Wonen op een berg – hoogte en diepte (2)

Hoe hoger je woont, hoe meer uitkijk je hebt over de diepte, maar wat belangrijker is: hoe beter je moet uitkijken bij alles wat je zelf doet. Dat geldt voor de simpelste dingen en heeft te maken met de zwaartekracht. Dat lijkt logisch en is het ook, maar voor je dat beseft, moet je van alles meemaken en dat gebeurt vanzelf.
Je hoeft maar een rondje te lopen.

Wij hebben twee rondjes. De ene gaat eerst omlaag en dan omhoog, de ander gaat eerst omhoog en dan omlaag. Die doen we als we moeten wennen aan de ijlere lucht. Tegen de tijd dat we naar adem snakken, gaan we weer omlaag. Volgens de bergmensen is omlaag zwaarder dan omhoog, omdat het meer vergt van heupen en gewrichten, de kunst van terughouding. Wij, plattelanders, vinden omlaag veel sneller gaan en dus veel gemakkelijker.

Lopen wij ons rondje omhoog. Eerst het stille paadje door ons bos, dan omhoog langs enkele huizen met bewoners waar kilometers verhaal in zitten, en precies als we buiten adem zijn van de klim en de lucht, kunnen we bijkomen op het vlakke bospad langs verschillende schiettorens, waar geen jager zich waagt. De bergbewoners kennen elke vos, marter en ree en waag het niet die te doden,  die gaan vanzelf wel dood als hun tijd gekomen is langs natuurlijke we. Stevig stappend door het bos komen wij dan ook de vreemdste uitwerpselen en sporen tegen, tot we het pad omlaag bereiken.

Komend uit het bos, zien wij een stuk lager een stoere kerel op zijn Buldog, een kleine, krachtige tractor die elke rechtgeaarde bergman op zijn erf heeft. De man rijdt vanaf de naastgelegen weidegrond achteruit, dwars over de weg.
‘Dat is Herbert! Wat is-ie aan het doen!?’
Het verbaast me telkens hoe alert mannen worden als andere mannen iets doen.
‘Ik zie het al. Hij heeft een flinke kei op zijn lepels, zeker 500 kilo.’
Als vrouw kijk je wel, maar ziet het niet.
Dankzij onze toenemende vaart berg afwaarts, komt de ronde kei al snel mijn blikveld in, het kan niet missen, het ding heeft het formaat van zo’n kei waar ze in Drenthe hunebedden mee bouwden. Hoe ze dat voor elkaar kregen zonder buldog is de vraag. Deze kei ligt op twee ijzeren dragers die vastzitten aan de trekker. We bereiken de buldog op het moment van plaatsing op de bestemde plek. De buldog is tot stilstand gekomen en de lepels zweven boven een stoppelig driehoekje gras tussen de weg en de tuin. Wij staan eerste rang alsof het getimed is.

Herbert trekt aan de hendels, de buldog blaast stoom, de lepels zakken, de kei geeft geen krimp. Herbert ontdekte hem in de grond, heeft hem met zijn buldog opgegraven en vervoerd. Alles eigenhandig. Min of meer. Na al die eeuwen onzichtbaarheid, wordt deze kei de ‘Grundstein’ van Herberts huis en hof en haard. Zie de kei daar liggen op zijn plaats, een wereldbol gelijk. Nu alleen de lepels er nog even onderuit.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zoals gezegd is het geen klein keitje, maar een grote kei, een zware kei, een machtige kei van minstens 500 kilo. De Buldog brult, rookpluim uit de neus, de lepels trillen en schokken en schudden de kei af. In plaats dat hij rustig blijft liggen, rolt hij uit eigen beweging van het gras af, de weg op, omlaag.

Wij beseffen niet direct het immense gevaar. Herbert wel. Hij staart versteend naar zijn kei, zijn Rolling Stone. Zo’n rollende kei is onhoudbaar. Ga er maar aan staan, 500 kilo in rollende vaart, die stop je niet, die walst over je heen. Het gevaarte rolt steeds sneller, steeds ongenadiger omlaag. Beneden ontwaren we een kat op het pad, een moeder met kind, het dak van een huis, een auto…
Machteloos zijn wij getuige van het noodlot. En dan gebeurt het onverwachte. De razende kei kruist een scheur in de weg, een ingreep van Koning Winter. Voor onze verbijsterde blik tolt hij als een biljartbal met effect om zijn as en koerst regelrecht naar de rots, alsof de berg, de Koningsberg, haar kind terugfluit. Een dreun. En stil staat de steen.

Wordt vervolgd

Wat eraan vooraf gaat, lees je hier:
https://annevellinga.nl/2014/10/22/wonen-op-een-berg-kennismaking-1/

Het vervolg lees je hier: 
https://annevellinga.nl/2014/10/25/wonen-op-een-berg-hoog-en-laag-3/