Zwembad

Nauwelijks één zomerse dag en Kees wil een zwembad over de volle lengte van de tuin, tweevijftig breed.
,,Dan trek ik elke ochtend baantjes voor ik naar school ga.’’
Mannen en hun hebbedingetjes.
,,Fiets eerst maar tien kilometer op je hometrainer.’’
Hij druipt af naar school.

De bel gaat. Buurmeisje. Minstens tien centimeter langer dan vorige keer. Ze heeft er een volwassen blik bij.
,,Ons zwembad wordt vandaag bezorgd. Pappa en mamma zijn elders en ik ook. Zorg jij dat ze hem bij ons zetten?’’
Buurman ook al? En waarom is de hele familie weg als dat zwembad komt? En waarom vragen ze mij met mijn dichtgeplakte oog? Ik vind het behoorlijk verdacht. Een streek van Kees?

Buurmeisje fietst weg. Ik heb het nakijken. Confuus met mijn opdracht ga ik als goede buur achter het raam zitten met uitzicht op buurmans voordeur. Na anderhalf uur voel ik me een werkeloze raamprostituee.
Daar komt een vrachtwagen. De grootste die ooit over het aanvoerweggetje reed. Dat moet ook wel met een zwembad erin. De chauffeur stopt bij het erf. Hoe krijgt hij zijn honderd tonner diesel het hoekje om? Met alle geduld van de wereld manoeuvreert hij centimeter voor centimer tot hij er is. Een getatoeëerde kerel van heb ik jou daar springt van de treeplank en beent naar buurmans deur om onverrichter zake terug te benen, woest om zich heen kijkend hoe hij hier in godsnaam moet draaien.

Ik herinner me mijn taak en schiet te hulp.
,,De hele familie is gevlucht, maar u kunt het zwembad gewoon in de tuin zetten.’’
,,Bent u DeeBee?’’
Of ik debiel ben? Hij wijst naar een briefje op de voordeur met mijn huisnummer. Buurman kan niet schrijven, chauffeur kan niet lezen, maar ik ben wel de vrouw die hij hebben moet. En zo komt de vrouw die zelf geen zwembad wil onverwacht vakbekwaam ter zake.

,,Bent u alleen?’’
De chauffeur knikt schaapachtig en dat met een gevleugelde draak op zijn arm.
,,Ik ga niet meetillen. Ik heb al een zeer oog en daar wil ik geen zere rug bij.’’
Hij kijkt niet al te snugger. Vandaar dat buurman mij via zijn dochter heeft aangesteld als opzichter.
,,Haal de takel maar tevoorschijn.’’
De chauffeur morrelt aan een handgreep. Onderwijl bedenk ik koortsachtig de beste positie voor het zwembad, anders moet het hele erf vanavond de handen uit de mouwen steken en krijg ik te horen hoe stom ik dat ding midden op het pad heb laten zetten.

Mijn rond turen levert niets op. Alle plekken zijn bezet met buurmans hebbedingetjes als auto, caravan, broeikas, aardbeientoren en barbecue.
,,Zet hem maar naast de trampoline.’’
De buurmeisjes zijn onderhand veel te volwassen om daar nog op te springen, maar wellicht is een duik vanaf de trampoline een nieuwe uitdaging.

,,Hebt u de sleutel van het huis?’’
,,Dat kunt u vergeten, dat zwembad gaat het huis niet in en trouwens, die past niet door de voordeur.’’
De man wendt zich af en opent zijn laadbak. Van binnen is die zelfs nog groter dan van buiten. Alleen is hij leeg.
,,Hebt u de goede vrachtwagen wel mee?’’
De chauffeur is behalve blind ook nog doof en klimt zwijgend het donker in om in diepste depressie te verdwijnen in de verste hoek.
Hij komt terug met een doos.
,,Hebt u de sleutel?’’
Die sleutel zit hem wel hoog.
,,Ik heb de sleutel. Maar U hebt het zwembad niet.’’
Dus wel. In die doos.