Schrijven op een berg – aanhangend water (10)

Aan elk fenomeen zitten andere fenomenen vast, bij onze bron is dat de violist. Toen hij nog geen 91 was, speelde hij de eerste viool bij de Wagnerstukken in Bayreuth en omdat hij niet de hele tijd van Keulen naar Bayreuth wilde rijden, kocht hij het heksenhuisje 500 meter van ons huis vandaan. Vroeger hadden de huizen geen nummers maar namen en in dit hutje woonde een heks. De violist had het heksenhuisje eerder dan wij het onze en zo had hij ook eerder een droge bron dan wij. Hij had het in 2003, een uitzonderlijk droog jaar.

Dat is het leuke van water  halen bij buren die er al eeuwen wonen, zij weten van de hoed en de rand en waar gaat het gesprek over bij een droge bron? Over de vorige keer dat dezelfde bron droog stond.
In 2003 moest onze violist viool spelen in het immer bedompte Wagnergebouw in Bayreuth dat nooit airco zal krijgen of goede stoelen i.v.m. de ongeëvenaarde  akoustiek. Onze violist had geen tijd voor het kruien van kisten met water, dus pakte hij het rigoureus aan: hij liet een enorme cisterne bouwen naast zijn heksenhuisje, een watervat waar het hele jaar het bronwater in kon lopen, opdat hij NOOIT meer zonder water zou komen te zitten. Tot zover stem ik volledig in met de violist en zijn sluwe oplossing. Kees gaat verder.

‘Toen wij ons huisje in 2007 van Frau Berlin kochten heeft zij niet gemeld dat wij onze bron delen met de violist en dat hij de hele tijd tonnen water aftapt naar zijn cisterne, terwijl ons huis het eerste huis op de berg was en dus de oudste rechten heeft op dat water!’
Het manlijk geslacht zit andersom in elkaar dan het vrouwelijke, dat van hen wijst de wereld in, het onze naar binnen, dan is het logisch dat je als jongetje vanaf de wieg naar buiten wilt, oorlogje spelen en indiaantje en cowboytje. Ze willen winnen, is het de lotto niet, dan de oorlog of de Tour de France.

‘Maar Kees, dat is de oplossing! Dan hoeven wij geen water meer van Waltrauds bron, dan kunnen we water van onze eigen bron halen bij de violist! Hij is er niet en heeft het niet nodig en we hebben zijn nummer!’
Dat nummer hebben we dankzij de borrel die we bij het vorige waterprobleem met hem dronken. Toen stuurde een listige nieuwe bergbewoner ons  een rekening voor ons bronwater omdat het zijn bron zou zijn. Onze violist was totaal overstuur en dus haalden wij in Bayreuth de wettelijke papieren en bleek de nieuwe bergman zich te ‘vergissen’. Hij had notabene een hek rond onze bron gebouwd en liet er andermans paarden grazen tegen betaling, met alle kans op bronvervuiling door paardenpoep. Dat losten we op met de wet en daarop dronken de mannen dure cognac en de vrouwen een eenvoudige witte huiswijn want verschil moet er wezen.

Het fijne van de architectuur van mannen is de eraan gepaarde daadkracht. Kees belt dus gelijk de violist op. Helaas laat hij in de haast zijn telefoon vallen en is dat ding meteen kassiewijlen. In geval van dreiging grijpt het eigen lichaam soms in.
‘Nou kan ik niet meer bellen!’
Ik hoor Kees niet, ik zie het plot van mijn verhaal in elkaar grijpen dankzij zijn gevallen telefoon…
‘Luister je wel?’
‘Uh…. we gaan een nieuwe telefoon halen. Heb je gelijk een Duits nummer.’
‘Dan kan niemand mij meer bereiken.’
Hier heb ik zeker tien antwoorden op, maar die kun je op zo’n moment beter inslikken, wat dan wel weer bemoeilijkt wordt door je droge keel.
‘Laten we maar gaan en dan halen we gelijk zoveel flessen water als er in de auto gaan.’

De telefoonkaart blijkt overgezet te kunnen worden in het Duitse toestelletje. Tot zover lijkt alles met een sisser af te lopen. Nu alleen nog water inslaan.
Is al het water in de Aldi op en ook in de Edeka. Op het parkeerterrein zien we een vrouw de laatste krat met flessen in haar auto bergen…

wordt vervolgd