Alchemie

Enige tijd geleden vond ik in Bayreuth een woord dat mij raakte tot in het puntje van mijn hart, een woord dat mijn hart deed dansen. De locatie is een ruime boekhandel in het Rotmaincentrum, waar brede gangpaden de wandeling van kast naar kast, van onderwerp naar onderwerp vergemakkelijken, waar brede planken uit de boekenkast steken met daarop de nieuwe boeken in twee rijen, de covers zichtbaar. Ik loop langs verrolbare houten tafels waarop behalve boeken allerlei andere papierwaar staat uitgestald. Bij de achterwand springt er een dik boek uit van MacCoun, ‘Der Weg zum Alchimisten, ein Leitfaden für den Magier des 21. Jahrhunderts’.

Ik ga zitten in een gemakkelijk armstoeltje van rood kunstleer naast een jongen die reisgidsen van het Oberfrankische bestudeert. Mijn alchemistisch boek opent met de geschiedenis van een Parijs schrijver, Flamand, in de 14e eeuw.
Op een dag vindt hij voor 2 florijn een manuscript, geschreven en getekend op wonderlijk materiaal dat lijkt op boombast. Het gaat over het proces om van kwikzilver zilver te maken, of zelfs goud. Twintig jaren bestudeert hij dit manuscript. Eerst alleen, al gauw met zijn geliefde vrouw. Hij gaat naar Santiago de Compostella, waar hij geen antwoord vindt. Op de terugweg ontmoet hij een geleerde die zeer geïnteresseerd is in het originele manuscript. In ruil voor een blik erin, wil Flamand uitleg over tekst en beeld. Helaas overlijdt de geleerde voor de uitleg compleet is. De ontbrekende schakel is de Steen der Wijzen.

De auteur, een Amerikaanse, transponeert dit naar het psychisch vlak in de lijn van Jung, en ziet de ‘wens’ als de Steen der Wijzen. Een kantoorvrouw is verliefd op een muzikant. Ze wisselen telefoonnummers uit, maar hij belt niet. Hoe krijgt ze hem aan het bellen?  Door te visualiseren? Dat is geen alchemie, dat is manipuleren.
Door de onderliggende wens bewust te worden, ontdekt ze haar verlangen te ontsnappen aan haar saaie kantoorbaan. Ze zoekt meer creativiteit en avontuur. Ze zoekt dit nu bij de muzikant die almaar niet belt. Ze kan het ook in zichzelf zoeken en zelf veranderen. Dit is alchemie.

Ik aarzel het boek te kopen. De 19,50 euro is een behoorlijke uitgave, maar dat bedrag is niet wat mij weerhoudt van de koop. Het is een overkomelijk bedrag, zeker in relatie tot mijn geïnteresseerd lezen van de Duitse taal. Wat mij weerhoudt is het feit dat het een vertaling is. Was het een Nederlandse vertaling geweest, dan had ik het waarschijnlijk gedaan, was de auteur Duits geweest, dan had ik het zeker gedaan. De Duitse volksgeest, de Duitse taal, waarin een boeiend thema uit de doeken gedaan wordt. Met enige aarzeling zet ik het boek terug in de kast.

Als het uit mijn handen is, besef ik dat het niet gaat om het boek, het gaat erom dat ik zomaar pardoes op een doordeweekse dag op een onverwachte plek gevonden heb, wat ik zocht zonder te zoeken.
‘Alchemie’, het doorlopend werken aan jezelf en je standpunt, waarbij oud roest door een zevenvoudig proces verandert in goud.
Deze zin, deze ene zin is het waar het om draait, waarin ik mijn zoeken herken, mijn weg van vallen en lopen, mijn doen en mijn laten, mijn lach en mijn traan, mijn schrijven.

Verder is vermeldenswaard dat deze gedenkwaardige dag begon met een bezoek aan het Bayerse museum, waar Toulouse Lautrec geëxposeerd werd, zijn litho’s, de affiches, die ik op mijn kamer had hangen in mijn pubertijd. Lautrec had zijn werkveld in Parijs. Het veranderde zijn leven. In het boek dat ik later op de dag zal vinden, blijkt Parijs ergens in de 14e eeuw de woonplaats te zijn van een schrijver, Flamand, die het alchemistisch boekje vond.