Tweede kerstdag zit ik in de naklank van de eerste en die echoot maar door: ‘Ik vond het toch zo fijn.’ Kees wil weten wat ik zo fijn vond, maar komt er niet achter. Hij haalt zijn schouders op en begint de auto in te pakken voor ons volgende kerstdiner in Amsterdam.
Eerst gaan we bij vrienden van mijn moeder cadeautjes ophalen voor iedereen die via mijn blog ‘Ao Tapete Vermelho’, de magische expositie van Umberto França gesteund heeft.
Fons en Gerard zijn net terug uit Rio de Janeiro met een tas vol surprises van Umberto.
Pas als ik hartje Amsterdam voor hun deur sta, besef ik dat ik hen eigenlijk alleen ken van mijn moeder. Best gek om voor het eerst langs te komen en meteen iets op te halen. Terwijl ik aarzelend op de bel druk, heeft Kees zijn eigen startproblemen: hij heeft geen contanten voor de parkeermeter. Als ik met kleingeld naar hem toesnel, komt een man de deur uit met brede armzwaaien. Ik herken Fons, de man van het grote gebaar.
Hij maakt grapjes en gaat ons voor de lift in. We stappen via de andere deur uit, regelrecht in een oase van licht, ruimte en sfeer. Overal schilderijen van Umberto en mijn moeder. Fons wijst naar een prachtig ingelijste houtsnede van een spruit ‘die heb ik van Aal gekocht op haar laatste expositie.’
houtsnede Ali Kolman
Hij dirigeert Kees en Gerard de smaakvolle woonkamer in.
‘Als jullie gezellig in de erker wat babbelen, maken wij wat lekkers klaar.’
De keuken is strak en gezellig tegelijk, wedgwood servies, kleurige potten en kannen, houten planken en de modernste gemakken. Een grijsblauwe kat springt op de vensterbank en begint uit een artistieke waterkan te drinken.
‘Die kat is mijn alles.’
‘Mijn kat is ook mijn alles.’
Hij kijkt me aan.
‘Joh, het is of ik Aal zie, wat lijk jij op haar! Enig! Weet je, we nemen een gebakje door de helft, dat is jou vast ook genoeg!’
‘Dat deed ik met Aal ook vaak!’
Hij haalt een gebaksdoosje van de beste bakker uit de kast, precies wat Aal ook altijd in huis haalde. Hij stoot me vertrouwelijk aan.
‘Meid, ik ben veertien kilo afgevallen de afgelopen vier maanden, wel met een diëtiste erbij hoor, en twee keer in de week tennissen!’
Hij is net zo gemoedelijk met mij als hij met Aal was.
Ik voel me zo op mijn gemak dat ik achter hem aanloop als een hondje, precies zoals mijn moeder altijd bij mij deed. We gaan door de enorme kamer, langs kunst en kasten, banken, lampen en bureau naar de slaapkamer waar de geschenken van Umberto opgeborgen zijn. Fons houdt zijn pas in, een oogwenk, precies zoals ik deed als Aal me op de hielen zat tot aan de wc-deur. Aal staat me ineens zo levendig voor de geest dat ik haar gouden handen zie, zoals ze bezig waren met water en verf en kwasten.
Achter Fons rijst haar beeld op als dat van een jonge meid. Ik zie haar als een dolle springen op het enorme bed en gekke bekken trekken achter de rug van Fons. ‘Zie je wat een leuke vrienden ik heb?!’ Ik hoor het haar zeggen, terwijl ik haar stem al jaren kwijt ben. Het ontgaat me wat Fons allemaal aan het doen is. Ineens staat hij weer voor mijn neus.
Ik loop in trance achter hem aan naar de grote ronde tafel, die bezaaid is met kleurige snuisterijen van dierbare reizen. Hij schuift alles naar achteren en spreidt de geschenken uit. Terwijl ik alles bekijk en bewonder, glipt hij naar de keuken.
Uit de erker klinkt het genoeglijke gebabbel van Kees en Gerard.
Fons komt terug met thee en taart. Getinkel van vorkjes en lepeltjes. Alles smaakt goddelijk. Het is zo gezellig en voelt vertrouwd alsof we elkaar al jaren kennen, terwijl het amper een halfuur is.
‘We moeten gaan!’
Op Kees kun je bouwen. Hij is het diner niet vergeten. In de auto stamel ik mijn mantra, dat ik het zo fijn vond.
‘Dat zei je vanochtend ook al van gisteren.’
Hij vraagt niet wat ik zo fijn vond.
Dat zou ik ook niet weten.
Daar moet ik eerst een nachtje over slapen…
wordt vervolgd
30 reacties
Ja heerlijk; ik begrijp het helemaal en …. als je haar moet bewijzen is ze weg.
je begrijpt het echt Marije, en je zegt het zo mooi, dat laatste…
wat een heerlijk verhaal !!!!
JANNA JA!
Intrigerend mooi weer. Fascinerend hoe het tijdens het lezen voelt alsof ik erbij ben. Bijzonder. Ja, ik ben van de vaart maar ook een geduldig mens. Ik weet dat er een vervolg komt en dat is voldoende.
alsof je bij me aan tafel zit… dankjewel Mies
Lief…zoals ze ingespannen en zo vol overgave bezig is. Mooi om te zien.
Als ik haar zo zie op de foto lijkt het tegelijk zo lang geleden en zo dichtbij – hier woonde ze nog niet zo lang bij ons en dacht ik nog niet aan de dood… die concentratie en overgave, goed gezien Anneke Tanneke
Geweldig Anne..ontmoeten of je elkaar al jaren kent …de verbinding is je moeder…ze was er bij…
Ha Dimph, jij voelt dat allemaal aan… fijn Dimph…
Tjee Anne, daar krijg ik nu tranen van in mijn ogen
ja…. lieve Marja XXX
Wat een geweldige belevenis Anne, je moeder die erbij is met haar kunst en zorgt voor verbinding, vertrouwen en warmte, dat voel ik allemaal in het contact met Fons. En hoe mooi de uitstraling van je moeder terwijl zij schildert, hoe intens haar blik. Liefs.
wat mooi dat jij dat kunt voelen dwars door de woorden die ik stamel… en ook hoe je naar haar foto kijkt…
Prachtfoto van je moeder Anne. Wat heeft ze ‘n sterk gezicht!
ik vind het ook zo’n mooie foto, Miep ~ ik vond hem na lang zoeken in een verzamelmap, waarvan ik niet wist dat die vanuit mijn oude computer in mijn laptop terecht was gekomen…
mooi beleven met elkaar en met jezelf.. …gevoelens en indrukken die je niet uit kunt leggen , maar toch zo onmisbaar je leven blijven vullen ….ik hou van je schrijven…voelmens 😉
prachtig verwoord, Willem, dankjewel X
Een glimlach tot over m’n oren andere beide kanten…. dag lieve, heerlijke verhalenverteller…
dag lieve, aandachtige lezer, slaap goed lieve Marcelle
Wat mooi geschreven weer en zo heerlijk om te lezen. Vlgs mij had je een bijzondere moeder en een hele sterke band met haar
Knuffel en een inspirerend 2017 José
Goedemorgen José, ja, mijn moeder was echt heel bijzonder en we waren erg verknocht aan elkaar ~ fijn dat je dat voelt. Liefs en een mooi jaar!
Hoe begenadigd kun je zijn. Rakend mooi verwoord en overgebracht; chapeau.
Liefs, knuf en nog een heel vredevolle verderzetting van de dinsdag,
wat zeg je dat mooi en lief, dankjewel sunset – en raad eens wat, juist nu komt de zon boven het dak en schijnt op mijn gezicht 🙂
Voor het eerst sinds tijden iets van je gelezen, omdat ik altijd moeite heb met concentreren als het gaat om verhalen of boeken lezen…. Een verhaal op zich, dat vertel ik je nog wel eens. Maar nu de stoute schoenen aangetrokken dit wel te doen. Een mooie sfeerbeschrijving die uitnodigt tot verder lezen. Ik zal kijken of ik in de toekomst je meer zal volgen… Een mooie belofte voor dit nieuwe jaar 2017… En ja, een raak verhaal dat je direct voor ogen kan zien. Vlot geschreven ook… Lieve groetjes van mij, Elbert Gonggrijp XX
Fijn jou hier te zien Elbert, in al je waarachtigheid – je maakt me blij met je aanwezigheid en je woorden, zoals je gedichten me juist vaak leiden naar mijn melancholieke kant – lieve groet!
Wat schrijf je mooi over je moeder.
Zo leer ik je steeds een beetje meer kennen.
Ik vind het zo fijn. Ik ook.
Hoi Irene, ik dacht net aan jou! Wou je een mailtje schrijven, dus dat ga ik nu doen 🙂
Die tekening is, buiten -blijkbaar, ik zie hier geen lijst- prachtig ingelijst, ook zelf beeldschoon. Ik ben aan het binge lezen deze nacht. Ga meteen verder met episode 4
Bijzonder leuk hoe jij de afgelopen nacht hebt doorgebracht, Renate, ik moest je zin hierboven enkele malen lezen voor ik snapte dat de tekening beeldschoon is; ik ben zo’n beelddenker, dat ik dus meteen naar buiten keek en dacht ‘welke tekening?’ en ‘ik zie ook geen lijst, of bedoelt ze het raamkozijn?’ en dan dat binge lezen hahaha – voor jou was het laat, voor mij kennelijk vroeg 🙂