Makkie

Buuf belt. Of ik op de poezen wil passen.
Ja, ik wil.
Of ik dan wel even langs kan komen voor instructie.
Ik voeg de daad bij de vraag en loop naar buuf. Die staat in een deuropening zo smal dat alleen buufs hoofd te zien is en haar benen. De poezen zitten pal achter die benen. De ene bont, de ander gestreept.
Bont is gezond en heet Kelly. Streep is Makkie.
,,Makkie mag niet naar buiten.’’
Dit gezegd hebbende, sleurt Buuf me naar binnen en sluit de deur.
,,Is Makkie krols?”
,,Neeeeej!!! Ze zijn allebei meteen gesteriliseerd.’’
Makkie heeft kale plekken op haar hoofd.
,,Is ze een vechtersbaas?’’
,,Neeeeej!!!! Ze is juist heel aanhalig en lief. Ik snap er niks van, die twee poezen zijn een tweeling, ze krijgen dezelfde opvoeding, dezelfde voeding, maar het begon al gelijk toen we ze hadden opgehaald. Makkie ging zich krabben en hield er niet meer mee op en toen kreeg ze kale plekken. Wij naar de dierenarts. Die schreef van alles voor, zalfjes, pillen, druppels, niets hielp. Als laatste heeft hij haar hals afgeschraapt voor analyse. Waarschijnlijk heeft ze een voedselallergie. Daar kon hij niks mee, dus nou zijn we bij Kop en Staart en die hebben speciaal voer voorgeschreven. Daarom mag Makkie niet naar buiten, dan kan ze verkeerd eten.’’
Ik zie het al gebeuren, precies als Buuf even weg is en de winter zo vreemd doet dat koeten en eenden zich steeds dichter bij onze huizen wagen. Als Makkie er een soldaat maakt, valt haar hele bontjas uit. Als ze er niet in stikt.
,,Wees maar niet bang, ik houd haar binnen!”
,,Zorg je er ook voor dat ze elkaars eten niet opeten?’’

In de tijd dat ik nog niet met zorg te maken had gehad, had ik dit soort bijsluiters niet in de gaten. Sinds ik voor mijn moeder gezorgd heb, hoor ik er zelfs de bijbehorende nummertjes. Zorg kent allerlei niveaus, opklimmend van 1 naar 4, elk met eigen prijskaartje. Als je niet oplet, stijgt de simpelste aanwezigheid al gauw naar onbetaalbare hoogte. Zo heb je het kopje thee drinken, dat valt onder nummertje 1, maar dat verandert al als je het afwasje erbij doet. Dat is nummertje 2. Als er daarna geplast gaat worden en je loopt gezellig mee, stijgt het prijskaartje naar nummertje 3. Laat staan als je de broek ophijst en doortrekt. Nummertje 4. Voet gestoten? Zalfje erop? Pleister plakken? Pas op! Wondverzorging hoort tot de categorie die per minuut betaald wordt, ook al wordt twaalf van de vijftien minuten vol gepraat met informatie, als ,,waar heb ik mijn pleisters nou?’’
Dat is verleden tijd, maar heeft mij wel alert gemaakt.

Twee poezen die verschillend moeten eten is een verschuiving van 1 naar 2. Als de een wel naar buiten mag en de ander absoluut niet, zit je op 3.
,,Moet ik de wonden ook verzorgen?’’
Wat ik altijd nog liever doe dan kunstgebitten uithalen. Toen een van mijn dierenartsen de poot van mijn kat wilde amputeren heb ik dat stinkende, zwerende, etterende, bloederige pootje driemaal daags zonder een spier te vertrekken schoongemaakt. Het pootje kon blijven.

,,Makkies kale plekken hoeven geen verzorging.”
Makkie dus.
,,Kelly krijgt haar brokjes in de keuken en Makkie haar eendenvlees in de hal.’’
Makkie.
,,Anne, één ding. Kun je met een bijl omgaan?’’
Denk je dat je alles aankunt, gaan ze net één stap te ver.
,,Je denkt toch niet dat ik eenden aan mootjes ga hakken?’’
,,Anne!!! Jij met je fantasie!”
Buuf sleept me door de hal, de kamer, keuken en bijkeuken tot we voor een vriezer van formaat staan. De vriezer zoemt oorverdovend, zo hard moet-ie werken om de inhoud koud te maken. Buuf trekt aan de deur en vrezend dat de halfbevroren koeten en waterhoentjes eruit vliegen, verschans ik me achter haar. Ze opent een lade, althans dat probeert ze met veel geruk en getrek, zo vastgevroren zit hij aan die erboven en eronder. Ze haalt er iets uit, iets ontzagwekkends met het model van een enorme, lange, dikke, witte, worst.
,,Je legt dit ding op het hakblok en slaat met de deegroller op de bijl tot je stukken van vijf centimeter hebt. Als zo’n stuk ontdooid is, weeg je 40 gram af, driemaal daags. Gaat dat lukken?’’
,,Uh… Als jij dat nu eens van te voren doet.”
Buuf kijkt naar het fenomeen in haar handen of ze het zelf ook voor het eerst ziet.
,,Paul heeft die dingen net gehaald, die draait er zijn hand niet voor om, ik vraag het hem vanavond wel. Makkie toch?”

http://www.vankoptotstaart.nl