Voor je twee onbekende vrouwen gewikkeld in closetpapier voor je deur hebt, is er wel het een en ander gebeurd. Meestal zie ik niet wie er naar mijn huis lopen en hoor ik geen bel, want dan ben ik aan het tuinieren of aan het schrijven in mijn schrijfhuisje achterin de tuin. Toevallig zit ik achter het raam in de voorkamer omdat daar de router van de wifi staat. Ik moet daar bovenop zitten om een deadline te halen. Mijn bijdrage voor een tijdschrift moet weg maar blijft steken bij 4 MB. Dat komt door mijn illustratie. Mijn tekst beslaat met 1200 woorden meer pagina’s maar is toch slechts 150 KB. KB is veel kleiner dan MB, zoveel weet ik inmiddels wel. Ik heb vaker met foto’s versturen in de problemen gezeten en altijd haalt mijn broer mij daaruit. Hij heeft mij talloze manieren voorgedaan wat ik dan moet doen, maar die ben ik vergeten als ik het nodig heb. Daarbij wil de redactie de illustratie tegelijk met de tekst, niet apart en niet verkleind want ze hebben alle pixels nodig. Daar zit je dan bovenop je router in de hoop dat diens nabijheid het zetje kan geven aan de laatste MB’s. Terwijl ik in opperste spanning toezie hoe mijn post langzaam opstijgt naar de virtuele hemel gaat mijn bel door merg en been zo snerpend. Er moet meer gebeuren om mij op dit heikele moment los te rukken van de router.
Dwars door de bel wordt nu een oorverdovend gebonk hoorbaar van Kees die de trap af dendert omdat zijn luie vrouw die pal naast de voordeur zit te beroerd is om de deur even te openen. De voordeur klapt luidruchtig open. Nog luider bast een stem.
‘Hebben wij closetpapier?’
Kees roept op de raarste momenten om hamers, boortollen, nijptangen en verstekzagen, ook closetpapier komt voor, maar dit vind ik er wel een heel raar moment voor.
Juist nu Kees erom verlegen is, hebben wij geen closetpapier, want wij waren vandaag in de theetuin van Millingen, een bijzonder leuke lokatie vol inspirerende hoekjes.
Deze theetuin is niet per auto te bereiken, je moet de laatste kilometers door de uiterwaarden lopen, fantastisch, prachtig, de mooiste momenten met mijn vader drijven boven en natuurlijk spant de theetuin de kroon en blijven we zo lang plakken dat we te laat terug zullen zijn voor boodschappen en, erger, de deadline van mijn tekst/illustratie. Dus doen wij op de terugweg snel wat hoognodige boodschappen bij de Millinger supermarkt waar we toch langs rijden. Als ik een pak closetpapier van het schap wil pakken, blijkt Kees al afgerekend te hebben en dus zet ik het maar weer terug om geen kostbare tijd te verliezen.
‘Hebben wij closetpapier?’
Zul je altijd zien dat je daar net behoefte aan hebt als vijf keurige mensen je gang in staren, want Kees kon ondanks de hoogste nood de snerpende bel er niet bij hebben. Dus spoed ik naar de wc om te kijken of er toch nog een wc-rol hangt. Jazeker, wij hebben welgeteld één rol, om preciezer te zijn, een halve rol. Kees grist de rol van de houder en spoedt zich voorbij de trap regelrecht naar de voordeur. Ik snel er achteraan. Geen gepoep op mijn stoep!
‘Jullie mogen binnen wel even naar de wc!’
‘We moeten niet, we moeten twee man in wc-papier inpakken.’
Daar gaat mijn laatste rol.
Dit moet een grap zijn, maar is het niet, getuige een stapel indrukwekkende papieren met opdrachten van de gemeente Oude IJsselstreek die stuk voor stuk uitgevoerd moeten worden anders komt het gezelschap voor de tuchtraad.
Nu ik zo goed was twee lieden te laten inpakken willen ze een ei bakken in mijn keuken. Voor ze mijn hele huis overnemen stuur ik ze door naar de buren, die hebben een hotel/restaurant gehad en lijken mij uitermate geschikt dit varkentje te wassen.
Van ontzetting valt het gezelschap dat er op het eerste oog zo keurig uitziet van schrik achterover op de grond.
De foto’s bewijzen dat ik niet iets sta te verzinnen, want dat is wat mij telkens weer gevraagd wordt: ‘Anne verzin je dit nu allemaal of is het echt gebeurd?’
https://www.oude-ijsselstreek.nl/
26 reacties
Schitterend. En nu mijn nachtlampje uit. Kan ik in het donker nog wat nagniffelen.
super top Mies!
Jeetje, zulke dingen gebeuren in Emmeloord nooit. Hier komen alleen collectanten, huis-aan-huis-verkopers en Jehova getuigen aan de deur. Bij jou is het veel spannender.
hier gebeurt elke keer iets waar ik niet op bedacht ben en dat is zeker spannend Wilma!
Wij wonen echt in de juiste omgeving om inspiratie op te doen 😉
ja, dat is helemaal waar Joke
Studentikoos wel. Ben benieuwd of ze jouw opdracht aan zouden nemen, bijvoorbeeld “doe mijn afwas en zet alles netjes terug in de kast”. In ruil voor je laatste rol…
je laatste zin kan nog heel anders opgevat worden Gerard…. brrrr
We zijn gelukkig niet voor de tuchtraad gekomen mede dank zij de toiletrolhouder ?. Wel hebben we heel veel plezier gehad bij het verzamelen van foto’s voor dwaze opdrachten. Nogmaals dank voor de rol. Ik hoop dat het kleine beetje wat we hebben overgelaten genoeg was voor alle hoge noden.
Groet, Rob
wat enig dat je ons uit de spanning haar, Rob ~ dat het gelukt is! en jullie hadden precies genoeg overgelaten voor ons 🙂
hahaha Anne, mijn hummetje was om begrijpelijke redenen niet je dat. Zit achter mijn laptop weer maar eens naar een huurhuis te zoeken. Resultaat nakkes*&^&^$%#%$&^(*)* en de tijd gaat dringen.
Tussen door lees ik jouw blog en lig meteen gestrekt. Niet op mijn rug zoals jouw bezoekers maar figuurlijk met een brede grijns tot bijna aan m’n oren.
Merciekes lieverd, onbewust stek je me een hart onder de riem of een riem onder het hart dat ben ik ffff kwijt.
wat heerlijk Dimph, ik heb nou net zo’n brede glimlach ~ suk6 met de zoektocht!
het is weer leuk. Je maakt nogal wat mee. Ik hoop dat die ingewikkelde dames intussen weer uitgepakt zijn.
ik heb goede hoop Marije, gezien het antwoord van Rob van Eck!
Anne, wat een gebeurtenissen daar op jullie plek. Hilarisch, genoeg om weer een blogpost over te schrijven en wij, je lezers, kunnen meegenieten ?
dank voor je lezen en reageren lieve Ellie, er gebeurt hier altijd wat; heb ik vanochtend plastic vlinders geplakt op een spiegel in de tuin; hoor ik almaar getik, blijken het koolmeisjes en pimpelmeesjes te zijn die op de vlinders gaan zitten tikken tegen de spiegel, geen idee waarom 🙂
Echt gebeurd dus! Dit verzin je toch niet….
Is het nog goed gekomen met de digitale post?
wat leuk dat je dat vraagt Irene, ik heb net bericht gekregen dat alles in goede orde ontvangen is – pak van mijn hart – lieve groet!
Sjonge! Wat een gebeurtenis!! Heel graag gelezen weer, Anne! En fijn dat je verhaal af en goed ontvangen is! Liefs
blij toe Wicky!
Ik moest zo lachen om Kees die bonkend de trap af kwam. Vroeger in de Kievitstraat was ik ook in drie miliseconden de trap af. Nog snel hoor, jouw Kees. Mooi verhaal Anne
zo van boem-boem-boem, zit vast in de naam!
maar was het niet de sperwerstraat? dezelfde waar John woonde?
Ook écht gebeurd !!
Van de week zag ik een man bij de vuilcontainer , proppen etc. in de Palstic tas proppen! En dat lukt oh herkenbaar hélemaal niet. En hij bleef maar proppen! Ik zag die tas, en spontaan riep ik: “Maar meneer die T A S is Too L I D l E !!
o wat leuk! echt iets voor jou!
Het was echt de Kievitstraat Anne. Vanuit jouw huis, dan rechtsaf de Sperwerstaat in en op de splitsing was de Kievitstraat. Als je weer rechtsaf ging kwam je in de Leeuweriklaan, of linksaf in de Meeuwstraat. En dan weer terug naar de Medelsestraat.
Het valt me nu pas op dat we in een vogelbuurt woonden. Ik dacht dat jij aan het eind van de Sperwerstraat links woonde, maar wellicht was het het hoekhuis van de Kievitstraat. Geinig dat nu nog eens te ontdekken. Bedankt Kees.