat kleine meisje de tijd gehad om vrede te stichten en ontdekt wat onvoorwaardelijke liefde is. het grootste geschenk dat je broer je kon geven. gefeliciteerd met zijn verjaardag en vier feest.
Voor mij op zich een vreemde ervaring.
Ik was de jongste thuis en heb die kans gemist 🙂
Maar je verhaal kan je algemener lezen.
Van iemand onvoorwaardelijk houden, terwijl je in aanvang een bloedhekel aan hem of haar had.
Voer voor psychologen, die er overcompensatie in zien.
Zoals ouders een ongewenste baby veel teveel kunnen verwennen.
Onbewust zou je daarmee die afwijzing uit willen gummen.
Of dat nou (altijd) zo is, laten we maar in het midden, want onvoorwaardelijke liefde is zo schaars dat je het wel moet koesteren.
Wat een mooi verhaal en wat moet jij je alleen gevoeld hebben. Maar dat hebben jouw pappa en mamma jou ruimschoots vergoed door ook van jou te houden, want je bent een geweldig leuke vrouw geworden. Helaas ben ik enig kind en heb ik altijd een broer of een zusje gemist. Fijne verjaardag met je broer.
Ah Anne,
wat heerlijk als je zo je familie beleeft!! om jaloers op te worden!:)
groets
Ik was het laatste broertje van mijn 3 zusjes en dus een ander broertje was er niet en kwam er ook niet meer. Bovendien was ik een “nakomertje”, dus extra verwend. Gelóóf je dat met die 3 meiden??? Een héél zware jeugd gehad. 😉 !
Jouw verhaal vertelt overigens meer over jezelf dan over je broertje. Dat je n.l. altijd duidelijk een eigen mening hebt gehad. Maar ook dat je echt veel liefde en zorg voor je jongere broer op kunt brengen (Vind ik een heel lieve karakter trek van je 😀 ).
Heel hartelijk gefeliciteerd met de verjaardag van je broer, en dat je het vanavond nog fijn met jullie geliefden mogen vieren Dan voel je je ook vast niet meer alleen.
Ik zie je al helemaal voor mijn geestesoog staan, met je glaasje ranja voor het raam. Je krijgt het toch altijd weer klaar me mateloos te boeien Anne! Een hele fijne dag gewenst, samen met je ‘vreemde kind’ 😉 Dat hij nog lang je leven mag ‘verstoren’!
Wat een superleuke, lieve reacties. Zoveel herkenning ook! Ik was geheel niet de enige, zo blijkt. En de tweede heeft ook heel wat te verwerken… Leuk om te lezen. Hartelijk dank!
Als dank krijgen jullie over een poosje hele leuke mail van mijn uitgever…. en je kunt wel raden waar dat over zal gaan 😉
Anne, graag gelezen!
Had al op fb gerageerd, maar ik wil natuurlijk op die mailinglijst komen….:-)
Dus puur eigenbelang dat ik hier nóg eens reageer :v ! Ben ook zó benieuwd naar je boek!!
Lieve groetjes, Ellie
bijzonder verhaal. Bij ons thuis werden de kindjes door de engelen gebracht. En ik wilde erg graag een engel zien. Ook ik werd ergens anders naar toegebracht. Maar voor mij was het nooit zo’n punt.
heerlijk verhaal.
Ja! Ik meld mij aan voor mail van je uitgever 🙂
Ik meld me natuurlijk aan Anne ! Ik ben heel benieuwd 🙂
Bij deze Anne wens je heel veel succes kuske,
Jolande
Wat een heerlijke Anne-vertolking weer !
Dukke kus! xxx
Lieve Anne,
Voor de mailing list. Ongelooflijk dat je dat allemaal nog weet. Zo jong bedoel ik. En al die emoties erbij. Dat witte haar weet ik ook nog wel. Mooi heb je het weer verteld.
.
ik heb alles gretig gelezen en jullie krijgen allemaal mail van mijn uitgever – en een knuffel van mij