Vallen zit mij in het bloed. Zat. Let wel.
Mijn eerste valpartijen waren met de step. Dit werd geweten aan de step omdat die vierkante wielen had, wat op de foto niet goed te zien is, maar mijn moeder heeft mij verzekerd dat dit zo was en dan was het zo.
De volgende valpartijen waren met mijn fietsje. Dit werd geweten aan de blokken op de trappers, omdat de fiets op de groei was gekocht. Mijn groei ging uiterst traag. Mijn hele schooltijd was ik de kleinste van de klas. Ik weet niet anders of ik was de laatste van de gymrij die altijd van groot naar klein ging. heel onlogisch, want dan ziet de kleinste niets. O ja, die blokken bleven jaren op mijn fiets. Dus.
Vervolgens viel ik met de schaatsen, wat door de (te grote) schaatsen kwam. Ook deze waren op de groei gekocht, maat 39, een maat die ik nog steeds niet bereikt heb.
Toen we op vakantie naar het verre buitenland in de Ardennen gingen, waren het de gladde stenen van de Ourthe die mij ten val brachten en toen we jaren later de Alpen introkken, was het de verraderlijke steenslag op de berg. Waarom die stenen het altijd op mij voorzien hadden, was een raadsel, maar zo waren er meer raadsels, zoals het onopgeloste raadsel waarom muggen en horzels het altijd op mijn broertje voorzien hadden en op mijn moeder, terwijl mijn vader en ik verbaasd toekeken naar de zwermen rond hun hoofd. Op foto’s uit die tijd zie je mijn broertje steevast in Arabische dracht voor we die dracht ooit gezien hadden. Je zag er op voorhand wel aan dat zulke kledij noodzakelijk is in gebieden met steekmuggen dan wel stuivend zand.
Toen ik met mijn moeder LAW’s ging lopen, viel ik dagelijks, ditmaal was dit te wijten aan het routeboekje dat ik al lopend (en stilstaand voor de foto) las omdat ik geen leesbril nodig had en mijn moeder wel. Door dat routeboekje zag ik niet waar ik mijn voeten zette.
Twee foto’s uit het zojuist teruggevonden fotoplakboek van mijn moeder illustreren dit. Haar handschrift en opmerkingen zie je eronder.
Op de volgende foto zie je het boekje in mijn zak, terwijl ik veilig geketend sta aan de railing van een pont om er voor te zorgen dat ik niet in het water val.
Na zo’n week van vallen en opstaan gingen we met de trein huiswaarts, waarbij ik terloops nog even viel op de stations van Assen, Doetinchem, Nijmegen, Maastricht, noem het maar op, omdat al die stations één ding gemeen hebben: ze zijn onverwacht vlak na al die boomwortels, hekken en sloten.
Voor mij geen tatoeages met inkt, ik ben getatoeëerd door rotsen en ijs.
Maar… tegenwoordig val ik (bijna) niet meer. (Afkloppen op ongeverfd hout). De afgelopen jaren is het steeds minder geworden.
Eind goed al goed. Een mooi eind.
Maar. Hoe kan het dat ik (bijna) niet meer val.
Het antwoord zou handig zijn, want op dit moment vallen mijn vriendinnen bij bosjes. Niet zomaar één vriendin, maar vier vriendinnen die ik onlangs eindelijk weer zag sinds mijn verhuizing. Ik hoor viermaal hetzelfde euvel. Stuk voor stuk zijn ze gevallen, niet één keer, maar meermaals. Niet zacht op een stoel of in het water, maar keihard op de grond, van de stoep, de trap, de fiets en okee, eentje uit een boom.
De schrik zit erin bij hen.
Het roept de laatste val van mijn moeder in herinnering. Ze woonde net bij ons in huis, de bel ging, ik deed de deur open en in die onbewaakte minuut wilde zij ook van tafel, bleef haken achter de tafelpoot, viel en brak haar heup. Door de operatie kreeg ze een delier. Wat ze verloor aan helderheid en souplesse is nooit teruggekomen.
De schrik zit er in bij mij.
Maarrr. Ik val niet meer. Ik struikel lustig over losse stoeptegels, rondslingerend bouwmateriaal, boomwortels en wat dies meer zij, maar ik vang mezelf in de struikeling op. Zowel overdag als ‘s nachts, waarbij opgemerkt dat ik nooit licht aandoe. Hoe kan dit?
wordt vervolgd
32 reacties
Leuk kijkje in je jeugdjaren. Jij bent oud begonnen en je wordt steeds jonger, zo moet je maar denken. Trouwens; voor degene die vaak vallen, is Tai Chi een hele geschikte sport!
dat is nog eens een opsteker: ik word steeds jonger! zo ga ik nu echt denken, Joke 🙂 en dank voor je tip van de Tai Chi X
Met vallen en opstaan het leven geleerd Anne. Oja ik doe ook nooit licht aan als ik beneden naar het toilet moet snachts. Ben benieuwd naar het vervolg
wat hebben wij toch verrassend leuke overeenkomsten, Dimph! en fijn dat het weer lukt om hier te reageren zonder vreemde ‘bijwerkingen’ van het net… Lieve groet
leuke cliffhanger. Ik was tot mijn 16de ook steeds de kleinste, liep daarentegen helemaal vooraan bij gym, een veel beter systeem, altijd de eerste om de nieuwe oefening te doen aan de ringen of op het paard, helpt om lef te oefenen
idd een veel beter systeem! en heb je nu veel lef? en wat doe je daarmee? ik ben benieuwd, zal je website er eens op naslaan 😉
Da’s toch een meevaller dat niet meer vallen. Ik val trouwens nooit. Waar bestel je dat ongeverfd hout?
Altijd handig dt ongeverfde hout, Mies: wij zijn aan het slopen en aan ongeverfd hout geen gebrek, dus mocht je in de buurt zijn, krijg je een stuk mee! Valt wellicht ook mee 🙂 Groet!
Ik val gelukkig niet veel, zo af en toe en vaak is het dan meteen heftig. Het heeft mij een paar tanden gekost, een schouderblessure en vooral de schrik. Ik kijk teveel rond en let dan niet op waar ik loop. Na een bijna val kort geleden, kijk ik veel beter uit waar ik loop.
dat is zeker heftig, Lieve ~ die val met die tanden lijkt me erg eng, recht op je gezicht waarschijnlijk… goed dat je nu goed uitkijkt waar je loopt, maar al die kleuren en geuren en geluiden om je heen… dan word je wel verleid toch even rond te kijken en om nu telkens overal bijstel te staan is ook niks voor ons 🙂
Met het klimmen der jaren stijgt het innerlijke evenwicht en dat heeft een positieve invloed op het fysieke evenwicht….dat moet het zijn Anne!????
wat een wijsheid, Peter ~ en ook taalkundig zo mooi, heel beeldend; ik zie de jaren klimmen en het innerlijk evenwicht stijgen – dankjewel hiervoor
Tja, vrij associerend kom ik op de zondeval, valeriaan en valentie. Kortom ik heb geen valide antwoord op die laatste vraag. Brak zelf een arm bij een fatalige val toen ik 13 was en volgens mijn moede was het psychisch om mezelf te straffen. Valt het kwartje nu bij jou of valt er geen touw aan dit verhaal vast te knopen?
het regent kwartjes, Renate! Toeval krijgt ineens dubbele betekenis, net als opvallen…
het idee van jezelf straffen lijkt een valstrik, maar nodigt daarentegen ook uit jezelf te belonen ~ valt dat even mee!
falderalderiere!
Geweldig Anne, een berg aan flash backs, ik viel over niets, reed op de fiets tegen bakkerskarren en groentekarren, sturen in elkaar knieën ingepakt door burgemeester, volgende dag schoolreis, viel van een gehavende familieschommel, die vervolgens mijn ruggengraat schaafde, reed tegen een auto pardoes over het stuur de berm in. Dat had veel slechter af kunnen lopen. Ik viel niet van de step, ik liet de step vallen tot groot verdriet van mijn ouders, dat ding had een weekloon gekost …
Mijn laatste val was over troep in mijn rommelkamer, het liep goed af viel met de billen in het poppenwiegje dat ik had aangeschaft voor de kleindochters ….
Corry! Wat een valpartij! Bleef ik de hele reeks in meelevende stemming, bij de laatste schoot ik in de lach, haha, in het poppenwiegje, dat is om nooit te vergeten, oma’s billenwiegje 🙂
Oma’s billenwiegje – geef hem door als het mooiste woord van 2017, hi, hi.
leuk Corry!
Is het de goden verzoeken als ik zeg dat ik nooit val?? Vorig jaar een paar mensen om mij heen, gebroken schouder, pols en enkel, toen zat de schrik bij mij er wel een beetje in…gelukkig is die ook weer weg ????
het lijkt mij een prima affirmatie ‘ik val nooit’ – hoewel dat nooit niet goed valt – ‘ik sta als een huis/boom/beer’ zoiets kan ik beter visualiseren en lijkt me een goed verzoek aan de goden 🙂
Al die vraagtekens na de laatste zin, een beetje vreemd, had een lachend gezichtje erbij gedaan. Dan maar zo 🙂
jij kunt me niet vaak genoeg ‘toevallen’, Ellie X
Gelukkig val ik niet veel maar als ik val Dan is het ook goed! Nadat mijn deur was dicht gevallen door een windvlaag kon ik niet meer naar buiten. Ik dacht even door het kleine raampje naar buiten te kunnen maar eenmaal op de vensterbank kwam ik er achter dat het aan de buitenkant te hoog voor mij was. Probeerde het nog een keer zijwaards maar helaas ging niet lukken. Mijn vingers hielden mijn gewicht niet meer en ik klapte achter over op de plavuizen vloer. Kruipend naar mijn telefoon om iemand te bellen, die hebben mij naar het ziekenhuis gebracht omdat ik pijn in mijn hartstreek had. Nadat er foto’s waren genomen, waar geen breuk te zien was, en een pillen je tegen mijn bloeddruk van 200 voelde ik de pijn afnemen. Ik moest eigenlijk blijven maar dat wilde ik niet, ik mocht die nacht niet alleen zijn en sleep dus bij vrienden. Ik kijk dus wel goed uit wat ik doe en probeer niet meer te vliegen! Ook met mijn twee nieuwe heupen doet mij wel goed uitkijken waar ik loop.
wat een val, Marjan, ik zie het helemaal voor me en krijg er kippenvel van ~ had mij ook kunnen overkomen al die keren dat ik mezelf opsloot en en en… dat je de telefoon wist te bereiken! en het goede nummer!!!
gelukkig ben je weer op de been op gloednieuwe heupen – en op je facebookpagina zag ik hoe super je badkamer is geworden – dat is het bijkomende voordeel als ‘iets’ het niet meer doet… 😉 lieve groet
Met mijn twee nieuwe heupen en een eerdere on gelukkige val Ben ik wel voorzichtig geworden!
goed om te weten, Marjan XXX en ik ga proberen je voorbeeld te volgen
‘Had iederéén maar een goede – inval !’
dan werd het een zoete inval, Joshua 😉
Wat een gezellig verhaal,ik zag het allemaal voor me.Heerlijk hoe jij het omschrijft Anne zoals je ook weer heerlijk jou boeken kunt bewonderen.Zag het ook gebeuren bij ons,ik ban een tweeling toen een step en samen dan maar erop.Ma zei altijd: alles samen delen dus ook samen vallen.Dat deed mij weer denken aan mijn bevlogen kindertijd,altijd klauteren boohutjes bouwen en natuurlijk kwam je dan weer met geschaafde armen en benen thuis.Of hard rennen de heuvel af wat toen behoorlijk fout afliep,een gespleten boomstronk doorboorde de knie ban mijn tweeling broertje.Nu wijzer en de kids ook kleinderen zie dat op dat gebied niets veranderd is.Moet er dan bij vermelden dat er niet de hele dag de spelcomputer aan mag staan,spelen is het motto in de frisse lucht!!… Nu zie ik hier heerlijke val partijtjes waar ik mijzeker in herken,fotoshoot bij een dikke boom,want ik was ontwaakt uit een vervelende periode coma tijd.Daar ging het zo uit het niets wat fout,kleindochter leent tegen Oma aan en ik dacht och er staat een brede stam wat kan mij gebeuren,de hele fsmilie stond klaar en ja hoor ik voelde geen stam en in een reflex draaide ik mij om en liet mij maar vallen,de diepe kuil was bezaaid met herfstbladeren en daar lag Oma met de benen omhoog de armen als een U vorm baar voren,mijn reflex gaf dat aan,draaien dan val je zacht en daar lag ik voor de tweede x in een week plat op de b.. gaan.stilte viel en bezorgde blikken keken naar mij terwijl ik miet meer bijkwam van jet lachen,komt mij iemand bevrijden daarna brak de hilariteit los types iets voor Oma.Ik moest door zoonlief eruit getild worden omdat mijn positie anders lag dan geen diepe kuil,de foto was mislukt en daarna hadden wij een prachtige boswandeling gemaakt in de Duivelsberg met de gedachte Ik leef en hup, wij gaan genieten waarvan toch de woorden vielen Mam heb je geen pijn.Nee hoor de volgende dag waarempel bleef ik achter een wasrek hangen als gevolg een noodlanding echt plat op je bek gaan,was vsn toepassing bij deze val.Uiteindelijk toch het vlies afgescheurd van de pols. 2013 jet was okt. Dus volop Herfst en ging weer vrolijk verder.Uiteindelijk een brace draagt de botjes bij elkaar.Ja Anne vallen en opstaan is het motto endaar zal ik toch nog eens aan geopereerd moeten worden.Wij hadden lol en schijnbaar zo blij dat je het leven terug had gekregen.Enig blok waar velen ober kunnen vertellen,nu zijn jullie aan het verhuizen dat betekent ook opstakels Anne wij horen het wel weer !!……
Gefeliciteerd met jullie stulpje !!…..
wat bijzonder zoveel hilarische momenten van jou hier te lezen en nog wel over vallen… en opstaan, jammer dat die foto mislukt is, maar ik zie het dankzij jouw beschrijving toch helemaal voor me, de schrik en ook de slapstick – zoiets overkwam Stan Laurel ook geregeld! En wat leuk dat je de Duivelsberg noemt, daar heb ik vaak een pannenkoek gegeten, zo’n groot wiel met gember belegd, heerlijk, met een Irish koffie en dan terug fietsen.
en het klopt van die obstakels die je telkens weer tegenkomt; dat houdt het leven spannend – lieve groet voor jou en dankjewel voor je uitvoerige reactie/verhaal
Kwam op je schrijven via Bert Deben onze woordkunstenaar die woorden soms echt niet onberoerd maken,maar steeds ons laat ontroeren door zijn schrijfkunsten. Heerlijk verhaal met zoveel erkenning erin want:
Deuken en kreuken behoren ook in mijn leven en nog steeds is het met vallen en opstaan en weer doorgaan. Door al het vallen ontvang je vanzelf ook vast eelt op de zere plekken die al zo vaak geraakt zijn. Heb er ook over geschreven want ik zie er toch een lach in als ik weer eens op mijn snoet gaat. Kom nog eens om het hoekje kijken hoor. Maar voor nu wens ik je een gezellig weekend. Groetjes Tine
Ha Tine, het is inmiddels half maart en nu pas zie ik je leuke reactie onder mijn verhaal – ik hoop dat je nog eens terugkomt hier, ik ga jou ook opzoeken, ben benieuwd wat je schrijft en hoe! groet!