Het Fichtelgebergte – Tussengebied

Het monotone gezoem van de motor, de blik op de weg, het hete dekbed en het stijve kussen, de midwinterhoorns niet te vergeten… voor de plaspauze zak ik in een halfslaap.

Ik val in het leven van mijn moeder.
Duitse soldatenlaarzen stampen de trap op van het bovenhuis op het Deliplein, harde stemmen ‘wo ist Kolman?’ – ze stormen de kamer in, soldaten met geweren, ze schreeuwen, steken bajonetten dwars door de vloer en de muren. Pa is weg. Straks steken ze Moeke dood…
Het moment dat de dood op de loer ligt, zie ik de naderende geboorte van mezelf. Voel haar opgetogen verlangen, zie de kruisjes die haar robuuste hand op de kalender zet, elke dag een kruisje dichterbij het kindje. Ik voel eveneens haar verborgen angst voor de geboorte, haar niet weten waar het kindje eruit moet…
Ik zie haar huwelijk door haar ogen, haar twee kinderen, hoe oneindig lief ze hen heeft, alles wat ze voor hen doet, voor mij doet, al die dingen die mij irriteerden, teveel waren, niet genoeg…
Ik zie de man die mijn vader als echtgenoot was, momenten die mij vertrouwd waren, mijn ziel nooit pijnigden …
Het moment dat hij uit school kwam, hoe hij floot naar de hond ‘kom Tinko!’ De hond sprong op of hij niet net een halfuur met haar gelopen had, kwispelend ging hij mee met de baas, de auto in naar het bos. Minstens een uur bleven ze weg.
Ik zie haar voet uitschieten naar ‘de hond’, een onbewaakt ogenblik…
Ik voel en versta…
Dit en meer, veel meer stroomt door mijn ziel als een bot door de soep, een klank door de ruimte, een vis door het water –

‘Wakker worden! Als jij slaapt, krijg ik ook slaap.’
Ik schrik terug in de auto, vrachtwagens rechts en Audi’s links.
‘Ik zag Aals leven door haar ogen, ik voel het heel diep in mijn hart, het doet pijn, zo’n vreemde pijn…  Ze zal toch niet dood aan het gaan zijn nu wij er niet zijn?’
‘Dat houd je niet tegen en als het zo is, heb je haar nu bij je.’

We stoppen bij een wegrestaurant, nemen een slappe koffie, want koffiezetten kunnen Duitsers niet.
Mocht je een baan zoeken, begin een Koffiehuis in Duitsland, voor je het weet, heb je een keten.

We zijn over de helft van de reis, het moment dat gedachten vooruit snellen. Bij Kees.
‘Ik ben benieuwd hoe het bij de buren is nu Werner dood is.’
‘Benieuwd’ is het topje van de berg van Kees. Daaronder schuilen alle emoties die een ander mens neerdrukken, bedrukken, onderdrukken of eenvoudig drukken. Kees doet wat aan de beurt is, geen emotie houdt hem daarvan af. Ditmaal vreest hij stilte, verdriet, rouw, onbehaaglijkheid, stroefheid, stilstand.
Hij gaat erop af, erdoor, ervoor. Altijd. Overal.

‘Komt zeker door het naderende einde van 2013.’
‘Dat Werner voor het eerst in 63 jaar niet bij het vuurwerk is?’
Emoties tonen zich bij hem in beelden. Hij mist Werner. Bij het vuurwerk, voetbal, houtzagen, sneeuwruimen, zijn makker, zijn maat.
‘Dat we allebei aan de dood denken. Het einde van alweer een jaar.’
‘O.’
‘Het wordt een andere vakantie dan anders.’
‘Hm.’

Het is nog licht als we het Fichtelgebergte inrijden. We doen boodschappen in Weidenberg bij de Aldi en de Edeka, eerste levensbehoeften van de Hollander, melk, boter, kaas en eieren en natuurlijk ook brood, fruit, nootjes, pizza, wijn, bier en meer.

We zijn klaar voor onze berg, 750 km ervaringen zijn daarvoor nodig, elke keer weer…