Lukkie is een buitenkat die al dertien jaar doet wat ‘echte’ katten doen: jagen, slapen, jagen, zonnen, niksen, slenteren, jagen. Zijn jacht concentreert zich op het ondergrondse leven: mollen, ratten, muizen. Kattenbakken zijn hem vreemd, hij gaat zelfs met noodweer naar buiten om drijfnat maar geleegd thuis te komen. Al dertien jaar is hij heer en meester in Hoorn en nu is hij verhuisd. En gaat op de kattenbak. Dat is heel wat voor een kat.
Elke ochtend begin ik met het voeren van de kippen in het kippenhok.
Kom ik terug, is de antieke jaren dertig deur uit het slot gegaan en Lukkie is het huis uit. Hij kan overal zijn en ik zie hem nergens. Dat is ook moeilijk door de lange sliert van hortensia’s, woekerende klimop, doornige rozen, hagen en ander groen waarachter, waaronder, waarin hij zich verschuilen kan.
Hij is zo’n kat die niet reageert op lokaas, roep, fluit of rammelende kattenbrokjes. Buiten is hij de Man. Met Totem kon ik dwars door Amsterdam of Alkmaar lopen, hij volgde mij als een hond en als hij vooruit ging om de boel te verkennen bleef hij bij elke hoek staan en wachtte tot we samen richting kozen. Als er gevaar dreigde in de vorm van buldoggen of herdershonden ging hij tussen mij en het gevaar staan en als het iets te dichtbij kwam sprong hij erop om mij te beschermen.
Lukkie is anders. Lukkie is weg. Lukkie zoekt de weg naar ons huis, het huis waar hij geboren en getogen is, de plek waar hij de rattenvanger van Hamelen is. Geen mens kan hem vangen. Zelfs ik niet. Dat heb ik drie dagen geleden ondervonden.
Kees was er en dat was mijn geluk en jawel, Lukkie zag zijn kans schoon en sloop naar de voorkant van het huis. Eenmaal de huizen aan de overkant in het vizier ging hij hoe langer hoe sneller naar straat om ons huis te zoeken achter de horizon en ver daar voorbij. Achter de huizen vermoedde hij de buurman, de boomgaard, de sloot en de eenden en daarachter zijn thuis. Hij ging als een speer. Ik vreesde zijn verdwijning en kon hem nog net bij zijn nekvel grijpen, de plek waar zachtmoedige katten op reageren met overgave.
In de doodsnood van een wilde kat klauwt hij zijn nagels in mijn arm en probeert zich los te rukken. Dwars door de vlijmende pijn van tien messen voel ik dat het voorgoed is als ik hem nu laat gaan. Dat doe ik dus pas in huis. Hij herkent de kamer en rent de trap op naar de kast waarin hij zich veilig voelt. Voor het eerst ervaar ik dat hij geen kat is om zonder handschoenen aan te pakken. Ik begrijp nu waarom onze dierenarts die dingen altijd aandoet bij hem en dat er in zijn status staat ‘wilde kat’. Een kat is dodelijk.
Het bloed gutst uit mijn arm, zo snel en zoveel dat er een bloedspoor loopt van straat, door de kamer de keuken in. Ik kan niet tegen bloed. Ooit iep ik in Groningen met een fles transfusiebloed van het ene onderdeel van het academisch ziekenhuis naar het andere en viel flauw op het gras. Ik staakte op staande voet, of liever amechtig, de opleiding die ik daar volgde.
Mijn geluk is dat ik twee weken geleden een gekneusde rib opliep bij tuinwerk, ja hoe krijg ik het allemaal voor elkaar. Een vriendin blijkt te beschikken over een duo wondermiddel: Traumeel en een healing pad. Traumeel is een natuurlijke zalf die je kunt smeren op alles wat pijn doet, de healing pad hekst ze zelf in elkaar met zeewater en nog wat. Dit magisch middel zit in een doodgewoon plat diepvrieszakje. Mijn rib reageerde met genezing binnen een week waar mijn huisarts tien weken verwachtte.
Mijn grote geluk is dat Kees er is.
Om het bloeden te stelpen houd ik een rol closetpapier op mijn arm, de hele rol is onmiddellijk doorweekt, onvoorstelbaar hoe snel dat kan gaan. Kees dept onderwijl wond voor wond de scheuren, gaten en loshangende vellen met Traumeel.
Het bloeden stopt wond voor wond, een wonder.
Daarna wikkelt hij de healing pad om mijn arm, handig dat die in plastic zit, het blijft rondom plakken. De vlijmende pijn verzacht meteen.
Dit herhalen we de drie dagen dat hij er is en dan is mijn arm genezen, zonder tetantusprik, hechting, blauwe plek of lidteken.
Kees is weg. Lukkie is weg. Ik moet het alleen klaren.
Ik heb mijn les geleerd, maar handschoenen heb ik nog niet gevonden. Lukkie zal uit zichzelf moeten komen, maar hij weet de weg nog niet en hij beschouwt dit huis ook nog niet als zijn thuis. Hij zal Hoorn zoeken en misschien mij als ik afga op alle liefdesbetuigingen die hij mij gaf vanaf zijn geboorte. Zijn gejammer als ik terug ben van weggeweest, zijn volgen op de voet dan. Ik weet niets beters dan mijn aanwezigheid kenbaar te maken zoals hij het gewend is en ga wat rommelen in de tuin met een snoeischaar, zacht zingend in de hoop dat hij mij hoort en mij aanvaardt als kompas. Tussendoor loop ik een paar keer rond het huis, staar over straat, Lukkie, waar ben je? Is hij op weg naar Hoorn? Daar zijn boeken over…
Naast ons huis is een kerktuin en daarnaast een kerkje. Aan het eind van mijn Latijn ga ik de heilige tuin in, waar bordjes met Latijnse namen aangeven hoe alle planten verbonden zijn met Jezus en Maria en de Vader.
Ik roep de heilige familie aan om Lukkie te helpen de weg naar huis terug te vinden.
De kerkklok slaat zeven keer. Een uur is verstreken. Ik ga terug naar huis, achterom. Als ik de hoek om ga, zie ik hem, mijn hart slaat over, Lukkie! Hij loopt regelrecht de deur in die nog altijd open staat, trippelt naar boven, niet naar zijn kast, maar naar de badkamer. Daar duikt hij in het bad en daar ligt hij nu al de hele dag te baden in onschuld.
http://www.heelbv.nl/Heel-nl-Traumeel.html
26 reacties
O jee Anne! Gelukkig zijn de wonden nu dicht en de kat in bad.
ja Klaske! en hij ligt er nog steeds in!
Anne, wat weer een verhaal. Gelukkig was Kees er om eerste hulp te verlenen, geneest je arm goed en is Lukkie ook thuis. Ik denk eigenlijk dat je door het zingen en je dingen te gaan doen die poes van jou gewend is, al de eerste grote hobbel van ‘Lukkie moet wennen en thuis geraken’ genomen hebt. Mijn gevoel zegt dat het nu echt goed zal komen!
Wat fijn Ellie! Dankjewel X
O wat ben ik blij dat Lukkie er weer is!!! Het is zo naar als ‘n kat wegloopt…#ervaringmee… Maar wat ‘n beest is dat Anne! Beestachtig zou ik zeggen! Sterkte met de arm EN met Lukkie!
ik ben ook dolblij dat hij er weer is, Miep, daar had ik echt wel even alles voor over en is gelukt! mijn arm is weer helemaal heel en als hij weg zou zijn, was mijn hart gebroken… lieve groet voor jou die dit kent… X
Een wonder weer. Het aanroepen werkt echt. Je moet het vol overgave vragen. Dus niet haastig of met ongeloof in je achterhoofd. Ook moet het verlangde niet materialistisch zijn of te groot. Dus geen nieuwe armband of auto en ook niet en dat is jammer, vrede voor de ganse wereld. Dat is te moeilijk denk ik. Beterschap en veel geluk voor jullie in de Oost. Lieve groeten uit Tiel.
dan heb ik het per (on)geluk goed gedaan! dankjewel voor je verklaring Hanny, lieve groeten uit ‘het oosten’ 😉
O, ha, ha wat een beestachtig verhaal. Heerlijk zoals jij alle belevenissen met Lukkie en alle onrust van jezelf beschrijft.
Er is mij eens verteld dat als je met de kat verhuist, je hem de eerste drie weken binnen moet houden om weglopen te voorkomen. Die raad werd door mijn nieuwe buren opgevolgd, nummer 1 deed het volgens het boekje, nummer 2 moest regelmatig uit alle hoeken van Heerhugowaard opgehaald worden. De buren waren zo wijs dat ze een bandje droegen met telefoonnummer, want nummer 2 was ook zo gek als een deur en liep bij Jan en Alleman naar binnen om te gaan spinnen en kopjes geven.
Fijn dat je arm inmiddels helemaal genezen is.
dat is ook een leuk verhaal Corry! elke kat is echt anders en dan ook nog weer een heel andere kat in nieuwe omstandigheden! ik heb alweer veel met hem meegemaakt, wie weet komt het samen in een blog, lieve groet!
Wat een geluk dat Kees in de buurt was om je te verzorgen!
ja, dat was echt mijn grootste geluk Jaap!
Wow, wat een verhaal! Je maakt wat mee, Anne.
p.s. ons hondje heet Lucky
dat is toch ook toevallig Mieke! Lukkie heet zo om twee redenen: hij heeft erg veel geluk gehad dat hij is blijven leven toen zijn moeder na zijn geboorte op sterven lag met twee dode kittens in haar buik… die geboorte was 1 augustus en dat is de dag van Lugh, een Keltisch opperwezen. Heeft jullie Lucky hondje ook zo’n geluksverhaal?
Tjee Anne aan je arm te zien ‘ n echte wilde kat. En nu de onschuld zelve in bad. Geen gekke plek met dit zonnige weer om bij te komen en te wennen aan een nieuw huis. Maar het vrouwtje weet wat goed is , zichzelf blijven en de bekende dingen doen .
Het komt vast goed.
dat is mooi gezegd Dimph X
Je hebt de kat vergeven dat hij je deze wonden heeft toegebracht Anne, en het zou me niet verbazen dat hij dit weet……
o Jannie, hier krijg ik kippenvel van…
Wat een emoties Anne….
Ook nog gelezen in een emotionele bui…..
Laat alles goed komen…
Liefs!
mijn oma, de moeder van mijn vader, zei in zo’n geval uit de grond van haar grote hart ‘ooooo, die emoties!’ en dat hoor ik haar zeggen door jouw woorden, bijzonder X
een bos bloemen voor de vriendin met toverkracht en de een komt gelijk thuis en de ander moet het zich nog eigen maken op eigen poezenkracht
Helemaal mee eens Joke
Je hebt de juiste personen aangeroepen, Lukkie de eigenwijze zelfstandige koos eieren voor zijn geld.
Wat een boef; je zal hem nog wel eens kwijt zijn, een nachtje doorhalen doen katten heel graag. Ademloos gelezen.
Hoi Athy! Het fijne is dat Lukkie inmiddels door heeft dat zijn vorige territorium van de aardbodem verdwenen is en dat er een andere plek voor in de plaats is gekomen. Deze verkent hij nu beurtelings in mijn voetspoor en geheel op eigen(wijze) kracht. We hebben nu een kattenluik voor hem in de deur gemaakt en dat weet hij te vinden van binnen en van buiten!
Een buitenkat is alleen met zichzelf bezig, is ze verwond dan wil ze alleen zijn, zich verbergen, zeverbergen zich zodat ze zich veilig voelen.
Ook onze binnenkat, weegt ongeveer 10kg. reageert op dezelfde manier bij verwonding.
Klopt Edgard, een kat wil het liefst alleen zijn in een donker hoekje bij verwonding, alleen was ik in dit geval de fysiek verwonde en Lukkies hartje was wellicht verwond omdat hij ineens op een plek was die niet klopte…
Jullie hebben een flinke binnenkat, 10 kilo, dat is heel wat voor een kat!
Dank voor je reactie.