Terug van vakantie kom ik almaar niet toe aan mijn blog door alle consternatie, dus hier een korte update: woensdagavond at ik een toostje met een smeersel van Albert Heijn en ineens ‘knoep’ was er een stuk van mijn kies afgebroken. Kees zag een staaf amalgaam op de plek waar ik een scheermes voelde en dus kon ik niet slapen en mocht ik meteen de volgende dag naar mijn begripvolle tandarts.
Is het geen kies! Het is een kroon…
Om een lang verhaal kort te houden: mijn tandarts zei dat ik met het smeersel naar AH moet om te zeggen dat hij de kroon niet kan repareren, dat er een nieuwe moet komen en of zij iets voor mij kunnen betekenen.
Vandaag is het zover: op naar Albert Heijn Hoorn met het vermaledijde smeersel, gegevens van mijn tandarts en een duidelijke foto van de brokstukken in de tas. Het gelukkige toeval wil namelijk dat mijn broer die niet in toeval gelooft maar altijd toevallig langs komt als je hem nodig hebt, gisteren de benodigde foto heeft gemaakt, met mijn eigen camera nog wel. Ongelooflijk dat het zo duidelijk kan als je weet hoe dat moet.
De AH Chef krijgt prompt een AHA Erlebnis: hij heeft vorige week hetzelfde meegemaakt!
‘Met hetzelfde smeersel?’ vraag ik.
Dat denkt hij niet, maar hij snelt naar de winkelcomputer om alle schadegegevens in te voeren en neemt daarvoor alle tijd van de wereld. De ene code na de andere wordt gevraagd en hij wordt niet moe ze in te voeren. Het eigenaardige is dat het beoogde schadeformulier weigert te komen. Zul je altijd zien.
‘Kom ik wel gelegen?’
Hij glimlacht van oor tot oor.
‘Ik zat net in een vergadering, maar de klant gaat altijd voor. Kom maar mee.’
Hij wenkt me achter zich aan naar een onzichtbare deur, een geheime trap op.
‘Wat vreemd, die deur is mij nooit opgevallen. Ik ben hier nog nooit geweest.’
Ik ga altijd praten als ik met een onbekende man op een onbekende locatie achter een gesloten deur terecht kom.
‘Dat kan kloppen,’ zegt de man, ‘hier komen nooit klanten, maar deze klacht neem ik zo ernstig dat ik u meeneem naar mijn kantoor.’
Via trap en gang en hoek komen we terecht in een kantoortje zo groot, of liever zo klein als een tweepersoonsbed. Er staat weinig meubilair, alleen een smalle tafel langs de wand met twee computers erop. Achter een van de twee zit een dame pal voor haar pensioen heel geruststellend te wezen. Ze heeft en ze houdt alle aandacht bij een ellenlange tabel op haar scherm.
In deze kalmerende ambiance is het zo gepiept, d.w.z. het duurt langer dan de man had gedacht. Als chef ga je ervan uit dat schadeformulieren duidelijk zijn, maar als je ze dan een keer wilt gebruiken, nou, dan kom je erachter. Ik heb geluk dat hij voor dit akkefietje uit een oersaaie vergadering over vakantiehulpen, balansen en productieprocessen geroepen is en met zijn eigen gebroken kies in het achterhoofd neemt hij graag eindelijk de tijd de schadevergoedingskansen uit te zoeken. Komt hij toch op een lumineus idee!
‘In Turkije heb je voor 250 euro een kroon en daar zitten hele goede tandartsen. De reis is spotgoedkoop en het verblijf ook.’
In een flits zie ik het vakantiescenario.
‘Is dit een voorstel om op kosten van Albert Heijn samen in Turkije een kroon te nemen?’
Hij schiet in de lach en deze onverwacht vrolijke klank doet zijn assistente zo goed dat ze geheel verjongt opkijkt van de tabellen en bij hem schieten alle receptoren op de goede plek. Het schadeformulier is nu een fluitje van een cent. Inclusief de vermelding van mijn tandarts en de foto van de brokstukken.
Het wachten is nu op het schadebureau.
18 reacties
Anne, wat weer een verhaal! Jij beleeft regelmatig bijzondere dingen en wij, jouw lezers, kunnen daarvan meegenieten! Maar dat je kies is afgebroken is natuurlijk heel vervelend en ook dat je pijn hebt gehad, echt erg 🙁 Hopelijk gauw weer een ordentelijk gebitje 😉
Dankjewel Ellie! En weet je wat ik ineens besef? In mijn blog ‘verwerk’ ik mijn dagelijks leven, en laat dat verwerken nou niet alleen naar buiten gaan, maar ook naar binnen! Je denkt dat je heel altruïstisch pro deo voor ‘de ander’ schrijft, maar je bent gewoon je eigen psycholoog 😉
Anne, jij maakt wat mee! Succes met de afhandeling door het schadebureau. Maar dat zal wel goed komen denk ik. Warme groet 🙂
Dank je Mieke! Warme groet terug!
Weer heel beeldend geschreven Anne! Succes met de afhandeling(en) 🙂
Dankjewel Jannie.
kostelijk 🙂
Fijn dat je er om kunt (glim)lachen Annette, ik ook inmiddels, zij het met blikkerende kies 🙂
Ik zie hier een formidabele ” slapstick”(sorry) ben wel 4 maal in de lach geschoten, het is vooral de droeve kant die dat teweeg bracht. Vergeef mij, maar ja, kom zo iets tegen zeg!
Dat vind ik hartstikke leuk Edgard! Ik ben mijn eigen verhaal gelijk zelf nog eens gaan lezen en ik kon er (nu) ook 4x om lachen!
“mijn kies”
Leuk, in de categorie “hij brak zijn been”.
Welk(e)?
Ik breek mijn hoofd.
Hoi.
Bedankt Kat! Je brengt in herinnering dat mijn broertje en ik lang geleden, toen de winters nog bestonden, een glijbaan hadden gegleden op de stoep voor ons huis. Komt de deftigste dame van de hele Medelsestraat Tiel aangeklik-klakt op haar hakjes, gerokt in iets heel straks rond de nylonkous benen. Zij ziet die glijbaan niet. Mijn broertje en ik zitten net achter het raam met onze tintelende handen rond een beker dampende chocolademelk.
Whoeoeoepsssssss, daar gaat mevrouw Slinger op haar achterwerk en glijdt met de beentjes in de lucht de hele baan af.
Wij kwamen niet meer bij van het lachen.
(Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer…)
En ondertussen zit jij met dat ‘scheermes’ in je mond? Het is een Anne verhaal al gun ik je niet een kapotte kroon. Samen naar Turkije, ja gezellig. Haha.
Wat een lieve, inlevende reactie, Athy.
De tandarts heeft het scherpe scheermesgevoel verholpen met zijn boor en het rond geslepen.
Ik ben er nu alweer aan gewend. Grappig hoe snel dat gaat.
En wou je mee naar Turkije 😉 ?
Lieve Anne,
Je maakt me nieuwsgierig. Wie was het dan?
En realiseer jij je dat het woord “knoepen” een Tiels woord is?
Ik heb hier al eerder op gereageerd, maar ik ben vergeten waar.
Ha Kees, knoepen een Tiels woord? Leuk om te weten wat zomaar boven plopt 🙂
Bedoel je dat je niet weet wie er uitgleed over de glijbaan?
Mevrouw Slinger! Dat staat er toch….:) 🙂 :), zij was de moeder van Bartje, op de hoek.
Jeetje straks vlieg je nog naar Turkije. Waar de Appie al niet goed voor is. Welk smeerseltje is het Anne ?
Want hier wordt Appie waarschijnlijk op dezelfde dag bevoorraad…….offe ik kom effe naar Hoorn. Ik ga heel de week toastjes eten met dat smeersel. Moet toch geen ramp zijn. Er zijn duizenden mensen die maanden aan een stuk shakes nuttigen om af te slanken. Zo je hebt mij laten glimlachen van oor tot oor. X
O ja, de naam van het smeerseltje, dat is de zgn. ‘luxe’ kip saté in zo’n rond doorzichtig bakje van AH zelve en het kost 3 euro – dan moet het te vinden zijn 🙂 , heel gezellig idee om dit te ‘kiezen’ en dan samen op een kiese vakantie met de AH meneer 🙂