Raar maar waar – Canadese bevrijder (2)

We gaan even terug in de tijd, toen de dood nog niet op bezoek was geweest. We verplaatsen ons naar 2010.
Onze nieuwe gast is er al een maand, maar het lijkt wel of hij nog moet komen. We horen hem niet en we zien hem niet. Hij komt uit Canada en hij is jong. Vergeleken ons. Hij heeft een rugzak. Meer weten we niet van hem.
Op zaterdagochtend hebben wij het nakijken, dan zien we zijn achterkant. Dikke bergschoenen, toegesneden op de ruige bergen van Canada en die rugzak, een rode. Een enkel keertje hoor ik een kraakje van de trap. Het zou de werking van het hout kunnen zijn, zo zacht. En dan gebeurt er iets in 2010 dus, maar ik zie het voor me of het gisteren was, en dat is raar maar waar!

Ik ben alleen thuis en het is al donker. Mijn moeder is er nog en ze is aan de wandel in haar huisje. Dat gaat voetje voor voetje. Ze heeft eigenwijze voeten. De rechtervoet wil naar links, de linkervoet naar rechts. Het gevolg laat zich raden, de voeten kruisen als ze haar aandacht even niet bij die eigenwijze rakkers heeft.
Haar oog valt op een beeldje in haar kast. Meteen gaan die eigenwijze voeten elk hun eigen kant op. Ondanks mijn voornemen haar zo vrij mogelijk haar gang te laten gaan, schiet ik naderbij om een struikelpartij te voorkomen. Net op tijd. Ik kan haar niet houden, maar ik kan haar val verzachten. Ze glijdt op de grond tussen mijn benen door. De landing is zacht, gelukkig.
Ze ligt tussen mijn benen, een kranig broos vrouwtje van 83. Ogen dicht.

,,Zal ik je helpen opstaan Aal?’’ Geen reactie.
Ik kniel naast haar.
,,Aal?’’ Geen reactie.
Haar gezicht voelt koud. Haar handen voelen koud. Of komt dat omdat ik zelf gloei van de hitte?
Ik hoor haar niet ademen. Of komt dat door mijn eigen hijgen?
Ik leg mijn oor op haar hart. Hoor ik haar hart of hoor ik het mijne in mijn eigen oor?
Ik leg een dekentje over haar heen.
Wat te doen?
Kees is naar school. De telefoon ligt op de oplader aan de andere kant van het huis. Ik kan haar nu niet alleen laten, en trouwens, wie zou ik moeten bellen?

Een kuchje.
,,Aal?’’
Een trilling in haar linkerooglid.
,,Gaat het goed Aal?’’
Stomme vraag.
,,Het werd zwart.’’
Had ze een black out? Wat is een black-out? Of zag ze mijn zwarte trui?
,,Ik gleed zomaar weg.’’
,,Maar nu ben je terug!”

Ze ligt alleen wel op de harde grond.
,,Ik til je even op Aal.’’
Had je gedacht. Dat broze veertje is zo zwaar als een blok beton. Ze kan daar niet blijven liggen tot Kees terug is, dat is rond middernacht.
En dan denk ik iets raars. Onze onbekende Canadees! Zou hij thuis zijn? Zonder bedenken ren ik naar de trap en gil de internationale alarmcode:
,,Help!’’
Daar is hij al. Snel. Jong. Sterk. Hulpvaardig. En hartstikke handig naar nog zal blijken.

Hij pakt Aal onder haar oksels of het zijn dagelijks werk is en spreekt er volleerd vertrouwenwekkend bij. In het Engels.
,,Up you go!’’
Hij tilt mijn moeder van de grond als een veertje, draagt haar in zijn armen naar haar stoel en laat haar zachtjes neerkomen.
,,Hello!’’ spreekt Aal Engels, ogen open, grote glimlach.
,,Ben je verpleger?’’
Nee.
,,Co-assistent?’’
Nee.
,,Bodybuilder?’’
Ik bedoel, waar haalt ze de woorden vandaan. Een uurtje geleden wist ze haar eigen naam niet meer. Raar toch!

En dan vertelt hij haar wat wij ook wel eens willen weten.
Hij is afgestudeerd in iets specialistisch met bewegende deeltjes en doet promotie onderzoek in het enige laboratorium ter wereld waar dat onafhankelijk kan omdat er geen medische firma’s op voorhand onderzoeksresultaten subsidiëren.
En waar of all places on earth is dat?
In Wieringerwerf!
En hij houdt van sport.
En dat verklaart alles.

Zo ongeveer deed onze Canadees het. Dan heb je een beeld.

En zo ongeveer zat Aal op haar stoel.

Foto’s houden beelden vast die wij vanbinnen dromen. Raar maar waar.