Inspectie VVV (1)

Amper terug in Nederland, komt het enerverende bericht dat de inspecteur van de VVV onze gastenkamers komt inspecteren. Ik was dat hele VVV vergeten, omdat wij nooit gasten van hen krijgen ondanks ons jarenlange lidmaatschap. Al onze studio’s zijn momenteel bezet door Microsoft die een geweldig project realiseert in de Wieringermeer. Als ik het Iers van mijn centrale gast goed versta, wordt daar een computer gebouwd zo groot als een paar voetbalvelden. Het is een soort knooppunt van het internet. Hierbij komt heel veel warmte vrij, die naar de kassen gaat, terwijl de kassen elektriciteit maken die goedkoop kan worden afgenomen door Microsoft. Zoals je begrijpt is dit een behoorlijk ingewikkeld verhaal, zeker vanuit het Iers, helemaal zoals mijn gast het uitspreekt, waarbij hij dan ook nog gekleed is in een enorm wijde korte broek met een wasmand vol druipende schone was in zijn handen, want net als al onze gasten is hij van het eigenwijze soort. Hij zit beneden en heeft iets met de was, wast zijn was op 30 graden in de wasmachine, maar droogt hem niet in de droger, dat is niet goed voor zijn waswaswas. De buitenlucht is er ook niet goed voor, het beste is de lucht naast zijn laptop, nog beter is het wellicht in de reuzencomputer, maar die is nog niet klaar. Dus heeft hij een groot wasrek opgesteld naast zijn laptops, waar hij goed zicht heeft op zijn schone was.

De gast die boven woont, heeft iets met bedden en golven. Bij hem staan de extra bedden altijd klaar voor als vrouw en kind uit Zwitserland komen en er ligt altijd een minigolfbaan op de vloer om te oefenen.
De gast van de tuinkamer is de belangrijkste, die is er dan ook bijna nooit. Hij heeft altijd alle gordijnen dicht. Dus misschien is hij er juist altijd.

Ik laat de mannen de mannen. Maar nu heeft het VVV Bureau Kwaliteitsbeoordeling Vakantiewoningen ingeschakeld om mijn gastenkamers te inspecteren. Op wat staat er niet bij. Kattenharen? Spinnenwebben? Of ik een goede gastvrouw ben? Of mijn gasten zich gedragen?
Mijn onverstoorbare man kijkt verstoord van zijn krant.
‘Wat maak jij je toch druk om niks. Hij wil gewoon de kamers zien.’
De kamers? Alsof het onzijdige dingen zijn. Dat zijn ze niet. Het zijn de woonruimtes van drie verschillende mannen die één ding gemeen hebben: geen gekoekeloerd in hun studio, ze zijn mans genoeg alles zelf te regelen. Behalve bedden opmaken, stofzuigen, opruimen.

Als alle mannen, inclusief de mijne, naar hun werk zijn, transformeer ik in een witte tornado met stofzuiger, emmers en dweilen en zeker zeven verschillende reinigingsmiddelen voor vloeren, wanden, spiegels, ramen, wc’s, gasfornuizen en douche’s. Dizzy van alle geuren hang ik shirts en jasjes en colbertjes keurig op hangers, leeg prullenbakken en verzamel bierflesjes. In plaats dat ik nou kalm in mijn lichaam zak, slaat mijn fantasie op hol in het spoor van mijn voorgeprogrammeerde DNA.
Sta ik toch ineens in de schoenen van mijn grootmoeders ten tijde van een oorlog die ik nooit heb meegemaakt. Huiszoeking. Moffertjes met bajonetten die komen inspecteren waar de verzetshelden zijn. Ik krijg een vaag besef van de grootsheid van mijn grootmoeders, vrouwen in oorlogstijd, vrouwen die er alleen voor stonden en nu sta ik er alleen voor.

Ring!