Seks – les 8

Ik was door de poort gegaan naar een nieuwe wereld. Het erf, de schuren en de kippenhokken, het communegevoel, de saamhorigheid, zoete inval, het gemak.
Rhae met haar oog voor de schoonheid van ziel en van lichaam, Peter met zijn baanbrekende visie op de inrichting van huizen en steden en landschappen, de Rode Libanon die een brug vormde naar de droomtijd, de eenvoud van boterhammen met pindakaas, bikini’s passen met Rhae en hippiejurken dragen, samen sjouwen op rubberlaarzen door de klei met Tisco haar Dalmatiner, haar oog voor Johanna, het paard in de wei met sokken aan zijn voeten, het ademen van de wijde Wageningse lucht, het plukken van hennepblaadjes in de achtertuin, het zingend wegwerken van een hele week afwas.
En Paul…

Zo gewoon, zo bijzonder, zo grappig, zo speels. De zon kwam binnen als hij de deur opende bij Rhae en bij Peter. Hij was zo vertrouwd met zichzelf, zijn gekke kop, zijn grote mond, zijn sliertige haren, Limburgs accent, rare woorden, grote handen, gekke voeten en bonkige lijf, dat ik in zijn licht wilde baden en bij hem wou zijn als de maan het overnam.

De intimiteit van dat grote bed in dat kleine kamertje, de oranje gloed van de gele en rode lampjes. De spelletjes strip poker, elkaar te slim af zijn, verliezen en winnen en grappen en grollen en weer een shirtje uit.
De vertrouwdheid van het lichaam, dat van hem, dat van mij, zo vertrouwd als een poes op je schoot. 
Je voelt de warmte, de zwaarte, de lichtheid, het vel, dat zachte, stevige vel.
De vrijheid die hij van nature had, sloeg op mij over. Mijn lichaam daalde in zichzelf.

Hij zou me de fijne kneepjes leren van het kneden, het rijzen en rusten, het proeven wellicht. Dat hoefde niet. Ze zaten al in me en kwamen vanzelf tevoorschijn.
Zoals hij daar zat op dat grote bed. Barstensvol humor, guitig en speels als een hond, als een kat. Boordevol rust, geen dwang en geen druk.
Hij liet me komen en gaan, hij aarzelde niet en twijfelde niet, hij keurde niet en fleemde niet, geen goed en geen slecht, geen meer en geen minder. Het was wat het was.
Hij zat in zijn handen en in het moment, hij ging erin op en ik zeilde mee.
Bevrijd van de vragen van goed en verkeerd, ontdekte ik spelenderwijs de fijne kneepjes van rijzen en rusten, het doen en het laten, het proeven en gloeien, het smelten en dan, dan zachtjesaan de diepe slaap…

… en wakker droom ik nu van dagen die vervlogen zijn en  klaarwakker vraag ik mij af, wat is er toch geworden van Paul en van Peter en Rhae…

wordt vervolgd