Verhalen sluipen rond als geesten in de nacht. Het is de kunst je zintuigen te openen, te zien en te voelen, te ruiken, aan te raken, te pakken te krijgen… Ik lig in mijn bed in een huisje in het Fichtelgebergte. Het is nacht. Het is pikkedonker. Het is muisstil. Ik slaap niet en wakker ben ik ook niet. Ik voel mijn verhaal als een wolk om me heen, vlakbij en toch ongrijpbaar. Ik droom tot de rand en dan…
hoor ik iets… iets
onbestemd, ongekend, aanwezig
niet in de kamer, maar wel dichtbij
zacht als een voetstap door de sneeuw
buiten is het
daar sluipt iets…
Zonder licht aan te doen loop ik naar het raam en open het gordijn.
Buiten is het donker, pikkedonker.
Er is niets te zien. Maar ik bespeur iets, voel dat er iets is.
Ik wacht tot mijn ogen gewend zijn aan het donker. Ze wennen niet.
Ik krijg het lumineuze idee een foto te maken. Wie weet registreert mijn camera wat ik bespeur.
Het scherm van mijn camera laat hetzelfde zien, wat mijn oog ziet: ondoordringbare duisternis.
En toch was er iets.
Ik zet de foto’s over op mijn laptop. Zwart.
Ik probeer ze te bewerken met het I-photo programma.
Zwart is zwart en blijft zwart.
De volgende nacht bespeur ik het weer.
Nu sluip ik naar buiten met mijn camera. Misschien is er meer te zien als er geen raam tussen zit.
De schermen zijn zwart en blijven zwart.
Ik vertel het mijn broer die fotograaf is.
‘Stuur maar op,’ zegt hij. ‘Laat mij maar zien.’
Een paar uur later krijg ik ze terug en zie!
Het allerleukste vind ik dat het vosje mij ook bespeurde en niet wegrende, dat hij omkeek naar mij.
Datzelfde gevoel heb ik met Iris…
wordt vervolgd…
16 reacties
Was een beetje afwezig met commentaar, maar ik blijf je graag lezen hoor!
Daar ben ik blij mee Marleen, dankjewel voor je bericht 🙂
Fascinerend zeg. Zodat ik op mijn laatste avond aan de zee toch maar even je belevenissen tot me heb genomen. Het blijft heerlijk leesvoer. Ook aan zee. 🙂
wat fijn Mies, dankjewel, en voor later: wel thuis!
Anne, wat een mooi cadeau! Een vos in het zwarte….wat fijn dat je broer het duidelijk heeft gemaakt. Vond je bericht in het begin wel heel spannend…..
ik ook Ellie, want het geluid dat ik hoorde was een soort gerochel van een oude man…
inmiddels heb ik van de buren gehoord dat dit de moedervos is, die zichzelf nooit laat zien en haar onschuldige kinderen begeleidt op hun ontdekkingstocht en scherp in de gaten houdt – met dat rochelen roept ze haar kinderen bij zich!
Fijn dat je nog uitleg geeft, Anne. Heel mooi om dit nu te weten!
Prachtig verhaal. Nog versterkt door de bijgeplaatste foto’s. Voor mij een waar leesplezier.
Groetende genegenheid en heel prettige vrijdag nog,
dankjewel Sunset Ingo 🙂
Anne was even vervelend afwezig, maar volg je weer. Wat ‘n prachtig verhaal over het vosje en bijzonder dat jouw broer van pikzwart ‘n levend beeld kan maken.
Tot nog toe ‘n bijzonder verblijf in het gebergte.
xxx
Wat een mooi verhaal. En wat goed dat je uiteindelijk kon zien dat er wel degelijk iets was.
dat vind ik nou ook Wilma, dat het een vosje was, zo leuk!
Al doet de duisternis het licht verdwijnen, toch kom je waar je wil komen.
Die kan zo op een tegeltje Edgard 😉 Dank je!
Ik dacht ik ga die foto uitvergroten en toen zag ik heel schimmig een vosje. Hij vertrouwde de duisternis. Wat lief.
Wat goed dat je hem hebt uitvergroot,die bij de trap? het duurde even voor ik hem daar ontwaarde… en ik kreeg er hetzelfde gevoel bij als jij.