De roep van de ziel

Een avond met ervaren lezers verloopt anders dan lezingen, voordrachten, podiumoptredens of presentaties. Eén vrouw kan meer vragen dan tien wijzen weten. In de intimiteit van een groep vertrouwelingen komen vragen boven die niet beantwoord kunnen worden; het is de eigen ziel die gehoord wil worden. Deze roep van de ziel heeft mij altijd getrokken, maar ik moest vele wegen gaan om de verre fluistering van mijn ziel te horen.
In mijn blogs vertel ik het avontuur van het dagelijks leven, in mijn romans vertaal ik de weg van de ziel, het spiralende pad van donker en licht, kracht en kwetsbaarheid. Dit alles komt ter sprake in de intimiteit van een huiskameravond.

Als kind verbaasde het me dat er zoveel geklaagd werd door de grote mensen. Alles wat ze moesten doen. De buurman werd bekaf van zijn tuinderij en al die klanten die pal voor sluitingstijd een bosje bloemen voor de helft van de prijs wilden, mijn vader gaf les en werd moe van de correctie, mijn moeder zag het eeuwige huishouden niet zitten en zo ging het maar door.
Ik vroeg mijn vader wat hij dan had willen worden.
‘Zwerver,’ zei hij en mijn moeder zei ‘kunstenaar’.
Op mijn vraag waarom ze dat dan niet geworden waren, kwamen diepe zuchten en duizend woorden.
Op het eind van hun leven waren ze allebei geworden wat er altijd in zat als diep verlangen.

Alles heeft zijn geheim en moet zijn beloop hebben als zaadjes in de grond. Als mens hebben we een zekere vrijheid iets met ons leven te doen, we kunnen onze eigen levensloop bepalen. Of toch niet?
Je kunt wel lang voor­bij leven aan je diepste drijfveren, doof voor de roep van je ziel, maar ergens schuilt dat zaadje.

Ik houd van het donker van nachten die langer worden tot de stilste nacht en het veilige donker van gesprekken waarin geheimen oplichten, het intieme donker van samensmelten.
Maar het andere donker is er ook, het bedreigende donker dat smacht naar een sprankje licht, dat angstaanjagend verstikkende aardedonker dat je lijkt op te slokken.

In het aardedonker waar geen sterren staan, ontstaan kristallen als een manifestatie van het alchemistisch proces dat zich in het binnenst van het duister voltrekt, een proces met eigen wetten en tijden.
In dit aardedonker schuilt het mysterie van de alchemie, het veranderen van lood in goud, het vinden van het licht dat niet van buiten komt, maar van binnen.

Plotseling kunnen er vreselijke dingen in je leven gebeuren. Iemand van wie je zielsveel houdt sterft. Of je levensgezel kiest voor een ander. Het invallende donker wordt niet vanzelf weer licht. Je moet het zelf zien te vinden door je bewust te worden van je diepste verlangen, waar je heen wilt, je bestemming. Die vraag is eenvoudig en moeilijk. Maar je weet het in het puntje van je hart. Dit is je kompas en leid-ster in het  donker.
Onze diepste wens voert naar het Onbekende. In het Grote Onbewuste is het donker. Er liggen valkuilen, weerstanden en uitdagingen, stuk voor stuk betoveringen die verbroken moeten worden. Dit vraagt moed en volharding, uitmondend in dat wat ons roept. Onze ziel.