Vlooienmarkt

Ik ben gek op de vlooienmarkt, de sfeer, de gekke spullen en de onverwachte ontmoetingen. Maakt niet uit of dat in Lutjebroek is of in Parijs.
Twee vloerkleden naast elkaar, twee oudere mannen erachter, die in het zwart noemen we Blackjack, die met de peuk in verschoten jeans Blues. Het kleed van Blues ligt bezaaid met roestig gereedschap uit de jaren 50. Blackjack staat tussen antiek serviesgoed als een goochelaar op zijn retour.
‘Hoe gaat het?’ Blues, de man van het onverkoopbare gereedschap.
‘Ik heb goed verkocht.’ Blackjack, de goochelaar met de bordjes. 
‘Ga je nog lang door?’
‘Dit is de laatste keer. Ik heb de hele schuur leeg getrokken. Vandaag nog en dan flikker ik de hele bende weg.’
Een kittige vrouw op gehakte laarsjes blijft op een afstandje kijken naar de uitstalling.
De blikken van de mannen gaan naar de vrouw, maken een inschatting en weg is Blues.
Blackjack volgt de blik van de vrouw.
‘Dat zijn oude borden, maar dan ook heel oud. Zulke vind je niet meer.’
De vrouw gaat door de knieën, buitengewoon elastisch in haar strakke rokje. Ze pakt het bovenste bord van een stapel en draait het om. Blackjack houdt zijn mond terwijl zij het keurmerk ontcijfert. Dat valt niet mee op zo’n versleten onderkant, het kan ook het ontbreken van de leesbril zijn. Blackjack ziet het.
‘Echt heel oud, haast niet meer te lezen.’
‘Er staat Germany.’
Dat komt eruit of het oorlogstuig is, terwijl dat bordje komt uit de tijd van de speren en de zwaarden. Blackjack doet de handen nonchalant in de zakken. Laat hij de vrouw in haar sop gaar koken of geeft hij zijn laatste verkoopnummertje ten beste?
‘Germany is wel van de kwaliteit hè. Dat zie je af aan die borden, heel oud en geen barst erin.’
‘Wat kost zo’n bordje?’
Zijn kennersblik gaat van de gehurkte vrouw in het rode kokerrokje naar de stapel grauwe borden.
‘Voor jou 2 euro per stuk en als je de hele stapel neemt, maken we een prijsje.’
‘Het is niet compleet.’
‘Dan moet je naar de Blokker. Dit zijn hele oude borden, de laatsten in hun soort. Ik heb er ook nog de boterpot van.’
Blackjack loopt als een olifant door zijn porseleinkast en vist zowaar een boterpot achter een lamp vandaan. Hij geeft hem aan haar en is zo kies zich terug te trekken naar zijn busje, de knieën nu hoog optrekkend bij iedere stap over de stapels. De vrouw haalt de deksel van de boterpot en doet hem er weer op, zoals vrouwen nu eenmaal graag deksels van doosjes doen en er weer op. Ze telt de borden en draait ze stuk voor stuk om. Blackjack is er klaar mee.
‘Een joetje voor alles.’
De vrouw rijst op of ze dagelijks gymt in de kokerrok, een cobra is er niks bij.
‘Dat is veel voor oude borden.’ Ze wacht op een lager aanbod.
Gedachten zweven rond Blackjacks getekende hoofd. Een joetje of de container. Hij kijkt haar aan met een blik die eertijds dwingend kon zijn, spottend, cynisch, verleidelijk zelfs. Die tijd is voorbij. Hij blikt niet, hij bloost niet. Uit zijn mond wolken zwijgende woorden.
Vandaag nog en dan is hij klaar met de kittige wijfies die alles voor niks willen.