Pastuiven Verkwil

Van een romanticus die stapelaar werd

soms laat je je gaan
afglijden naar diepten
donker en
onbekend
maar altijd koud.
de betekenis is
voor mij verborgen?

nee
mijn geest
mijn denken
mijn gevoelens
herkennen!
altijd

Een van mijn eerste nog ongedateerde werkjes. Toen, ik spreek hier over eind jaren zeventig vorige eeuw, was ik nog een bruisende struise bonk adrenaline die dacht de hele wereld aan te kunnen.
Ik heb mij laten gaan, heb de koude ervaren, maar wist telkens de weg terug naar boven te vinden. Doch met het verstrijken van de jaren zijn mijn geest, mijn denken, mijn voelen mij meer en meer onherkenbaar geworden. Ik kan niet meer vertrouwen op dat wat ik toen had. Nu doe het daar maar mee, wat moet je anders?
Eigenschappen slaan altijd een generatie over zeggen ze, in mijn geval kan dat wel kloppen. Mijn grootouders heb ik geen van vieren gekend, maar het lezen en schrijven zat niet in mijn moeders of vaders bloed. Al heel jong verslond ik boeken, Verne, Stevenson, Dahl, wat later Tolkien. Ik kan wel zeggen dat die laatste voor een heel groot gedeelte mijn eigen wereld vorm gegeven heeft. Romantiek, heldhaftigheid, ridderlijkheid. Toen kwam de poëzie mijn luchtbel ingewandeld, Schierbeek en ik was verkocht. Het verslinden van bundels en hun geestelijke moeders en vaders nam haast maniakale vormen aan. Ik moest en zou alles wat zij of hij geschreven had bezitten, opzuigen, het mijne maken. Anna Achmatowa, Marina Tsvetajewa, Boris Pasternak, kortom als russofiel zou ik in mijn kennissenkring bekend staan. Walt Whitman en Federico Garcia Lorca ontploften later op mijn boekenplank. Er waren en zijn er meer natuurlijk, te veel om hier te noemen, laten we het erop houden dat ik eclectisch was en nog ben, maar die russen in mijn boekenkast blijven speciaal.
Dat alles vormt je, tekent je en in die rookkamer vol letters, woorden en zinnen leef ik sindsdien. Een hele dag kan er een woord of zin broeien in mij die later in een zwart boekje terecht komt, waarna het aan het wereldwijde web wordt toevertrouwd. In principe stapel ik tegenwoordig op twee momenten van de dag; ‘s morgens vroeg en aan het begin van de avond, dat is een vast ritme, dat is voor mij mijn houvast, ik die geen chaos kan verdragen, hoewel dat op anderen soms wat anders over kan komen. Ik geef het grif toe: ik ben iemand van een vast stramien, wordt dat doorbroken ben ik van de leg.

Anne vroeg mij alles te onthullen en dat wat mij drijft in mijn schrijven en het uitgeven van mijn geesteskindje Po-e-zine aan het papier toe te vertrouwen. Op zich heel eenvoudig; ik denk in poëzie, ik adem poëzie, wat niet direct hoeft te betekenen dat ik een poëet ben, ik ben zoals gezegd een stapelaar, van woorden, soms blijft het muurtje staan, soms valt het om. Dat is wat het is: spelen met woorden en taal, op wat voor manier dan ook. Wanneer het bestaande Nederlands mij te beperkt is maak ik gewoon nieuwe woorden of pik wat uit een andere taal en verwerk het zo dat het voor mij klopt.

Veel poëzie uitgaven zijn te hoogdravend, elitair en out of this world dat het veel mensen afschrikt te lezen, op te nemen, doorleven van wat er staat. Ik loop daar zelf ook regelmatig tegenaan, ik snap het vaak gewoon niet, hoe graag ik het ook zou willen. Dat was een barrière die ik wilde doorbreken met Po-e-zine; de wonderlijke wereld van de poëzie in woord, beeld of hoe dan ook, ontsluiten voor iedereen, zoals gezegd spelen met taal en dat allemaal bijna zonder drempel toegankelijk maken voor iedereen die dat wil. Want hoe wonderlijk is het niet dat wij allemaal met dezelfde 26 letters in het oneindige kunnen scheppen? Ik denk dat Po-e-zine een gaatje vult en de deelnemers zelf vullen dat.
Natuurlijk is er nog heel veel meer te vertellen, maar Pastuiven Verkwil bestaat louter virtueel en dat voldoet voor hem!

Pastuiven Verkwil