Mijn uitgeefster wil een gesprek, maar ik heb het druk met krijtverven, eigenaardige gasten, mijn tweede boek afronden en mijn derde concipiëren en ik moet ook nog naar Soest. En dan valt ineens alles in een kopje. Of mijn man voor een leuk bedrag een onderwijsfilm wil beoordelen. In Maarssen of all places. Het lijkt hem erg gezellig als ik meerijd en meedenk want ik zie wat hij niet ziet. Ik zie dat Maarssen vlakbij Soest ligt en mijn uitgeefster is altijd in voor een gesprek halverwege haar en mij. Op naar Maarssen. Nu is die filmsessie om halftien en De Dorpsgek is de eerste uitbater die open is en dat is om 11 uur. Of ik het erg vind om anderhalf uur te niksen in Maarssen.
Niksen is het leukste wat er is, lekker niksen in Maarssen nog leuker, niks bezoek en niks bezoeking. Heerlijk. Kees gooit mij 3 minuten voor halftien eruit bij de Aldi op de hoek van de Nassaustraat en sjeest naar de Oranjestraat waar hij moet zijn, anderhalve kilometer verder. Kun je nagaan hoe groot die Oranjewijk is in Maarssen, zo vlakbij Soestdijk.
Om te beginnen loop ik naar de Dorpsgek op de Kaatsbaan. Binnen vijf minuten sta ik voor een gesloten deur. Vanaf hier moet ik niet verder lopen dan 3 kwartier, dan ben ik net op tijd terug. Waarheen? Ik loop altijd maar wat, dat is begonnen met mijn vader, doorgegaan met mijn moeder, en het zou ook wel eens in mijn broer kunnen zitten, ergens. Zonder doel beleef je meer. Voor ik het wondermooie plaatsje in ben, ben ik er alweer uit. Zul je altijd zien. Rechts verschijnt een vergezicht met weilanden, links bos achter gesloten hekken, heel jammer, want ik loop graag tussen de bomen en volgens mij vinden bomen dat ook fijn.
Er komen almaar dames op rijwielen kalmpjes aangepeddeld, zo te zien verre nazaten van Oranje, allemaal glimlachend. En dan moet ik ineens plassen. Van het ene moment op het andere. In een bos is dat geen probleem, maar met al die minzame dames langs de weg wel.
Teruglopen heeft geen zin, de uitbaters zijn dicht. Doorlopen lijkt me de beste optie, wellicht kan ik ergens aanbellen of komt er een opening richting bos. Ik passeer enkele huizen, mooie huizen, allemaal verkoopklaar, er staat een stoel en een tafel en een werkend toilet, maar geen makelaar die opendoet.
Maarssen is een buitenissig stadje waar geen eind aan komt. Je bent eruit en het gaat maar door met huizen zonder bewoners. Wie nog in Maarssen woont, werkt buitenshuis of zit minzaam op de fiets op mijn weg.
Ineens staat er een groot bord langs de weg met een pijl naar ‘De Sirkel’, een kringloopwinkel. Ben ik altijd al gek op de kringloop, nu ga ik er letterlijk hardlopend heen. Als ergens mensen begrip hebben voor de menselijke kringloop, zijn zij het.
Voor de deur staan lange tafels vol bloempotten en vazen voor een kwartje en de deur zelf staat wagenwijd open. Waar is de wc?
Ik vraag het aan een morsige man die met een schemerlamp zeult. Hij is het licht niet. In volle vaart naar de toonbank vol snuisterijen maar zonder bemanning. Er is een bel die in nood geluid mag worden. Ik luid de bel en wacht. Dat moet je niet doen als je moet plassen. Zolang je loopt, blijft de kraan wel dicht, sta je dan ineens stil voor een toonbank dan zakt nog net je broek niet af.
,,Kan ik je helpen?” Een alleraardigste stem, een vrouw in originele outfit.
,,Alsjeblieft! Heb je een wc? Ik heb zo’n eind gelopen en nu sta ik stil…”
Als de oermoeder der kringlopen weet ze er weg mee en duwt me een gang in met open deuren naar ruimtes vol meubilair, uitgerekend de deur die we hebben moeten, zit op slot. Waar is de sleutel? Ze grist hem achter een geheim ding vandaan, draait hem snel in de rondte, duwt mij naar binnen en sluit de deur. Ik ben precies, maar dan ook precies op tijd gered.
Wat een hogedarmspoeling niet voor elkaar krijgt, geschiedt gratis in de kringloop van Maarssen. Jaren jonger en kilo’s lichter kom ik het privé kamertje uit. Zie ik op de wandklok dat het bijna half elf is! Ik moet als een gek naar de Dorpsgek!
Maar ik zal toch eerst iets moeten kopen. Ik kan echt niet alleen de Sirkel in voor de wc. Jachtig kijk ik wat ze in de aanbieding hebben.
Meubels en nog eens meubels en nog leuke ook, twee strakke handgesneden stoelen uit de jaren 20 voor 35 euro per stuk, een apothekerskastje vol laadjes en een enorme spiegel. Die krijg ik niet meegetorst.
In een antieke boekenkast ligt een boek, dat koop ik ongezien. Is het ‘een Spaans hondje’ van Rascha Peper, een leuke schrijver die spijtig genoeg vorig jaar overleden is. Ik was er triest van en nu ligt hier een boek van haar. Voor mij. Heb ik geen tas bij me. Naast de toonbank hangt een vrolijk ding van Oililly. Voor 4,50 ben ik zo gelukkig als een kind op de kermis en dan weet ik nog niet wat er in de tas zit…
22 reacties
Heerlijk, zo’n onverwachte verwennerijtjes voor jezelf. Graag gelezen, Anne!
Fijn Mieke!
Weer heel graag gelezen, Anne, je hebt zo’n heerlijke schrijfstijl!
Ik kijk uit naar je volgende boek!
🙂 Hier ben ik heel blij mee, Marleen 🙂
dat was even gezellig meelopen en meegenieten …;)
Welkom Willem
Ah, plassen kost viervijftig! Dat moet moet beter kunnen. Prachtverhaal!
Haha, leukerd. Dank voor je compliment Blewbird.
echt in volle vaart geschreven en dan eindelijk de wc, ik had het al laten lopen…het leuke is natuurlijk dat in zo’n buurt ze sjieke kringloopjes hebben…..:)
Daar heb jij dan gelijk weer feeling mee en oog voor Annette! Idd een bijzondere kringloop daar 🙂
Nou zeg, ben je in Maarssen en vind je het nog een mooi stadje ook. Het is een dorp en niet eens leuk ook. Maar dat is mijn verhaal. Bij de Sirkel zijn ze altijd aardig, dat is waar. Van je verhaal heb ik natuurlijk genoten. Gelukkig heb je het droog gehouden.
Mooi gevarieerd antwoord Athy. Kom jij toevallig uit deze contreien? Ik vind het zo leuk dat je het verhaal op zich kunt waarderen en dat je de Sirkel kent!
Wandelen, kringloop, een tas en een boek, het maakt van jouw dinsdag een feestdag! En wat weer een heerlijk verhaal, Anne! Ook nog eens goed medicijn nu ik al een paar dagen een beetje ‘lamlendig’ ben.
Ach, lamlendig….. misschien even ‘leeggelopen’? Bij mij wisselt dat ook af hoor, vandaar dat zo’n piekdag zo heerlijk is. En vaak zijn bij mij de lamgeslagen dagen die van inkeer en introversie waarin inspiratie kan vallen…. Mijn verhaal als medicijn! Dat komt binnen als een groot cadeau, Ellie. Hartelijk dank!
Heerlijk verhaal weer en.. eh klinkt uitnodigend interessant, de titel van dat boekje. en dat tasje is toch ook weer ‘n schatje.
Ja 😉 Lieve groet Marije!
Elke stad is mooi als er aankomt met een mooi vooruitzicht.
Het leest met de snelheid van en oogknippering.
Wijze woorden Edgard. Merci x
Als het hondje nu maar niet bijt :-).
Leuk Johan! En daar hebben we voetballers voor 😉
Heel herkenbaar Anne. In onze familie barst het van zulke gebeurtenissen. Ben benieuwd naar het vervolg.
Ja, jij zit ook in een verhalenclan hè Kees. Ik geniet ook altijd van jouw verhalen over broeken en leidingen en tochten en verbouwingen – je kan gerust gaan bloggen!