In de winter van zijn politieke daden werkte mijn vader ondergronds om de toekomst te ontsluiten. Overdag gaf hij les op de dorpsschool van Westkapelle, ‘s avons studeerde hij voor aktes Duits en Frans om zijn kansen te vergroten. Onderwijzers verdienden weinig en het meeste ging op aan zijn studie.
Plots brak een sprankje lente door. Hij kon het aquarium overnemen van iemand die er drab in had. Zijn groene hart sprong open, zijn groene held dook op: Jac. P. Thijsse, de man die planten en dieren niet afzonderlijk bekeek, maar als onderdeel van levensgemeenschappen, precies als Marx, maar dan op toegestaan gebied.
Ineens zag hij hoe hij zijn kennis van ecologische systemen kon inzetten om een extraatje te verdienen. Het zou niet zomaar een plezier aquarium worden, hij ging visjes kweken voor de verkoop! Watervlooien had hij gratis uit de sloot achter het huis.
Dankzij zijn goede zorg had hij al gauw biologisch evenwicht in zijn aquarium, met scholen jonge visjes als resultaat. Hij gloeide van trots en Aaltje die nog niks met visjes had, zag heel veel losse centjes rondzwemmen voor brood en box en bed en bad.
De volgende ochtend stormde het echtpaar naar het aquarium of ze al groot genoeg waren voor de verkoop. Er was geen kleintje te zien, niet onder de bladeren en niet achter de stenen, alleen de paar groten zwommen nog rond.
‘Hoe kan dat nou?’ zei Aaltje.
Jan keek beteuterd.
‘Ik was vergeten dat vooral die Black Mollies zó vraatzuchtig zijn dat ze hun eigen kinderen opvreten.’
Er zat maar één ding op: aparte aquaria voor de kleintjes.
Het was een tijdrovende liefhebberij: de aquaria in evenwicht krijgen, jonkies meteen na de geboorte opvissen, opkweken en dan vangen en op de fiets vervoeren naar een handelaar in Middelburg. Het leverde net wat meer dubbeltjes op dan erin gingen. En het was leuk. En mooi. En leerzaam.
En… over deze liefde kon hij praten, vooral met zijn lievelingscollega Hoekstra.
Hoekstra kwam naar de visjes kijken. Met zijn ervaren onderwijzersblik zag hij dwars door de armoede. Hoe Jan scholen visjes wist te kweken uit een paar stelletjes, hoe Aaltje van uitgehaalde oude borstrokken gestreepte truitjes breidde die niemand in Westkapelle had, hij zag de kraaiende baby, en had ook oog voor het dochtertje dat in de hoek van de kamer met gekleurde blokjes speelde, niet zomaar speelde, maar figuren legde in kleurpatronen.
De volgende keer dat hij kwam had hij boontjes mee uit zijn moestuin en twee breinaalden met een bolletje wol. Hij wenkte het meisje naderbij en leerde haar breien, recht en averecht. Hij was verbaasd dat ze het eerder kon dan de meisjes van school. Papa was trots en mama nog meer.
Hoekstra accepteerde de vreemdelingen met hun afwijkende kleding en spraak. Met Hoekstra kwam een warme wind het huisje in.
Ik zat aan tafel het kartonnetje van de boterhamworst in te kleuren. Er was een koe in te zien en die werd duidelijker als je er overheen ging. Ineens stond papa naast me met een boek.
‘Ga dat maar kleuren,’ zei hij.
‘Maar Jan! Dat is je kostbare boek van Thijsse!’ zei mama. ‘Dat kun je een kind toch niet laten kleuren!’
‘Ze is niet zomaar een kind,’ zei papa. ‘Ze is ons kind.’
Ik gloeide van iets onmetelijks.
Papa wees de vlinders met hun mooie kleuren, die waren al klaar. Hij wees de randen op de bladzij ernaast. Het leken wel blaadjes die elkaar omarmden, zo mooi als ik nooit had gezien. Die mocht ik inkleuren. Het was het allerfijnste dat ik ooit had gedaan. Mijn liefde voor sierkunst werd geboren.
24 reacties
mooie herinnering, niet zomaar een kind , Ons kind!
Je gunt het ieder kind dat in iedergeval een keer te horen in zijn leven
Hartgrondig JA – en onvergetelijk
Wat’n liefde, in armoede wordt de basis voor’n creatief leven gelegd.
‘ n bijzonder mens meneer Hoekstra die keek met zijn hart.
Anne wat’n prachtig verhaal.
Ha Dimph!
Dankje! En ja, een bijzonder mens. Aal en ik hebben hem nog een keer (even) opgezocht toen we een voettocht door Zeeland maakten, ergens in de jaren ’90, zeker 40 jaar later. We herkenden elkaar geen van alle, maar alle harten sprongen weer open.
Thijsse, jahaa dat ken ik wel Leuk Anne om dat weer eens te zien. Dank voor je schrijven. Hoop dat alles goed met je gaat en met je boeken. Moet er nog steeds eentje uit lezen, maar
ik heb het best druk en zit ook bij een boekengroep, waar ik ook het een en ander voor lees. Dus jouw boek komt nog een beetje achteraan huppelen, wat betreft ” dringend”.
Maar ik ben al een heel eind,het komt er dus aan. Leuk geschreven Anne in ieder geval.
Ik wens je een rustige nacht en een fijne dag morgen. Ik lees je steeds hoor.
Groetjes van Metha ( kelder).
Wat ben je toch leuk Metha!
Ik heb een idee! Als jullie op de boekenclub nou eens mijn boek gaan lezen 🙂 🙂 🙂 ?
Wie weet kom ik dan een keer op jullie club horen wat jullie ervan vinden. Altijd boeiend.
Fijn dat je me nog steeds leest en het leuk geschreven vindt en en en…..
jij ook een goede nachtrust!
Groet van Anne
Je raakt me, dankjewel
XXX Joke XXX
Ontroerend mooi verhaal weer.
Dank je Mies
Zo leren kinderen zich op een verantwoorde manier uiten, en omgaan met nieuwe dingen die echt belangrijk zijn.
Dat is helemaal waar Edgard, en het is voor de rest van je leven van grote waarde…
Graag gelezen weer, dat spannende gestoei met de visjes en het voorrecht een mooi boek te mogen inkleuren omdat je niet zomaar een kind bent.
Die opmerkingen hebben er waarschijnlijk toe bijgedragen, dat wij jou kunnen lezen en kunnen beamen dat het waar is.
ik kan alleen maar stamelen……. dank Marije…..
Wat een bijzondere man, die vader van jou. Daar krijg ik tranen van, zo veel liefde. Wat mooi Anne, hoe jij hem een gezicht en stem geeft, aan ons, waardoor hij opnieuw tot leven komt……
nou krijg ik ook tranen Athy… xxx
Heel mooi geschreven, Anne…wat hebben je ouders jou waardevolle dingen meegegeven en ik proef en voel misschien wel hoe jij dit alles koestert…
ja, dat voel jij Ellie, dat voel ik hier…
Ook hier tranen om zoveel liefde … “ONS kind”, dat is toch iets wat elk kind zou stimuleren?
Wat een prachtige verhalen, wat een ouderpaar en wat een meneer Hoekstra! Dat was rijkdom te midden van alle armoe …
zucht, dat heb je goed Marjolein, rijkdom, echte rijkdom die almaar blijft groeien in mijn hart…
Geweldig Anne!
XXX Jannie!
Je verhalen zijn diamantjes…fonkelend!
ach wat mooi Annet… je laat me iets zien wat voeding is voor mijn verwerkingsproces… dankjewel