Huis van Bewaring -1

Het zal je maar gebeuren. Je zoon in de gevangenis. Je hebt geen idee wat hij gedaan heeft en dat maakt je ook geen donder uit. Je houdt van hem. Wat hij ook gedaan heeft. Het maakt je alles uit. Wat kan hij misdaan hebben. Hoe kon hij dat doen? Had je dat kunnen voorkomen? Duizend angsten, gedachten, bezorgdheid. Zit hij ook nog vast in een plaats ver van jou vandaan. In Hoorn, of all places.

Ze zoekt op welke trein, welke bus, welke route ze moet nemen. Besluit dan de bus te skippen. Op de vouwfiets naar de trein, in de trein, uit de trein en dan op de vouwfiets naar het Huis van Bewaring. Opgezocht welke weg ze moet fietsen van het station naar het Huis van Bewaring.
Haar route voert langs mijn huis.
Bevend komt ze binnen. Ik kom met mijn EersteHulpBijAlles: een bak troost van heb ik jou daar, met een stuk appeltaart van de tien appels die mijn appelboompje dit jaar gaf. Ze krijgt geen hap door de keel. Dan eerst maar naar het Bewaarhuis. Ik fiets wel even mee, ik weet de weg, een mooie weg door het park, over de Dorpsstraat en zo verder tot we er zijn. Ik kan de weg dromen, kom er altijd langs als ik naar Noppes ga.
Nou, dan weet je het wel.

,,Dat grote gebouw? Staat het zomaar aan de weg?’’
Daar sta je niet bij stil als je naar Noppes gaat.
We steken de parkeerplaats over, op zoek naar de ingang. Als fietser moet je over een paadje tussen de perken naar het gebouw. Nergens een fietsenrek. Iedereen komt hier met de auto.
,,Waar moet de fiets staan?”
Haar stem verraadt zenuwen. Ik zou ook zenuwachtig zijn als mijn zoon daar bewaard werd. Soms ben je opgelucht dat je geen zoon hebt.

We zetten onze fietsen naast de ingang tegen de muur. Gaan een zware deur door. Komen in een kleine hal. Balie achter kogelvrij glas. Daarachter staat een imposant man waar een barse stem uit komt.
,,Voor wie komt u?’’
Ze fluistert zijn naam.
,,Voor wie?”
Nog een keer.
,,Heeft u een afspraak?’’
,,Ja.’’
,,U kunt de spullen afgeven in de sluis.’’

Ze kijkt schichtig om zich heen. Geen sluis te bekennen. Ik zou hem onmiddellijk herkennen, heb tien jaar naast de sluis van Tiel gewoond. De man wijst naar een veiligheidsdeur van glas. Daar moeten wij doorheen. De deur wordt automatisch ontgrendeld. We stappen de sluis in. Het is een kleine ruimte met rechts een paar kluisjes. De enige kant die we op kunnen is recht vooruit. Daar is de volgende balie met kogelvrij glas. Hierachter zit een geüniformeerd man.

,,Heeft u een afspraak?”
,,Ja.”
Zelfs ik versta haar amper.
,,Met wie?’’
Ze noemt de naam van haar zoon.
De man checkt het op de computer.
,,Ik zie het, van kwart voor twee tot kwart voor drie. Mag ik uw paspoort?’’

Ze duikt op de grond waar haar rugzak staat. De sluiting geeft niet mee. De rugzak zit tjokvol. Alles eruit, rondom rugzak. Onderin zit haar paspoort. Alles terug in de zak. Ze komt weer in beeld van de man. Schuift haar paspoort in het doorgeefbakje. De man bekijkt de foto.
Haar handen zoeken houvast bij elkaar.
,,Ik sta er stom op.’’
,,Dat valt wel mee. En ik kan u geruststellen, 95% van de mensen vindt zelf dat ze er dom opstaan.’’
Een vriendelijke poging die haar niet kalmeert.
,,Komt u uit X?’’
Paniek in haar ogen. Klopt haar paspoort niet?
,,Nee. Daar ben ik geboren.’’
,,Ik zie het al, u komt uit XXX.’’
Ook dat klopt niet. Ze komt uit een ander dorp, gemeente XXX.
De balieman glimlacht geruststellend. Heeft vaker varkentjes gewassen.
,,In orde hoor.’’
Hij schuift haar paspoort terug, vergezeld van een formulier dat ze moet ondertekenen. Ze leest het niet, tekent meteen.

wordt vervolgd