Berberpanacee bij griep, verkoudheid, keelontsteking en de rest

Het stomme is dat ik dagenlang mèt wortel en zònder jas een ontsnapt konijn lok in regen en wind. Na een week blijkt Snuffie in de vriezer te liggen en snuf ik, dat wil zeggen, ik heb keelpijn en snotter en hoest verschrikkelijk en Kees nog erger. In zulke gevallen is de redding nabij en komt mijn Berbervriendin met puur natuurlijke Berberse geneesmiddelen: een plastic flesje met olie en een kopje met honing.
Hiermee gaat het wonder der Berbergenezing geschieden.

Ware genezing hangt samen met geloof, zo ook bij de Berbers.
Je geloof geneest je, maar hoe kom je tot geloof?
Heel eenvoudig als je een Berbervriendin hebt.

‘Deze olijfolie is niet te koop. Het is de enige echte olijfolie en hij komt van mijn oom uit de bergen waar de zon de olijven rijpt tot ze zwart zijn, want groene olijven zijn niet goed, die zijn onrijp en alleen goed om vlees in te braden. Rijpe olijven zijn zwart en mijn oom plukt ze met zijn handen en zijn vrouw maakt er met haar  voeten olie van. Mijn familie haalt elk jaar dertig liter van deze olijfolie en iets daarvan zit in dit flesje.’
Dat is het mooie van het ware, dat zit niet verpakt in kristallen flesjes met zilverbeslag, dat zit gewoon in een plastic Spaflesje.

‘De honing komt uit de bergen waar mijn familie woont. Heel Marokko heeft bergen, behalve de woestijn, maar je hebt lage bergen en hoge en mijn familie woont in de hoge bergen. Toen ik klein was, was het zwaar leven daar. Er was geen waterleiding en geen elektriciteit en alles moest van beneden komen. Er waren geen wegen en geen auto’s, alles moest te voet of met een ezel en een karretje. Onze bergen zitten vol stenen, kleine en hele grote en het is moeilijk over deze stenen omhoog te klimmen, want de bergen zijn steil. Toen ik vijf was, gingen wij weg, maar mijn ooms en tantes bleven daar en wonen er nog, maar niet lang meer, want ze hebben de berg moeten verkopen door de stenen. Onze bergstenen zijn keihard en slijten niet en nu zijn ze nodig om de zee tegen te houden, want de zee wil steeds meer land. Ze hebben onze stenen nodig om de zee te temmen.’

Ze kijkt of ik haar volgen kan. Dat is in de loop van de jaren dat we vriendin zijn steeds gemakkelijker, haar woordenschat is enorm gegroeid door mijn nieuwsgierigheid en mijn gebabbel.

‘Het zijn dus krachtstenen en de planten eten van deze stenen en hun bloemen zitten vol kracht en de hele zomer gonst het van de bijen die honing verzamelen. Er zijn maar een paar mannen die de steile berg op kunnen klimmen en de honing vinden. Ze nemen niet alle honing, want de bijen hebben het nodig in de winter en ze vervangen het niet door suiker zoals de meesten doen. Daardoor blijven onze bergbijen sterk en hun honing ook. Snap je? Deze berghoning is puur en krachtig en nergens te koop en als ze het was, was ze onbetaalbaar.’

Ze kijkt me aan met haar magische blik. Ik ben nu volledig in het geloof.

Mijn vriendin gaat in de weer met mijn keukenlades en scharrelt een klein pannetje op, een juslepel, twee kopjes en twee theelepeltjes.
Ze giet een bodempje olijfolie uit haar Spaflesje in mijn pannetje en zet het op het vuur.
‘Niet weglopen, Anne! Je moet zien wat er in het pannetje gebeurt. Zodra er kleine belletjes verschijnen, moet het vuur uit.’
Dit is typisch mijn vriendin, niks thermometer. Zelf kijken, voelen, proeven.

De kleine belletjes zijn amper te zien, maar mijn vriendin ziet ze en draait het gas uit. Ze pakt een kopje.

‘Je giet de helft van de warme olie in het ene kopje en de andere helft in het andere kopje. Oppassen dat je je niet brandt!’
Ze kent mijn onbesuisdheid en mijn ongelukjes.

‘In de warme olijfolie giet je een juslepel honing.’

‘Tot de laatste druppel, de honing is kostbaar.’

‘In het kopje voor Kees hetzelfde.’

‘Nu net zolang roeren tot het een geheel is en dan een theelepel nemen.’

De smaak is vol en zacht.
‘Jullie zetten allebei je kopje op je nachtkastje en telkens als je hoest vannacht neem je een lepeltje, maar eerst doorroeren. Je zult merken dat het dan dikker is geworden en dat moet. Voor het kopje leeg is, is de hoest over.’

‘s Nachts worden Kees en ik wakker van de droge prikkelhoest. We stikken er zowat in.
Gauw roeren we ons drankje en nemen een lepeltje. Tot onze verbazing stopt de hoest.
Na een paar uur worden we weer wakker van de hoest. Roeren, een lepeltje en over is de hoest.