Raar maar waar (1)

Raar maar waar, het thema van de Kinderboekenweek 2015 is uit mijn leven gegrepen en omdat ik het kind van mijn moeder ben, zal ik een voorbeeld geven van het rare ware dat ik alleen al met haar beleefde. Mijn moeder was de laatste zes jaar van haar leven zo goed als mijn kind en dat is op zich al raar en waar. We hadden er helpers bij die het nog raarder en waarder maakten. Zo hadden we het ene moment een reusachtige Ria en daar kwam een hele iele Marina voor in de plaats. Die naam deed gelijk al een bel rinkelen. Bij mijn moeder omdat mijn vaders eerste liefde op Texel Marina heette, de mijne rinkelde ook, maar waarom? Als ik ergens niet op kan komen zijn er drie dingen waardoor ik erop kan komen: ik zeg het alfabet op, ik sla een boek open of ik ga rommelen. Van rommelen komen mijn hersens goed te liggen. Raar maar waar. En nu begint het echt.

Al rommelend komt achterin mijn kast een kistje bloot te liggen. Ik ben de hele Marina vergeten, zo nieuwsgierig ben ik wat er in dat kistje zit. Ik open het terwijl ik nog op mijn eigen been zit die hiervan in slaap begint te vallen, maar mijn ongeduld is zo groot dat ik dat kistje open voor ik dat been anders heb. Er liggen sieraden in. Hm. Nu ik het kistje toch open heb, kijk ik er eens met gepaste aandacht naar. Een broche van mijn oma met een rode steen, een slavenarmband van mijn ex-schoonmoeder, een ring van een vriendin, een ring van een collega. Allemaal in de hemel. Een spoor van doden gaat door mijn handen. Ik word er niet vrolijk van. Onderin ligt een zilveren kinderarmbandje. Het is zwart geworden van ouderdom. Van welk kind was dit? Leeft het nog? Het armbandje heeft een naamplaatje. Met sierlijke letters is er een naam in gegraveerd die nauwelijks te ontcijferen is. Ik ontcijfer het letter voor letter. M a r i n a. Ik schrik ervan. Ook al door mijn slechte geweten.

Dertig jaar geleden liep ik door het Amsterdamse Bos, meer een wandelpark voor de stedeling. Ik zie het bankje nog voor me, en daarachter de boomwortel. Daar lag het armbandje van Marina. Misschien speelde Marina verstoppertje terwijl haar vader en moeder op het bankje genoten van het uitzicht. Misschien hadden ze een picknickmandje mee en gingen ze een broodje eten. Wie weet was Marina aan het hollen en werd ze teruggefloten door vader, struikelde over de boomwortel, krabbelde overeind of werd overeind gesleurd. Haar armbandje gleed af. Niemand zag het verlies, alle ogen waren gericht op haar zere knie of haar ongehoorzaamheid. Je weet het niet. Dagen later werd het armbandje gemist, nergens gevonden, ook niet op het politiebureau.
De eerlijke vinder was te beroerd, hield het zelf, vertrouwde de politie niet.
Het moment is aangebroken het armbandje terug te geven.
Voor straf moet ik op een slapend been de trap af naar Marina.

,,Marina, had jij vroeger een armbandje met je naam?’’
,, Ja.”
Dat dacht ik dus al.
,,Maar dat ben ik kwijt.’’
Dat dacht ik dus ook al.
,,Kwam je wel eens in het Amsterdamse Bos?’’
,,Ja. Met opa en oma.’’
Het is zonneklaar. Opa’ s en oma’s kijken niet of hun kleinkind haar armbandje verliest, ze zijn al blij dat ze Marina heelhuids kunnen afleveren bij papa en mama. Hoe is het mogelijk dat ik uitgerekend vandaag haar armbandje terug vind. In mijn eigen kast.
Kan de eerlijke vinder het eindelijk teruggeven aan Marina zelf. Triomfantelijk haal ik het achter mijn rug vandaan.
,,Kijk!’’
Marina glimlacht ongelovig.
,,Ach!’’
Ik glimlach naar de hemel waar het toeval uitvalt en mijn moeder glimlacht ook. Wat ben ik blij en tevreden dat ik niet meteen naar de politie gegaan ben. Marina neemt het kleinood in haar handen. Schikt het om haar pols. Haar pols is dikker geworden. Wat logisch is. Ze streelt het zilveren naamplaatje dat zwart geworden is. Ze houdt haar naam in het licht.
,,Maar er staat helemaal geen Marina, er staat Karina.”