Op weg naar Iris, mijn derde roman – dromen en verhalen (3)

Het is halverwege de avond als Kees terugkomt van zijn etentje. Ik hoor hem porren in de kachel en popel. Daar komt hij met zijn zware stap de trap op en ploft op bed met een nieuw verhaal.
‘Goed dat je de kachel nog aan had en ik was precies op tijd met een nieuwe lading, wij zijn echt een perfect koppel. Het was leuk en jammer dat je er niet bij was want iedereen vroeg naar ‘die Anne’, zelfs lui die wij nooit gezien hebben. Het was wel flink ploegen door de sneeuw. Ze hadden speciaal de hoogvlakte gekozen, dat jij niet hoefde klimmen met die zere keel. We zagen de zon achter de berg zakken, dat had jij mooi gevonden. We kwamen uit bij een watermolen, hartstikke gezellig met hoekbanken en kleedjes en kersttakken en een broodtafel met enorme plakken zuur brood met vlees van koeien van de bergwei, geslacht door de plaatselijke slager en gerookt en gekookt en gekruid en gepekeld en daarbij natuurlijk een flinke kroes Maisel’s Weisse. Die Duitsers kunnen wel bier maken.’

De volgende dag is Kees weer uren op pad, ditmaal voor boodschappen. Weer hoef ik alleen het vuur brandend te houden. Ik drink water met citroen en slik lepels honing met kaneel. Plotseling hoor ik een indringende kreet dwars door muren en kussens en dekbedden. Het is een onbestemde kreet die me raakt en roept. Helaas ben ik te lam om het bed uit te komen. Nog een kreet, scherp en indringend. Ik voel me geroepen en tol uit bed. Bij de derde kreet ben ik bij het raam. Door nevel en mist ontwaar ik een schimmige vogel op een tak, een geestvogel, ik weet het zeker. Als ik dat aan Kees vertel, gelooft hij het niet. Ik pak het fototoestel van de vensterbank, maar krijg de vogel niet scherp.

Gesloopt van de onderneming val ik in bed. Klappertandend. Tussen droom en daad verandert de sfeer. Ik word iets gewaar dat niet te verwoorden is, iets dat ik kwijt was. Ik was helemaal vergeten hoe fijn het voelde als mijn moeder er was, en nu voel ik dat gevoel ineens. Mijn ogen tasten de ruimte af, de kastenwand, de witte muur, het gordijn, de nevelen daarachter…
Ze zit op haar vertrouwde leunstoel. Ze ziet er vitaler uit dan in tijden, of ze een verjongingskuur achter de rug heeft. Ze heeft ook ander haar, bijna zwart, en een pony. Het staat haar leuk, artistiek, precies zoals ze was, maar dan anders. Plotseling komt het meisje met het roze haar de kamer in.
‘Je bent een lief meisje, maar je maakt het wel bont, Iris. Dat ziet er vrolijk uit, maar waarom gebruik je die kleuren? Daar gaat het om, je visie!’

Een harde klap. Kees dendert naar boven en valt met de deur in huis.
‘Kom ik bij de apotheek beneden in het dorp, vraagt die vrouw of ik van de berg kom! Heeft Bernd haar gebeld en alles haarfijn verteld en de medicijnen stonden al klaar. Ik wou een paardenmiddel, want dan heb je tenminste nog wat aan je vakantie, maar dat wou ze niet geven. Die vrouw is niet alleen apotheker, maar ook arts en ze zei dat antibiotica tegen het leven is en en dat de levenskracht juist versterkt moeten worden. Hier zijn drie flesjes, een met echinaforce voor de weerstand, een met metalen ter voorkoming van longontsteking en een met vitamine D3, want die komt iedereen tekort en dat veroorzaakt krachteloosheid en winterdepressie. Alle huismiddelen mag je blijven gebruiken en warme soep.’
Ik voel me gekoesterd en moet er bijna van huilen.

Zo verglijden de dagen in de nachten in de dagen. Kees loopt het vuur uit zijn schoenen en komt telkens thuis met een verhaal, ik hoed het vuur en droom Iris, mijn volgende roman…