Vaste trap naar zolder? Bel de Mebuman!

Bij het passeren van Warmenhuizen stijgt uit mijn onderbewustzijn een lied op, een variatie op het bekende mosselmanlied: ‘Zeg ken jij de Mebuman.’
Mebuman duikt op, telkens als er bij ons in huis een trap nodig is, die is nu niet nodig, maar hij duikt toch op, precies zoals bij Mohammed en de berg. Zijn bedrijf moet hier ergens zijn, maar waar? Hij heeft zeker tien keer gevraagd wanneer ik nou eens bij hem langskom. Niet dat wij tien trappen hebben, we hebben er vijf plus twee ladders naar de hoogste zolders, maar die komen van een houtboer. De vijf trappen heeft de Mebuman gemaakt en voor elke trap kwam hij twee keer langs. Eén keer opmeten en tekenen, dat duurt een uurtje, het maken gebeurt in zijn bedrijf waar hij mij almaar wil hebben en waar ik nu dus in de buurt ben. Als de trap af is, komt een stel jongens met ballen met de kant-en-klare trap, loodzwaar van het massieve hout en de onzichtbare schroeven. Als de trap staat, komt de Mebuman kijken of het goed is, zoals opperhoofden betaamt, zij kijken en zien dat het goed is en dan is het zondag.

In mijn overdenking zou ik het bedrijf vergeten. Net op tijd ontwaar ik een benzinestation om de weg te vragen. Met het veranderen van koers komt het aangrenzende gebouw in beeld, een gebouw met een ontzagwekkende glaspui waarachter een surrealistische beeld van trappen naar het nirwana, een installatie in de geest van Dali en Escher, wellicht Mebuman zelf.
Het trekt als een magneet.

Ik val met de deur in een werkplaats vol hout. Ik houd van hout, alleen al de geur!
Rondom staan houten zigzag werken en in de lucht hangen machinearmen met zagen. Alles beweegt. Geen mens te zien. Het is ook erg stil voor een plek met zagende machines. Ik ga er met een bocht omheen en wring me langs houtstapels en constructies.
Achter een werkbank duikt een man in keurige overall op. Een computernerd?
,,Zoekt U iemand?’’
,,De Mebuman.”
Waarbij ik vergeet dat ik deze bijnaam verzonnen heb. De man veert op.
,,Bent u de vrouw van de Mebuman?”
Voor ik kan uitleggen dat ik dat niet ben, wijst hij naar achteren alsof hij weet dat ik Hans bedoel. De ware naam schiet me te binnen als mosterd na de maaltijd.

Achter staan vier mannen iets te doen met zaagmachines en één doet iets met een lijmpistool. Die lijkt het veiligst.
,,Leuk werk?’’
,,Valt niet tegen.’’
Hij zal me net alle ins-and-outs uit de doeken doen, als Mebuman ten tonele verschijnt, compleet met carnavalslook, een veel te klein wit bolhoedje.
,,Ha Mebuman, leuk hoedje en mooie werkplaats en handig die machines die het zelf doen, lekker stil en geen stof. Hebben jullie genoeg werk met de crisis?’’
Deze lekenvraag is precies in de roos.
,,Wij hebben werk genoeg! De grote trapfabrieken liggen op hun gat, maar wij hebben vanaf het begin gekozen voor particulieren. Die zijn kritischer, dus je moet kwaliteit leveren. Dat gaat van mond tot mond. Zie je die drie trappen?’’
Als je het weet, zie je het, de vreemde bouwsels zijn ondersteboven trappen.

,,Die zijn voor de buurvrouw van Maxima.’’
,,Ben je nu ook al hofleverancier?”
Mebuman zegt geen ja en geen nee, hij lacht op een manier die alle kanten op kan. Hij wenkt me mee naar twee kuubzakken vol brokken hout, eiken, beuken, meranti en essen.
,,Anne, goed dat je eindelijk komt, want die zijn voor jou.’’
Ik kijk een beetje dom, om met Maxima te spreken.
,,Voor je houtkachel!’’
,,Wat lief! Wat veel! Alleen krijg ik dat nooit in mijn auto.’’
Hij wenkt de lijmer.
,,Help Anne even inladen.”
De lijmer gaat in de weer met een vorkheftruck en de Mebuman doet zijn bolhoedje voor de mond, een mondkapje dus. Einde gesprek, de Koninklijke trappen moeten af.
,,Maar, maar, maar, waar heb ik al dat hout aan te danken?”
Mondkapje gaat terug op het hoofd.
,,Wij zetten al jouw verhalen over de Mebuman op onze facebookpagina en dat is ingeslagen als een bom, dus hebben we die naam nou ook op onze bedrijfswagens, want die naam van jou onthoudt iedereen!”
Mebuman wijst naar buiten waar de lijmer de eerste kuubzak met hout al achter mijn auto gezet heeft. Daarnaast staan zijn bedrijfsauto’s, een hele rits.

,,Ik zie niks.”
,,Achterop!”

Blij en opgetogen als een kind kom ik thuis met een auto vol hout en een hart vol verhaal. Kees gloeit al van de koorts en de griep en de visioenen, maar mijn samenwerking met de Mebuman gooit er een gloeiende schep bovenop.
,,De Mebuman kan jouw naam er wel onder zetten en iedereen die een Mebutrap koopt, krijgt jouw boeken erbij cadeau!”

http://www.mebutrappen.nl/pg-14946-7-53490/pagina/home.html