Na een slopende week word ik gewekt door een klap tegen het raam. Tot mijn ontzetting vind ik achter de keukendeur een dood vogeltje, piepklein, kittig staartje omhoog, een winterkoninkje. Ik til hem voorzichtig op. Zijn kopje valt opzij. Hij is nog warm en slap. Net dood.
‘De vogel is gevlogen,’ fluister ik geschrokken.
Onwillekeurig kijk ik de tuin in of ik zijn leven zie wegvliegen. Met het warme vogellijfje in mijn handen, heb ik het gevoel dat ik zijn laatste adem inadem. Het verbindt ons dieper dan ik zeggen kan.
Ik heb eerder vogels in handen gehad, een levende gierzwaluw met pootjes als stiletto’s, een dode houtsnip en een dode eend. Geen vogel is zo licht als een winterkoning, vederlicht. Een minuut geleden vloog hij nog rond in mijn tuin, de hele winter heb ik hem zien hippen en scharrelen en vliegen. Hij kent onze tuin. Het is zijn biotoop.
Vorig jaar hadden ze een nest in de klimhortensia bij mijn keukendeur…
… en nu is hij er tegenaan gevlogen, keihard. Hoe kan dat nou?
Zag hij in de weerspiegeling van het raam het ultieme plekje voor zijn volgende nest? Maar er zitten nog helemaal geen blaadjes aan de takken. Of zaten die brutale eksters achter hem aan? Lukkie was toch niet buiten? Mijn hart krimpt. Er zal geen nestje komen. Ik moet hem begraven. Onzichtbaar onder de grond. Alsof hij nooit bestaan heeft.
Op zulke momenten staat mijn vader me voor de geest. Ik zie zijn sterke, soepele handen voor me, een vlijmscherp fileermes erin. Als bioloog ontleedde hij dode wezels, hermelijnen en uilen en bewaarde hun skeletjes om zijn leerlingen te laten zien hoe mooi ze in elkaar zaten.
Ik was trots dat mijn vader dat durfde en tegelijk griezelde ik ervan.
Ik wil geen skeletje. Ik wil een levend vogeltje dat hipt en tript en vliegt en fluit en nestelt. Misschien kan ik een veertje plukken ter herinnering aan zijn bestaan, zo’n parmantig staartveertje.
De gruwels kruipen me over de griebels.
Dat rot raam! Waarom heb ik er geen gordijn voor gehangen en luxaflex en luiken en plakvogels en bellen en toeters en sirenes! Maar nee. Ik neem geen enkele voorzorgsmaatregel, ik denk dat het allemaal zo wel kan.
Kees roept mij naar binnen. Als elke ochtend hoor ik de tv. Voor hij naar school gaat, kijkt Kees naar het weer, de files en mogelijk nieuws dat niet kan wachten.
Met een dood vogeltje in mijn hand hoor ik het verschrikkelijke nieuws uit Brussel.
Ik ben voor de rest van de dag monddood.
29 reacties
Ik moet nu aan een regel uit een lied van Robert Long denken Anne, “vanochtend vloog ze nog” …
Alles heeft betekenis, zelfs zo’n lieve kleine winterkoning.
Ach Jannie, dat is waar ook, nu denk ik ook aan dat liedje en aan hem… xxx
Mooi Anne. Graag gelezen op deze verdrietige dag.
lieve groet Hanny
Vreselijk om wakker te moeten worden van een geluid dat veroorzaakt wordt door de laatste bewegingen van een levend wezen. Je gaat oorzaken zoeken en dat gevoel blijft hangen…
klopt Mieke, dankjewel
Mooi geschreven over leven en dood van dit vogeltje…plots zo stil vanbinnen vanwege leven en dood van mensen..
helemaal waar Ellie, die plotse stilte…
au……je hebt er mooie woorden omheen geweven, troostend <3
xxx Joke!
Mooi, Anne. Je raakt mij en maakt mij stil.
liefs voor jou Peter
Eerst een klein tikje en daarna een enorme dreun, het leven is soms te hard …
dikke liefs voor jou Corry
Ach wat een droefenis
knuffel Marja
rakende woorden met dat intense voelen….stilmakend ….dat binnenste dat zo woelt , lastig is en niet te missen is 😉
mooi zeg je dat toch weer Willem, liefs
Vreselijk water vlak bij ons is gebeurd.
Laten we toch met zijn allen het hoofd koel houden.
zekers, Kees, en het hart warm… liefs voor jou
Lieve Anne,wat weer een wonderlijke gebeurtenis,zo genieten we volop van het leven en zo worden we weer geraakt met het geweld.
lieve Nelleke, jaaa – dikke liefs xXx
Vreselijk wat er vlak bij ons is gebeurd.
Ik ben er ook stil van
lieve groet Kees x
Anne je raakt me intens, je blik volgend of je de warmte van de ziel nog voelt, hoe zou dat zijn bij zoveel nodeloos stervende mensen ?
brrrr, dat is niet te bevatten hè Dimph, om ijskoud van te worden….
knuffel van mij
Het leven is hard en onvoorspelbaar. Tegelijkertijd gaat het leven ook door, wat we zien aan de hoopvolle lente!
Ha Geertje! Leuk dat je reageert, dankjewel en ja, het is die eeuwige kringloop, die toch telkens even slikken doet… groetjes!
Het is héél levend hoe jij het dode vogeltje beschrijft dat is een mooi r.i.p.