Sinds een paar maanden ga ik eens in de week naar de Blauwe Schuit, de creatieve tempel van Hoorn. De drie drempels (hoe kom ik er, wat doe ik aan, ik kan het niet) zijn er niet. Ik kan er lopend heen, de dracht is een schort en Titi Smit loodst iedereen door alle barensnoden heen. Via tal van kruipdoor sluipdoorweggetjes, in vakjargon mixed media, krijgt zij de stijfste hark los, het wildste wijf in Zen en de grootste druktemaker kalm. In dit gulden midden blijkt ieder mens totaal verschillend te zijn, de toeters en bellen van ons opgewonden, danwel afgedraaide karakter kunnen we thuis laten, je creatieve bron vind je in je nakie. Voor de eerste opzet van een schilderij brengt zij de bron aan het borrelen en in de volgende les komt er lijn in. Weer een kunstwerk klaar.
Elke dinsdagmorgen stap ik op de fiets met een tas vol attributen. Elke dinsdag vraagt mijn moeder waar ik heenga. Naar de Blauwe Schuit. Ooit gaf zij daar zelf les, de link erheen is ver te zoeken. Dus houd ik het nu bij ‘schilderen’.
Heeft mijn bron vandaag net een optater van Titi gehad, sta ik in mijn blauwgestreepte kiel aan het schilderswiel, hoor ik het vertrouwde zoefje van mijn moeders wielen. Het moet niet gekker worden. Een rolstoel kan de trap niet op. Draai ik me om, zit ze in mijn lokaal. (Andere Anne erachter, in zwart, de gouden handen nog net zichtbaar)
Deze totaal onverwachte ontmoeting onttrekt mij de nu al legendarische uitroep ,,mijn moeder!” precies zoals ik het de eerste dag op de kleuterschool in West Kapelle deed, toen zij ineens in de kleuterklas stond. Alleen riep ik toen ,,mama”.
(Dat zwarte sliertje achter mij is niet wat je denkt, dat hoort daar, Boris…..)
Tijdens haar bezoek schildert Aal nog even mee, plakt her en der wat op mijn vel en wil dit thuis ook gaan doen.
Na vertrek zijn mijn klasgenoten benieuwd wat mijn moeder hieraan beleeft. Of het doordringt, cq. vul maar in.
Nee, het ging niet over de Blauwe Schuit.
Aal brandt los, stralend van plezier en opwinding:
,,Ik kwam die zaal in en Anne ziet mij en opent haar armen en roept
mijn moeder!”
(Mijn moeder is de laatste jaren altijd ‘naakt’, het geschenk van de ‘oudere dag’)
mijn moeder!”
En zo verbaast mijn moeder mij telkens weer met wat ze Echt leuk vindt.
Het komt erop neer dat ik bloot ga.
- Van alle kanten op de foto
Tot slot: van dit ene bezoek zijn meer foto’s dan van mijn moeders hele jeugd.
Foto’s van Dineke Hoekstra & Jaap van der Hout.
6 reacties
Wat is dit onbeschrijfelijk leuk.
Wat leuk om te lezen en het vrolijke gezicht van Ali te zien!!!!
Liefs van Ina
Anne,wat geweldig die onverwachte ontmoeting van moeder en dochter,een dierbare herinnering.
Wat een leuk stukje. Maar het klapstuk is:”van dit ene bezoek zijn meer foto’s dan van mijn moeders hele jeugd.” En dat was bij die generatie ook zo. Nu maken Oma’s en Opa’s op een middagje 600 foto’s van een kleinkind. Wat moet je er mee!
Op deze foto herken ik jou heel goed, zo zag je er ongeveer uit vroeger.
en zo was het ! kuz
Wat een prachtige foto’s van jou en je moeder, zo spontaan en wat ziet Aal er mooi uit. Compliment aan jouw steeds opnieuw zorgen dat ze leuke kleren heeft. En het is duidelijk dat ze enorm geniet ook al is haar beleving een heel eigene.