Vurige Tongen

Het is amper zeven uur als wij opgeschrikt worden door geklop op de deur onder onze slaapkamer. Tot mijn verbazing springt Kees meteen het bed uit.
,,Jij doet voor iedereen open en je weet nooit of het veilig is.”
Voor de deur staat Gre, onze hoogbejaarde hoogbijzondere gast, de krulspelden overdadig in haar geverfde haren, een gebloemde peignoir met magere blote kuiten er onderuit, de voeten in roze pantoffels. Ze kon zo weggelopen zijn uit All in the Family, die retro tv serie met Archie Bunker en Edith en dan is zij Edith.
,,Heb je een tang?”
Kees barst van de tangen, maar wat moet Gre daarmee?
,,Ik krijg de verwarming van mijn badkamer niet open.”
Die staat open, maar Gre is op zondagochtend eerder wakker dan onze CV, daarbij stikt het hele huis van de hitte, maar Californië zal wel heter zijn. Kees zet te thermostaat een tandje hoger, Gre kan de bakoven in.

Ik maak intussen ontbijt-op-bed, koffie, sap, warme croissantjes, verse aardbeien en voor Kees de krant. Ik kan niet tegen de krant op de vroege ochtend, Kees wel. Het hele bed ligt er al gauw mee bezaaid.
Wordt er weer geklopt. Ik trek meteen de ochtendjas aan. Gre staat achter de deur, nu in vol ornaat, gekrulde haren, gouden oorbellen, roze wangen, blauwe ogen, bonte trui en een ketting met edelstenen in alle kleuren tot ver over de boezem.

,,Mooi dat jij het bent, want ik wou jou ook hebben. Ik wil je wat laten zien. Kom eens mee!”
Op blote voeten stiefel ik achter Gre aan het erf over naar de tuinstudio. Daar is het werkelijk om te stikken zo heet. Ze heeft de houtkachel in volle vlam, overal staan bloemen uit de tuin en op de eettafel een grote foto van een wijze grijsaard.
,,Kijk, dat is nou mijn man! Sinds hij dood is, neem ik hem overal mee heen. Thuis heb ik een levensgrote, maar die past niet in de koffer.”

Ik ben al helemaal gewend aan Gre’s gedachten en kijk nergens van op.
,,Hij was Vrijmetselaar bij de Amerikaanse terroristenbestrijding, een van de hoogsten, maar dat is geheim.”
Als ik ergens dol op ben, is het op geheimen, helemaal omdat dit geheim een directe link heeft met mijn tweede roman, Eva Terra Incognita, waarin een Amerikaan…
Ik zie vurige tongen verschijnen boven het hoofd van Gre en zij ziet mijn luisterend oor uitschuiven als een trompetbloem waar zij maar in hoeft te fluisteren. En dat doet ze.

,,Ik wil je niet bang maken, je hoeft nergens bang voor te zijn, wij doen goede werken, bijvoorbeeld op het vliegveld.”
,,O ja??? Wat???????”
,,Nou, weet je meisje, de vliegmaatschappijen kloppen niet.”
Een zin met twee triggers, meisje en misstand.
,,Daarom stond ik altijd klaar op het vliegveld. In noodgevallen vang ik de passagiers op.”
Ik zie levende bommen die elk moment kunnen ontploffen en Gre er op af. Ze heeft voor hete vuren gestaan vanaf haar eerste operatie, het dichtnaaien van die afgezette borst met de gebombardeerde paardenflarden vliegend rond haar hoofd.
,,Dat je dat durft, Gre! Wat moest je dan bijvoorbeeld allemaal doen?’
De vlammen slaan de pan uit. Gre houdt het net zo min als ik.
,,Nou, de laatste keer bijvoorbeeld kwam er een man uit Japan die naar een spoedvergadering in Texas moest. Sturen ze hem op het verkeerde vliegtuig, eentje naar Californië. Hij sprak alleen Japans en was radeloos. Gelukkig stond ik daar en ik spreek alle talen en kon de juiste vlucht voor hem boeken naar Texas.”
,,Wat geweldig Gre! Was die man atoomgeleerde? Moest hij iets regelen voor Fukusjima?”
Gre kijkt teleurgesteld. Heb ik mijn mond voorbij gepraat, of zij?
,,Hij kwam keurig in Texas aan, maar een dag te laat. De vergadering was over.”