Verslaafd

Gelukkig ben ik niet verslaafd. Okee, een wijntje bij het eten, ’s avonds een glaasje, soms twee, maar niet dat ik er ’s ochtends al mee begin. Of dat het er steeds meer worden. Af en toe een advocaatje over het ijs, cognacje bij de koffie, maar verslaafd ben ik toch echt niet. Het is meer een gezellige gewoonte. Zoals mijn kopje koffie om de dag mee te beginnen. Elke dag. Maar verslaafd? Echt niet.

Daarbij begin ik tegen elven aan mijn gezondheid. Volkoren brood, tomaat, komkommer, avocado, tonijn, uitjes, kiemen, het kan niet op. ’s Avonds eet ik ook al zo gezond. Liefst biologisch, alles zonder kunstmest, hormonen of landbouwgif. Met wat ondefinieerbare scheutjes uit flesjes, dat dan weer wel, voor de smaak, de smeuïgheid, de kleur of de geur.
Aan snoep ben ik ook niet verslaafd. Hooguit wat pure chocola. Een lekker bonbonnetje gaat er ook in. Stukje appeltaart. Koekje. Voor de gezelligheid. De lekkere trek. Tussendoor. Maar verslaafd, nee hoor.
Maar dan.

Ons koffieapparaat zit vast. Het is een handig koffieapparaat van Inventum, zoiets als Senseo, maar dan anders. Met een schuif kun je de sterkte zelf bepalen en dat is belangrijk, want als ik koffie neem dan graag sterke met warme melk.
Als ik iets wil wat niet wil, ben ik op mijn handigst. Om te beginnen bekijk ik onze super koffiezetter van alle kanten. Alle lichtjes knipperen. Volgens het boekje zit hij dan vast. Ik moet 5 minuten geduld hebben. Na een uur zit hij nog muurvast. Ik snak onderhand naar mijn gezellige ochtendkoffie, maar Inventum blijft knipperen en is met geen geweld open te breken.

In de gastenstudio’s staan senseo-apparaten. Maar. Het jonge Duitse stel ligt nog in bed en het sportieve Duitse stel is door weer en wind aan het fietsen naar Enkhuizen. Zul je altijd zien dat ze net verregend thuiskomen als ik hun Senseo heb weggehaald. Alles is uit te leggen, maar dit niet.

Ik zoek alle kasten af naar een ouderwets koffieapparaat, maar ik heb ze allemaal naar de Noppes gedaan. Laat ik nu toch op zolder onderin een doos met troep een afgedankt glazen koffiekannetje met een zeef vinden. Daar moet gemalen koffie onder.
Die heb ik niet in huis.

Op mijn knietjes vind ik aan het andere eind van het huis, onderin de voorraadkast onder de trap een half pak koffie met een elastiekje eromheen. Die moet nog van mijn moeder geweest zijn, die deed overal elastiekjes omheen.
Koffie is snel gezet in het zeefapparaat. Kokend water erop, doordrukken en klaar. Bah! Dit is geen koffie, dit is bedorven slootwater. Een barstende hoofdpijn steekt op. Niet van de verslaving natuurlijk, maar van al dat gedenk en gedoe.

Op trillende benen haast ik me nu naar de BCC, de leverancier van mijn Inventum. Nergens een verkoper, maar wel heel veel koffiezetters. De goedkoopste is 89 euro, de duurste meer dan 1000, maar die kan dan ook alles, malen, opschuimen en koffiezetten. Als ik verslaafd was, kocht ik die.
Daar komt een BCC man, in gesprek met zijn mobiel. Ik probeer ertussen te komen.
,,Ik krijg jullie Inventum niet open.’’
Hij kent het probleem.
,,Dan hebt u een oud model, die trekken vacuüm en gaan nooit meer open.’’
Zijn kennersblik ziet mijn hoge nood.
,,Ik heb een nieuwe Inventum voor u met automatische ontluchting. Hij kost 129 euro, maar u krijgt hem voor 89.’’ Alles liever dan een ingestorte koffiejunk in de zaak. ,,U moet hem wel eerst doorspoelen. Niet vergeten hoor!’’

Amechtig spoel ik mijn gloednieuwe apparaat door. Om half twaalf kan ik eindelijk koffie zetten. Het lijkt wel afwaswater. Staat hij nog op doorspoelstand. Snel de schuif helemaal naar links. Aah! Daar begint het goddelijke druppen. Die geur! Die kleur! Ik giet het zwarte goud mijn knallende kop in. Al mijn kwalen zijn op slag genezen.