Mijn vriendin is van het spontane soort, haar huishouden is dan ook geen kantoor maar een spoor van huiselijke bezigheden. Als je onverwacht langskomt, val je met je neus in de boter en haar bezigheden. Nooit gebrek aan een gesprek, want op de bank zie je haar laatste haakwerk aan een gezellige slinger die niet af komt, omdat de telefoon gaat, waar haar leesbril ligt op de Flow, waar een leuk projectje in staat dat ze het telefoongesprek in gooit en onderweg naar de keuken zie je kleurpotloden gezellig naast een knot katoen en een deegvorm. Aan inspiratie geen gebrek. Houd ik van.
Alleen komt mijn vriendin wel altijd een uur later dan we afspreken, want waar liggen de brillen voor ver en dichtbij, waar de uitgeknipte artikeltjes voor mij, het schilderijtje waar ze aan bezig is en o ja, de zelfgebakken appelkoekjes.
Maar daar is ze dan. Ze ploft op de bank met drie tassen, klaar om uit te pakken.
,,Gelukkig ben ik hier want ik ben bekaf van gisteren en Albert bleef me maar ophouden, maar ik dacht, dit is mijn dag, ik trek de deur achter me dicht.”
Ze ziet wit als een doek, wangen als waterzakken.
,,Albert heeft almaar kritiek op mijn huishouding. Hij vindt het een chaos.” Ze heft haar handen. ,,Ik heb 30 jaar mijn huishouding gerund, maar nu hij vervroegd uitgetreden is, krijg ik voortdurend te horen dat er niets van deugt.”
Waar ik in jonger jaren dacht dat ik moest reageren, weet ik inmiddels dat vriendinnen alleen maar hoeven te horen dat ik luister, een enkel ‘O’ is genoeg. Mijn man weet het intussen ook, die zegt wel honderd keer ‘O’ als ik mijn ei kwijt moet.
Ik zeg ‘O’, mijn vriendin gaat door.
,,Ik doe echt mijn best er systeem in te brengen, maar het wordt gewoon vanzelf een chaos.
,,O.”
,,We zijn gewoon verschillend. Ik ben bijvoorbeeld een els en Albert een eik en een els kan nooit een eik worden.”
,,O. Nee.” Een beetje afwisseling kan geen kwaad.
,,Ik heb geen idee hoe een els eruit ziet, maar in elk geval heel anders dan een eik en mijn huis wil ik ook anders, want ik ben flauw van al dat glimmende bruin van Albert en nou heb ik dus een verf ontdekt van een vrouw die ook zo’n chaoot was dat ze alles tegelijk deed en dus geen tijd om alles schoon te maken en te schuren en te verven en weer te schuren en te verven, en dan ook nog de huishouding met jonge kinderen.”
Ik voel het nieuwe project aankomen.
,,Kijk!”
Ze haalt een stel tijdschriften uit een van de drie tassen. Vol voorbeelden om je handen bij af te likken. Van die saaie, glimmende tafeltjes en kastjes van het jaar nul die met één likje verf een doorleefd landelijk uiterlijk hebben waar je je hele huis wel mee vol wilt zetten, appelgroen, Provence blauw, eigeel en natuurwit. Verweerd. Dat is de look.
,,Met kalkverf van Slome Annie. Kan overal overheen, hout, plastic, metaal en je hoeft niet te schuren, gewoon gelijk verven en klaar is het en het hoort oud en verweerd te lijken, doorleefd!”
,,Vindt Albert dat wel wat?”
,,Geen idee. Ik heb het al gedaan! Gisteren. Het was lekker weer en Albert had een dagje met de mannen, dus ik heb alle buitenstoeltjes en tafeltjes en zelfs de bloempotten gedaan met één pot blauwe kalkverf. Heel erg leuk. Albert heeft het nog niet gezien, want die kwam thuis door de voordeur en ik heb vanochtend de vuilniszakken bij straat gezet en als hij het straks ziet, ben ik niet thuis.”
Kortom. Als vriendin de deur uit is, race ik naar de Brocante winkel om ook van die Slome Annie verf te kopen voor mijn buitentafeltjes, want die wou ik net wegdoen zo gerafeld als ze erbij staan. Dezelfde avond ben ik spinnenwebben en roest aan het wegborstelen en de volgende dag in de weer met verf en kwast en tafeltjes. En leuk dat het wordt! Allemaal blauw, net Griekenland op zijn best. De verf is droog voor je opgeruimd hebt, dus ik zet er gelijk allemaal leuke spulletjes op en zal het net op de foto zetten, als de telefoon gaat.
,,O Anne! Heb ik net alles geverfd met die slome verf, gaat het regenend en nu is alles er afgespoeld door de regen. En Albert had het nog niet eens gezien!”
Dus nu staan mijn tafeltjes binnen opgepropt te wachten tot de regen is opgehouden. Intussen lees ik de website van Slome Annie. Is die verf van haar echt heel sloom, hij moet wel drie weken indrogen voor hij weerbestendig is. Dus het is nog even wachten op een foto. Maar de website van Slome Annie kun je alvast bekijken.
11 reacties
Anne, die blog heb je snel geschreven! En leuk, wat kun jij dat goed!! Nog enkele dozen uitpakken en her en der een schilderij of ander snuisterij en dan mag ik ook aan de slag!! Wil het al lang, door jouw enthousiasme kan ik eigenlijk niet meer wachten 😉 en wil ook ‘nog en weer’ schrijven 🙂
Daar verheug ik me op, Ellie!
En het is zó leuk om je meubeltjes te zien opfleuren. De kalkverf is ook geschikt ivoor buiten, maar dan schijnt er eerst een soort was overheen te moeten, die erin trekt en de verf keihard maakt. Ik ga zo weer naar de Brocante – want nu pas weet ik mijn vragen…;)
Een verhaal met verve geschreven al vind ik een verf die drie weken moet drogen geen cadeau.
wat zeg je dat leuk Edgard! Het verven zelf daarentegen gaat lekker snel en makkelijk – en na een kwartier lijkt hij al droog, maar dan moet hij nog ‘intrekken’ – zeker voor buiten… en een voordeel is ook dat hij dus niet bladdert! Maar ik ben nog een beginnende beginner en mijn vriendin ook… 🙂
De linken lijken bij mij niet te werken…
Goed dat je dat even laat weten Jennifer! Ik ben ermee aan de gang gegaan en ben er nu achter dat de server moeite heeft met http voor de www – waarom dat ervoor is komen te staan weet ik niet, maar heb ik dus lekker weggehaald. Nu doet-ie het!
Mocht het bij jou nog niet gaan, kijk dan even in je eigen zoekbalk bovenin, of er dat vermaledijde http voor is gekomen, dat deleten en dan werken de linken.
Veel kijkplezier!
Wat het afbladeren van verf betreft, ik had een nonkel in “ST Amands aan de schelde”Die moest twee maal per jaar schilderen , door dat afschilferen van zijn verf. Die man loste dat op door cellulose verf te gebruiken, hij deed dat door isomo op te lossen in cellulose thinner
daar goot hij een deel van bij zijn verf, de thinner vervloog snel terwijl de verf droogde en bladerde nooit meer af.
Tip: tijdens het smelten van het isomo moet je wel op letten dat hij zuiver is, verpakkings
isomo is niet zuiver.
Heerlijk verhaal, een huishouden van Jan Steen, dat is het bij mij ook al ben ik niet meer zo actief als jullie dat zijn. Met verve geschreven, met verve gelezen. Fijn hoor, weer een Anne-blog. Groet!!
Anne,
Die Albert hè Anne, kan die niet wat meer doen ? Je moet hem wat meer achter zijn broek aan zitten, leer hem verven kan hij lekker wat met die slome Annie spelen en hebben wij wat meer tijd om te feestboeken, hahahaha ……. mooi verhaal Anne…xxx
🙂 om wat van op te steken ….met genoegen gelezen ….zekers wel 😉
Oooo wat komt me dat bekend voor – overal projecten die door de kamer slingeren! Ik heb jarenlang zo geleefd en doe het nu in mindere mate omdat ik minder projecten heb.
Daar past Slome Annie wel heel erg goed bij 🙂 Wat er ook bij past, is het lezen-na-het-doen, haha. ‘RTFM’ is ons vrouwen niet vreemd 🙂
Gelukkig voor jou ging het bij je vriendin ‘op tijd’ mis, zodat jij gered bent van een catastrofe!
(Ik moet me inhouden om geen nieuw project te beginnen …)