Kees moet naar Utrecht om een speech te houden. De man die nooit verlegen is om een woord, weet in dit speciale geval niet wat hij zeggen moet en dat zegt hij tegen mij. Meermaals. Dagelijks. Vaak. Als vrouw kun je je beter niet met de inhoud bemoeien, dus koop ik voor de gelegenheid een nieuw Boss overhemd, niet opvallend/uitdagend, donkerblauw dus, maar wel met speelse bloemetjes op diverse binnenkanten, mocht er iets uitpuilen is het charmant.
Zelf ga ik deze dag naar mijn schildervriendin. Vergeet ik in de haast mijn mobieltje mee te nemen, anders had ik hem in de trein even kunnen sms-en voor moed.
Kom ik bij mijn schildervriendin, heeft zij net een nieuwe I-phone aangeschaft. Ze demonstreert hem met verve. Dat ding is nog veel sneller dan mijn MacBook, die kennelijk met zijn ene jaar alweer verouderd is. Onder haar vingers verschijnen Apps, restaurantjes, filmprogramma’s, routes, foto’s die ze alzijdig oprekt en inkrimpt.
Raak het schermpje aan en je doet weer mee.
Dat is wel even wat anders dan mijn mobieltje. Met zijn tien jaren heeft hij mij ingehaald, zeg maar. Na één sms’je moet-ie opgeladen worden. Ik laad hem alleen nog op als ik met de trein ga, verder laat ik hem genieten van zijn oude dag op het richeltje naast mijn bed. Samen slapen, heel fijn.
Ik zie haar I-phone en hoor mijn toekomstmuziek.
,,Zo’n ding wil ik ook.”
Vriendin kijkt me aan met bezorgde blik.
,,Kind, zou je dat wel doen? Zo’n I-phone is heel gevoelig en jij wilt hem natuurlijk gebruiken voor tekst, daar is het niks voor.”
Ze kent mij. Anne moet je niet bellen, die moet je iets met letters.
,,Kijk, zo licht raak ik hem aan.”
Ze tipt mijn wang, ik voel niks. Ze tipt haar I-phone, adreslijst verschijnt. Anne mob. Ze tipt mijn coma-maatje en stuurt hem een berichtje.
,,Gaat het allemaal?”
Typisch mijn vriendin, die vraagt haar oude sofa nog of ze even kan gaan zitten, met knipoog, want een gekkerd is ze.
Wij aan het schilderen, weerklinkt een klank. Vriendin springt op.
,,Een sms’je, even kijken van wie.”
Zoon in Duitsland? Dochter in India? Zus in Schotland? Zo’n vrouw is het.
,,Kijk nou! Een sms van Anne mob!”
,,Huh? 1 april zeker. Ik zit hier en mob ligt op de oplader.”
Ze zet haar futuristische leesbril op.
,,Het is echt van Anne mob! Er staat: het gaat, maar wel moeilijk.”
,,Dat kan niet! Hij ligt in coma.”
We krijgen kippenvel.
Heb ik net verteld dat ik de laatste tijd het gevoel heb dat mijn moeder soms onzichtbaar bij me is en dat ik dan zomaar even met haar praat over triviale dingen, niks hiernamaals of zo, rinkelt mijn mobieltje vanaf de oplader 35 kilometer verderop.
En dan dat antwoord!
,,Staat dat er echt?”
Het staat er echt! En als afzender staat er ook echt Anne mob.
Kunnen mobieltjes die hun hele leven één waren met jou zelfstandig antwoorden?
Weet niemand dat omdat iedereen zijn mobieltje na een jaar vervangt voor een nieuwe? Mijn verbeelding vliegt door onbeschrijfelijke toekomstvisioenen. Mijn vriendin landt op de grond.
,,Er staat Anne mob, maar zeg je mobiele nummer nog eens?”
Van de zenuwen weet ik het niet. Ik bel mezelf ook nooit. Ze zoekt het nummer op in haar I-phone en leest de getallen op.
,,Is dat jouw nummer?”
Het nummer komt me bekend voor. Heel bekend. Te bekend. Dit is niet een nummer dat ik nooit bel, dit is het nummer dat ik kan dromen. Dit is het nummer van Kees.
,,Het gaat, maar wel moeilijk.”
De lieverd staat te zweten in Utrecht.
25 reacties
Wat is die Anne toch een moppie, hè Kees !?
die is leuk!
Anne-geen-nerd …..ik denk, jij denkt en mobieltjes moeten niet meer doen dan letters verwerken of beeld vastleggen en LUISTEREN en als wij willen, reageren op onze wensen en zeker niet zelfstandig beslissingen nemen, we hebben genoeg aan onszelf, onze partners en dat is gewoon goed genoeg i9
JOKE!!! Wijs gesproken!!!
Mijn mobiel is om te bellen, te smsen en te appen en verder voor niets. Ja, ik krijg soms foto’s van een kleinkind en dat is dat. ‘s Nachts zet ik hem stil want ik wil wel slapen.
Maar het is weer een heerlijk verhaal, ik geniet er van.
Zo dacht ik dus ook toch voor heel kort… maar mijn vriendin is reislustig en met haar I-phone kan ze in Parijs, Londen of Jeruzalem de weg feilloos vinden, busaansluitingen, vertrektijden en stations, waar de winkels zijn enz. En toen zag ik mij of mijn geest al dwalen in Arizona, waar een zeel van mijn volgende boek zich afspeelt…
Een bijzonder verhaal….mooi Anne. Ik heb er erg van genoten!
Ja Ellie, wat een wonderlijke samenloop, waardoor mijn vriendin er wel achter kwam waarom haar sms’jes aan mij nooit aankomen… We dachten almaar dat het aan mijn mobieltje lag, maar zij sms-te dus steeds naar Kees…. en die lieverd heeft zoveel studenten dat hij het niet eens door had van wie die lieve berichtjes kwamen. Misschien dacht hij ook wel dat hij een aanbidder had 😉
Hilarisch….:-)
Mobieltjes, een prachtig toestel, wat je er allemaal mee kan is wonderbaarlijk, maar mij zegt het niets, mijn PC. is voor mij het eenvoudigste en lost al mijn problemen op, THUIS, ik hoef hem niet mee te zeulen, kan overal met mijn vrienden praten!!! en nieuwe vrienden maken, ik zit niet als een zombie te kijken naar het schermpje of er iemand iets wil sturen, het is plezierig als je het leest, maar dat doe ik dan thuis wel.
Dat heb ik dus ook Edgard. Het scherm is thuis ook veel groter, ik zit er lekker bij, enz….
Ahhh arme Kees !
‘ je moet echt een sneller mobieltje anders kun je het leven niet meer bijbenen.
Ja….. maarrrr, Kees vond het toch wel zo’n gek verhaal dat hij van het lachen alle naweeën van zijn speech kwijt is…
Lachen Anne, heerlijk…..
ja Marcelle! 🙂
Anne, wat ‘n heerlijk verhaal en wat ben ik blij dat ik niet de enige sufferd ben, die niet in de gaten heeft als het MIJN mobieltje is dat rinkelt en ik dus ‘n telefoontje krijg, helemaal in paniek niet weet h=wat ik moet doen met dat groene hoorntje, erop drukken offe…nee ik moet het opzij duwen ???????
Arme Kees speech kwijt, maar zo te lezen is hij superslim en zal wel iets heel zinnigs verteld hebben. En gevoel voor humor heeft ie ook te over lees ik………..heerlijk houwen die Kees van jou.
laat Kees maar schuiven, Dimph!
Hahah genoten van dit verhaal.. arme Kees haha
🙂 fijn Anke 🙂
Geinig!
Ha Johan!
IDD
Haha gelachen en komt me o zo bekend voor!
🙂
😉
Kom je kun je ook op mijn web……?
https://annettelemaire.wordpress.com/2015/04/01/wat-te-doen-als-je-wel-een-robot-bent/
Dank voor de link nar je website/blog Annette, ik heb je Voelsprieten meteen bij de links geplaatst 🙂