Met Lenin kon mijn vader geen kant op. Hij moest hem afzweren op straffe van ontslag, precies als op Texel en in Nieuw Amsterdam. Zijn jonge maagd die in Groningen volle zalen plat kreeg met haar bevlogen verhalen over arbeiders aller landen die zich verenigen moesten voor een eerlijke wereld, waakte over zijn mond en zijn tong. Tussen de middag verwende ze hem met opgebakken restjes van de vorige dag en een vrijpartij.
Zo kon hij de middag op school aan zonder zijn mond voorbij te praten.
Door liefde en angst werd de neiging bedwongen vanaf een zeepkist op het schoolplein de Zeeuwen te vertellen over Lenin. Zij maakte een nestje, hij gaf les aan jongens op klompen en meisjes met strikken in het haar, bevlogen, dat wel, hij kon niet anders.
Elke dag ging papa ons huisje uit met een zware tas om de grote kinderen alles te leren. Dat deed hij achter deuren die ik niet door mocht, hoe vaak ik ook achter hem aan draafde. Ik wilde ook alles leren, maar vooral wilde ik zien hoe papa dat deed!
Als papa thuiskwam, moest hij eten en even naar bed en snel weer naar school en als hij dan weer thuiskwam moest hij pantoffels en thee en dan moest het stil worden in de kamer. Papa ging dan iets geheimzinnigs doen met een boek op schoot. Na korte stilte kwamen er vreemde woorden uit zijn mond waar mama en ik niets van begrepen, maar als papa naar school was, deed mama hem na. Op een keer deed ze het waar hij bij was. Het klonk mooier dan ooit:
‘Ilia untamp kujuswienee atartarin de taraskon…’ en iets van ‘enoebliablu’
Papa was met stomheid geslagen.
Wij waren arm. Dat wist ik niet. Wij hadden geen moestuin, geen kippen, geen tafel, geen bed, geen afwasteil en geen radio. Wat je niet hebt, dat mis je niet. Ik had mijn moeder. Ze maakte koffie en thee, sneed plakken brood en schilde aardappelen waar de modder in klonten aan hing, ze deed de was in de teil en sopte de ramen, de vloer en de lamp en ze kon toveren.
Toen Zeeland overstroomde, zag mijn vader de ramp aan het zout op onze ramen. Mijn moeder gaf onze kleren nog diezelfde dag weg, ook mijn rokje en mijn truitje, die waren voor een meisje dat haar papa en mama verloren had.
Ik zat in pyjama bevroren op de grond toen mama van boven kwam met de laatste broek van papa. Hij was versleten en glom. Mama kwam op haar knieën naast mij zitten.
‘Dit wordt het mooiste rokje van heel Westkapelle en dat is voor jou!’
Haar handen grepen de schaar, de schaar beet in de stof, de stukken gingen aan elkaar met een ragfijne draad en een haarscherpe naald, op en neer, op en neer in haar vlugge handen.
‘Trek dit maar eens aan,’ zei ze.
Het paste precies.
‘Dat rokje moet mooier,’ zei mama.
Het rokje ging uit en mama naaide er zeeltjes aan. Dat voelde wonder bijzonder.
‘Het moet nog mooier,’ zei mama.
Ze haalde overal draadjes gekleurde wol vandaan en maakte bloemetjes op mijn zeeltjes. Toen was het rokje mooi en gingen wij naar buiten. Iedereen die we tegen kwamen bewonderde mijn rokje. Het was mooier dan alle witte kappen en rode bloedkettingen en zwarte bloezen en ruisende rokken. Ik was ineens het mooiste meisje van heel Westkapelle. Ik was blij dat mijn vorige rokje naar een meisje was dat haar moeder verloren had en ik besefte tegelijkertijd wat het ergste was dat mij kon overkomen. Mama verliezen.
27 reacties
Bedankt voor deze wondermooie ‘wordt vervolgd’ van gisteren.
Dat dit gelezen wordt en gewaardeerd, inspireert tot meer – ik heb er dus net ‘wordt vervolgd’ onder gezet Mies. Dank voor je inspiratie.
Kijk, dat doet eens mens deugd zo’n nieuwe ‘wordt vervolgd’. Ik ben lekker tot en met maandag vrij zodat ik heerlijk achterover kan leunen totdat het vervolg er is.
het kan nog even duren of heel snel gaan, Mies. Aanvankelijk had ik één kort stukje over ‘helden’ , maar al schrijvend lijkt het wel of ik een diepzeelijn aan het optrekken ben: er drijft almaar meer boven en niet altijd in ‘logische’ volgorde – dus er komt telkens weer watt vóór… anders blijf je maar lekker achterover je eigen dromen koesteren, en die lees ik dan bij jou!
Ik begrijp hoe dat kan werken. Doe rustig aan zou ik zeggen want ik weet in ieder geval dat er weer iets komt. Als ik ergens slecht in ben – ik zou het zelfs niet willen kunnen – is mensen opjagen. 🙂
Anne, wat vreselijk dat je omwille van je politieke voorkeur gewoon op straat wordt gezet, ik zie het gezicht van je vader en het meisje links , ik voel liefde voor zijn leerlingen .
Ik zit in Goes op beeldhouwen, ben hele goede maatjes met ‘n 70 jarige boerin, die zich haar hele leven te pletter heeft gewerkt en het ene na het andere beeld uit ‘n steen haalt zonder voorbeeld, haast zonder hulp en altied voor un ander, wel katholiek net als ik. Recht voor z’n raap is, nooit klaagt alleen aan mij heeft ze haar tranen laten zien, ik hou gewoon van haar, Zie aan haar als het niet goed gaat, ongemerkt zoeken we elkaar op , babbelen en ‘n luisterend oor zonder goede raad.
Er zitten ook ‘n moeder en dochter bij de groep van zeer gristelijke huize,maakt voor mij helemaal niks uit. Op ‘n keer kwam het gesprek op geloven, je wilt niet weten wat ‘n verwijten “mijn maatje ” naar het hoofd geslingerd kreeg, ik kan geen onrecht verdragen en heb me in het gesprek gemengd, als ik jouw verhaal lees doet me dat meteen aan het voorval op ‘n “beeldhouwcursus “denken.
Wat moet dat in die tijd betekend hebben voor jonge ouders, die de mooiste kleding van hun dochter weggeven aan ‘n meisje die geen ouders meer heeft, dat hun dochter uit ‘n versleten broek’t allermooiste rokje krijgt dat er bestaat,opgeleukt met zelfbedachte creatieve versieringen.Dat die kleine dochter blij is dat haar mooie rokje naar ‘n verdrietig meisje gaat , dat is de Liefde die ze thuis geleerd heeft.
Zo is in 65 jaar eigenlijk niet veel veranderd, of het nu politiek of geloof is.
Ooit heb ik in ‘n klooster ( na ‘n burn-out ) de brief aan de Korintiërs Geloof, Hoop en Liefde voor horen lezen, het was bijna declameren wat de zuster deed, dat heeft me zo geraakt, ik heb gehuild en voelde DAT is waar het in het Leven omgaat, geloof, hoop en wat blijft is de Liefde, die nu zoveel mensen ontberen.
Ook mensen in onze nabijheid, je hoeft daarvoor niet eens over de grens te kijken…..de schutting is soms al ver genoeg……..
liefs en dank dat je dit wilt delen…….het raakt me intens.
En jij raakt mij met je woorden, Dimph… Je leeft het leven intens en liefdevol, inspirerend.
Ik dank jou dat jij dit hier zo ruimschoots deelt, heel invoelbaar. Mooi.
Anne, zie nu pas dat mijn reactie haast net zo lang is als jouw intense blog…….oef schaam me ‘n beetje………maar ‘t moest me fff van ‘t hart.
xxxx
🙂 🙂 🙂
Prachtig verhaal alweer uit een bewogen leven; hoe rijk ben jij; waren jullie samen !
Wat ben jij toch trefzeker Marije, ja, wij waren rijk met elkaar…. en nog…
‘Stil’…..X
xxx Ellie xxx
je ouders als helden zien, wat is je veel gegeund <3
mooi Joke, zucht……
wonderlijk mooi ~
dankjewelx
* dankjewel * ~ * Annet *
Met zo’n moeder kun je de hele wereld aan.
Johan… ja…
Wat mooi beschreven Anne, zoals gewoonlijk ,,ha. Tja, je komt uit een mooi nest meissie.
Wees er zuinig op en deel het vooral als je het kwijt wilt. Ik lees je graag, maar dat weet je. Groetjes van Metha Schrijvers.
Ha Metha, je weet toch ook wel dat ik heel graag door jou gelezen word? Het geeft m altijd weer zin om verder te gaan met het verhaal dat opborrelt….. of het nou om de kelder gaat of om Westkapelle! Dankjewel en groetjes!
Het ontroerd mij altijd foto’s te zien van mensen in de kracht van hun leven, wetende dat de wereld waarin zij groots waren, zo niet meer bestaat.
Wat is dat toch merkwaardig, dat verschijnen en verdwijnen van ons mensen.
Ik weet dat het niet anders is en toch heb ik er moeite mee.
O o, taalfoutje: ontroert…..het is al laat.
Wat een prachtige en waardevolle foto’s Anne en wat een liefde ‘spat’ er uit je verhaal…..
ik ben ook heel blij met deze foto’s van toen, Jannie, ik zie nu hoe jong ze waren… en hoe verschrikkelijk eenzaam en dapper en sterk en lief…
Even voor Dimph, ook jouw verhaal heb ik met aandacht gelezen. Wat mij betreft hoef je jezelf daarvoor niet te schamen, je vond het lang, geeft toch niet? Het is fijn dat je het deelt!
ben ik helemaal met je eens Jannie, fijn dat je dit even laat weten aan Dimph!