Seks – droomoord 9

Gloeiend van mijn eigen verhaal ben ik ineens heel benieuwd wat er geworden is van de vrienden die mij inwijdden in droom en daad, liefde en seks.
Gelukkig is mijn lange termijn geheugen nogal fotografisch en weet ik de ware namen nog.
Die ga ik googlen. Spannend!

Paul vind ik meteen. Vreemd is dat. Zie je iemand dagen lang in fantasie, een klik op de muis en hij verschijnt op je beeldscherm. Hij heeft een website en een filmpje.
Ik kijk mijn ogen uit mijn kop, hoe is het mogelijk, daar is hij. Zoals hij nu is. Hij is totaal niet veranderd. Hoe hij beweegt, hoe hij praat. Nog net zo’n leuke kop en nog altijd een tovenaar met zijn handen. Ze kneden alleen geen deeg, maar klei. Hij is keramist geworden. Echt iets voor hem.
Zo leuk hoe hij door zijn atelier banjert in een knalrood shirtje, zijn broek onder de smurrie, armen zwaaiend en dan die handen. Ze zijn met de klei net zo in de weer als met dat deeg. Ze voelen de klei, de stevigheid en de souplesse en ze maken wat hij voor ogen heeft, want dat heeft hij.
Het raakt me hoe die handen de klei pakken en duwen en vormen, zo gewoon, zo vanzelf, zo natuurlijk, ook als hij het mes erbij haalt, hoe hij dat over de klei beweegt. De vormen die uit zijn handen ontstaan zijn puur natuur, rond en organisch. Hoe hij ze in de oven zet en er weer uithaalt en op de grond zet. Echt hij. Mooi.

Peter is moeilijker op te sporen, maar het lukt. Ik kom een filmpje tegen.
Het begint met de poort van een kasteel. Een man opent de poort. Dat doet hij met een zwierige buiging en hij zegt er ook iets bij.
‘Welkom!’
Dan is hij alweer uit beeld en zie je een laan die voert naar een prachtig kasteel in Frankrijk. Maar. Maar…. die man is Peter! Gelijk het filmpje terug naar het begin.
‘Welkom!’ En weg is hij alweer.
Dan blijkt het nog knap lastig het filmpje stil te zetten op Peter.
Hij is het echt! Hij is het helemaal.
Dezelfde edele trekken van toen, nog even lang en slank en nog altijd zegt hij met één woord alles, precies zoals hij aan één lijn genoeg had voor de inrichting van een heel landschap. In zijn ‘welkom’ zit alles wat ik leuk aan hem vond, dat verlegen zelfbewuste, dat relativerend humoristische.
Dan pas dringt tot me door wat hij zei.
‘Welkom’.
Peter is nog altijd gastvrij en nog altijd tovenaar van de ruimte. Hij is kasteelheer geworden in zijn geliefde Frankrijk.

Als je met eigen ogen wilt zien wat er geworden is van Paul, hier de link naar zijn website ( met toestemming )
http://www.paulodekerken.com

Hoe het mijn vriendin Rhae vergaan is, verhaal ik morgen.