Een kind op de wereld zetten is een klus. Als moeder ben je er maar druk mee. Ook als het een papieren kind is. De zwangerschap van een geesteskind is een heerlijke tijd. Je loopt door de bossen, de bergen, de hei, je zit in de trein, het cafe of de tuin en je geest dwaalt in het oneindige waar personages gestalte aannemen, gebeurtenissen ontrollen en avonturen aanstormen. Dan ga je er eens lekker voor zitten met je laptop op schoot en duurt het even voor alles geland is in die laptop op jouw schoot. Je moet nog wat boetseren en wegsnijden en polijsten en zo krijgt je geesteskind handen en voeten en is het wachten op de geboorte. Het moet eruit. Het vinden van een vroedvrouw ofwel uitgever is een zwangerschap op zich, maar eindelijk is het zover en kan het persen beginnen. In no time heb je honderden, misschien wel duizenden uitgaven van je kind. Die moeten allemaal op schoot. Dat is het volgende traject waar de schrijver aan moet geloven. Lezingen, voordrachten, signeersessies en radio optredens en met wat geluk of pech ook nog op tv.
Je moet het allemaal maar in huis hebben en onderwijl moet je ook nog zwanger worden van je volgende kind, want je telt pas mee bij twee.
Zo ben ik afgelopen zaterdag in Tiel, pal naast het standbeeld van Flipje. Is er toch een hele themadag voor mij georganiseerd. Een kekke jasjes modeshow bij Blijdesteijn omdat Sophie in zo’n blij jasje de confrontatie met Otto eindelijk aan kan. En BuitenSporig geeft aan iedereen die binnenkomt met Sophie een kopje biologische koffie en dat vanwege de pepermuntthee die Sophie daar drinkt.
Het draait natuurlijk om boekhandel Arentsen, waar ikzelf moet opdraven als magneet voor de Betuwse lezers. Die stromen massaal toe, het lijken de spreeuwen in de kersenbongerd wel.
De allereerste die mij aangaapt, is een vrouw die ik absoluut niet herken. Maar omdat ik in de Betuwe en omstreken op alle mogelijke scholen heb gezeten, zou het wel eens een klasgenoot kunnen zijn.
‘Zat ik bij jou op de kleuterschool, basisschool, gymnasium, MMS, toneelschool, pedagogische academie, tekenacademie?’
Ik wil net aan mijn rijtje hobbyclubs, sportclubs, EHBO en typelessen beginnen, als zij begint te wijzen.
‘De verrassing staat achter je.’
Daar staat een man die ik nog minder herken dan de onbekende vrouw. Dat komt door de baard.
‘Ik ben Wessel!’
Nou, dan weet je het wel als schrijver, elke naam roept associaties op. Helaas is dit niet het geval bij Wessel.
‘Ik ben Wessel Huiberts.’
Ik ben terug op de lagere school. Naast mij zit een jongetje zonder baard in een korte broek met een potlood in de hand.
‘Jij kon goed tekenen!’
Wessel knikt bijna net zo enthousiast als die keer dat ik dat tegen hem zei toen hij tien was.
‘Vooral die olifant vond ik fantastisch!’
Wessels vrouw wist dat Wessel goed kon tekenen als kind, maar van die olifant weet ze niks. Punt voor mij.
Wessel heeft tot vandaag niets met zijn tekenkunst gedaan, hij is een leven lang in het elektra bezig geweest omdat mensen altijd elektra nodig hebben en kunst levert niets op.
Dit brengt mij bij de verkoop van mijn boek. Helaas is Wessel niet voor Sophie gekomen, maar voor mij.
De volgende die bij mijn tafel blijft staan, herken ik ook niet.
‘Ben jij Vellinga?’
Dat ben ik.
‘Kom je uit de Betuwe?’
Ik maak niet de fout die ik bij de vrouw van Wessel maakte en kom niet met de 40 plekken waar ik gewoond heb. Ik knik.
‘Ken jij meneer Vellinga?’
‘Welke bedoelt u?’
‘Die les gaf.’
‘Dat was mijn vader.’
‘Was dat je vader? Ik was collega van hem!’
Mijn vader mag al 25 jaar dood zijn, wij herinneren hem levendig en zijn oud collega is zeer benieuwd naar mij en Sophie. Ze wil het boek ter plekke lezen, maar daar komt niets van in, dus koopt ze het eerste exemplaar van de enorme stapel die ik weg moet zien te werken, anders laat Arentsen mij niet gaan.
Hoor ik ineens de stem van Pieta, mijn beste vriendin van de lagere school, de vriendin met wie ik Ivanhoe speelde rond het enorme bed in het piepkleine slaapkamertje van haar ouders. Ze is geen spat veranderd, nog steeds van die prachtige pret ogen en dat markant kuiltje in haar kin.
‘Ik sla er eens in de week een spijker in,’ grapt haar echtgenoot.
Haar zus is er ook, zij heeft mij in de krant zien staan en Pieta is vanuit Arnhem gekomen om het wonder van het boek van haar vriendinnetje te zien en te kopen en te lezen en cadeau te doen aan iedereen die mij ooit gekend heeft. Ik ben meteen de halve stapel kwijt. Dat wil zeggen, ik pen me lam aan opdrachten voor vrienden en bekenden en eindig telkens met mijn fantastische handtekening.
Uit Cuyck komt een schat van een vrouw met een foto van Jopie Andernach over wie ik in een blog schreef dat hij bij mij in de klas zat en op mysterieuze wijze om het leven kwam. Sindsdien heb ik vele mails gehad met opheldering. Het was een fatale longontsteking die opdook uit het niets. En nu heeft iemand zomaar de moeite genomen naar Tiel te komen om mij de foto van Jopie te overhandigen. Hij ziet er precies zo uit als ik hem herinner, zijn blije lach, zijn kuiltjes in de wangen, zijn kortgeknipte blonde haar, zeven jaar was hij daar, misschien acht of negen, blij, onbevangen, zijn hele leventje voor zich…
Als de vrouw weg is, komt een vrouw die getrouwd is met de broer van Jopie. Ik laat haar de foto’s zien, ze herkent de plek, een vakantieoord bij Apeldoorn.
Het begint aardig druk te worden rond de signeertafel. Mensen zijn van heinde en verre gekomen, vrouwen die ooit mijn vriendin of klasgenoot waren en die ik door al dat verhuizen allemaal uit het oog verloren ben, zitten nog middenin mijn hart. Ze wonen nu in Loenen en Velp en Afferden en Dreumel en ze willen allemaal mijn boek. Hartstikke fijn voor Arentsen en Uitgeverij Bagage, als schrijver krijg je 1 euro per boek, dus voor ik een maandinkomen heb, is mijn hand afgeschreven.
Wie ook komen, zijn de Vellinga’s. De Betuwe blijkt een broeinest van Vellinga’s, ze komen uit Tsjiskeradeel, Oud Marssum en andere onuitsprekelijke plaatsen. Vellinga’s blijken allemaal nieuwsgierig, ze willen allemaal weten waar ik vandaan kom. Toevallig heb ik dat vorig jaar uit de mond van de laatste nazaat, tante Greet, getrokken: Hardegaryp. Ze hoeven het boek niet, maar willen wel mijn blogs daarover lezen, dat is gratis en Vellinga’s zijn zuinige lieden, op twee zusjes Vellinga na, die zijn dubbel nieuwsgierig en kopen elk een half boek.
Dan heb je nog de mensen die Sophie heten of iemand kennen die Sophie heet of Sophie hadden willen heten, die kopen het ook. En als mijn boek dankzij de stijgende omzet van plek nul stijgt naar de derde plaats wordt het eindelijk gekocht door de argeloze boekhandelbinnenloper die een boek zoekt en daarvoor te rade gaat bij de Top Tien.
Uitgeteld verlaat ik het pand met het laatste boek in de hand. Mijn uitgeefster zit dan al lekker op een naburig terras. En passant laat ze weten dat er nog veeeeeeeeeeeeel meer Sophietjes op schoten wachten.
23 reacties
Mooi Anne, dit verslag. Zo te lezen was het een fijne signeersessie in Tiel! Er volgen er vast nog meer, daar ben ik van overtuigd! Lieve groet!
Het was enig Ellie. A.s. vrijdag eerst het gesprek op de radio en dan a.s. maandag een interactieve lezing voor boekhandel krings in Sittard. En dan houd ik het (wat mij betreft) voor gezien… ik duik onder in Eva – Terra Incognita, mijn tweede roman, die er eind oktober uit moet… 🙂
Nou, ik zit vrijdag gekluisterd aan de radio en ik ben er maandag bij! Verheug mij er zeer op en dan tel ik af tot Eva – Terra Incognita mijn leven zal binnen wandelen, ook daar verheug ik mij zeer op na het lezen van Sophie – Genius Loci 🙂
Een trouwer fan en steun en stimulans kan ik mij niet wensen, dankjewel Ellie!
Fraai en het lijkt een vrolijke bedoening, je eigeen werk zo te kunnen promoten iis toppie.
Ha Edgard! zoiets zeggen ze in elke boekhandel waar ik signeer, dat ik een goed boekverkoper ben… 🙂
Lijkt mij dat er weer heel wat draadjes opnieuw geknoopt zijn, lijntjes getrokken en tal van onderwerpen voor blogs zich hebben aangediend en wie weet wat daar weer uit komt. Fijn dat je er ook van geniet. Zorg je wel goed voor rust en ontspanning, lief mens. Ik herinner mij van een tijd geleden spanningen en pijn in een arm? Overspeel niet de balans van je lijf.
Lief dat je daaraan denkt Athy. En ik houd me er ook aan. Vandaar dat ik minder blogs produceer, terwijl er onderwerpen genoeg zijn… Ik heb ondervonden dat ik niet van elastiek ben, helaas…. maar wat ik doe, doe ik met overgave en plezier – langzaamaan begin ik te ‘rijpen’ en begrijpen… 😉
En ik vond je al zo wijs…het is toch wonderbaarlijk om mee te mogen leven met iemand die ineens zo’n enorme groei doormaakt i.p.v. aan geraniums te gaan denken. Heel inspirerend. Moet wel bekennen dat ik je blogs mis, van tijd tot tijd. Er is voor alles een tijd en dat is nu je Genius Loci en Sophie. Liefs en groet….
Vermoeiend maar ook wel heel leuk de periode na je kraambed, als je je kind imee uit wandelen neemt. :-))
dat zeg je leuk Marije! enig.
Anne, Ik ben blij voor je en je straalt op de foto’s. Voor maandag ook alvast veel plezier, ik zou je graag ‘live’ ontmoeten, maar ik moet het toch nog even uitstellen. Jammer, echt waar, maar het gaat vast een keer lukken! 🙂
Dag Jannie, wat lief en zo herkenbaar! Neem de rust en de tijd en we gaan elkaar vast en zeker zien en beleven als de tijd rijp is. Dankjewel voor je lieve wensen. xxx
ik heb met veel plezier je belevenissen in Tiel gelezen……prachtig zoals je herinneringen weergeeft…als vanzelf zie ik mezelf weer naast die en die zitten op de lagere school….heerlijk schrijven…weer 😉
jij maakt mij altijd blij Willem, dankjewel
Hoi Anne,
Wel regelmatig gelezen, maar hele tijd niet gereageerd. Zal je eerlijk vertellen, nog niet aan lezen in Sophie toegekomen. Schandálig niet?!!!! Maar ja tijdens mooie lente dagen hartstikke druk geweest in ons tuintje (30 are maar) en daarna zoveel last van reuma in m’n handen dat ik bijna de toetsen van mijn laptop niet in kan drukken.
Toch is ‘t weer een heel vertrouwd gevoel dit verslag van je te lezen. ‘t Is en blijft jouw uitzonderlijke kwaliteit om mensen te boeien in korte verhalen waarin je ieder persoon zo raak en integer beschrijft.
Ga zo door Anne, ik zal het graag blijven volgen.
Dankjewel Egbert Jan, wat een mooi en welgemeend compliment – ik ben vooral ook heel blij met dat ‘integer’ – dat is precies mijn bedoeling… heel fijn dat jij dat ervaart en uit.
En joh, dat boek loopt niet weg – nu heb je het lekker nog 🙂
Ik schrik wel van die pijnlijke handen van je – reuma – dat is echt heel pijnlijk… en dan is het ook beter om met je handen in de natuur bezig te zijn dan op zo’n toetsenbord.
Ik vind het een eer dat je mijn boek hebt! Neem jet maar af en toe op schoot, dat is wel genoeg.
Sterkte en liefs x
Lieve Anne,
het doet me deugd dat Wessel Huiberts en Pieta van Tuil gekomen zijn. Ik herinner me ze allebei nog heel goed. Ik men me zelfs de stem van Pieta te herinneren. Van Wessel weet ik nog dat hij in het muziekkorps speelde en dat zijn vader schilder was. Of een schildersbedrijf had. Pieta was toch lang? Ik kon helaas niet niet die dag. Mooie foto’s van jou.
het was zeker jammer dat je er niet was, want die docent had je misschien ook gekend en allerlei leuke dames die jou indertijd vast niet ontgaan zijn 🙂
Hoi anne
Dit mailtje komt van de vrouw die je aan stond te gapen ha ha , we vonden het heel leuk om even met je te praten en hopen dat je een fijne signeersessie hebt gehad.
Je boek gaan we ook een keer lezen hoor.
Jammer dat we pieta gemist hebben en Kees Versluis’ want die kennen we nog wel van
Vroeger
Wessel zijn vader had inderdaad een schildersbedrijf en is pas overleden op de leeftijd
92 jaar.
Hoop dat het verder goed met je gaat en veel gezondheid toegewenst van Wessel en Gerrie Huiberts van verseveld.
Wat leuk dat jij hier reageert Gerrie! En dat je het boek wilt gaan lezen!! Je kunt het gewoon aanvragen op de bieb – ik hoor van veel mensen dat ze dat doen en dan bestelt de bieb het en kunnen nog meer mensen het lezen.
En klopt het dat de vader van Wessel van die mooie, zwierige letters op etalageruiten kon schilderen uit de vrije hand? Of verzin ik dit? Hij heeft een mooie leeftijd bereikt, maar het blijft een gemis als iemand er niet meer is…
En ben jij toevallig een zus van Cees? Van de speelgoedwinkel?
Het verleden leeft op als een snoepwinkel.
Hartelijke groet van Anne
Hoi anne
Van die letters klopt wel. Maar dat je dat nog weet.
Cees is een neef van mij.
Lieve groetjes Gerrie en Wessel
Dank voor je antwoord Gerrie!
Wat bijzonder dat alles terugkomt en op zijn plaats valt. In mei ga ik je neef zien!
Lieve groetjes voor Wessel en jou, en wie weet tot ziens bij Arentsen in november 🙂