Schrijfretraite – Brotmahlzeit (9)

Waarom moed in schoenen zakt, weet ik niet. In onze moedige schoenen stappen we het donker in en schuifelen op de tast over de rand tussen hoogte en diepte. Geen gevaar roert zich, de valse hond houdt zich koest. Nu nog het steile stuk naar de Brotmahlzeit.
Hijgend bereiken we onze bestemming. De tuin is uitgehouwen uit de rots en baadt in kaarslicht. Ik smelt als was in toverhanden en wil hier zijn en nergens anders.

Kees trekt aan de bel. Niemand doet open.
‘Zou de Brotmahlzeit het ontbijt zijn?’
Hij trekt nog eens aan de bel.
‘Joh, dat is kerstversiering.’
De deur zwaait er toch van open: een lachende Herbert. De bel is de bel niet en de deur is de deur niet. Het is zijn loopdeur, wat te zien is aan de kast achter hem, van vloer tot plafond gevuld met loopschoenen voor laaggebergte, hooggebergte en alles daartussen in sneeuw en woestijnzand. Waarmee we meteen bij hun recente tocht zijn, dwars door de woestijn op de motor met motorlaarzen.

Onze jassen worden opgehangen aan een bewegende kapstok. Voor ik het ontwerp begrijp, heeft Herbert ons de woonkeuken ingeloodst. Het lijkt wel een broodoven zo heet en daar komt het ‘drücken’ overheen, een betere begroeting dan al dat gezoen waarbij je herpes, griep en acné oploopt. Je voelt de ronde borst of de ribbenkast en klaar ben je.

Regina heeft de tafel gedekt met creativiteit en liefde, manden met brokken brood, schalen met salades en platte borden met torenhoog eend en forel. Op deze momenten ben ik mijn vader dankbaar dat hij ons tegen heug en meug inpeperde dat je altijd alles eet wat de gastvrouw je voorzet, alleen zo leer je de mensen echt kennen. Vegetariër ben je maar in je eigen tijd.

Regina haalt warme broodjes uit de oven en daar schuif ik moedig een plakje forel op.
‘Anne! Du sollst mehr nemen!’
We worden ondergedompeld in het eeuwenoude leven op een berg.
Herbert heeft bij de bron met genezend water een vijver waarin hij forellen kweekt of eigenlijk kweken ze zichzelf, hij hoeft ze alleen te vangen en als hij dat niet zou doen zou het fout gaan met het ecosysteem want hij is de enige natuurlijke vijand.
Hetzelfde met de herten. Met hun almaar groeiende aantal verwoesten ze de jonge bomen, met het gevaar dat de berg afkalft en de huizen omlaag glijden. Ik heb net een boek van Tommy Wieringa gelezen dat dit dramatisch proces bloedstollend beschrijft. Ik geloof hem.

Door deze oerverhalen bij kaarslicht en knappend houtvuur, verteld in plat Fränkisch zakken we in de oergrond waar we uit stammen. We eten met toenemende smaak warme broodjes forel en wilde eend, zelf gevangen, geschoten, gerookt, gekust en geknuffeld.

Ondanks het gezonde klimaat blijf ik blaffen van de hoest.
‘Anne, du brauchst Heilwasser.’
Uit een verborgen kastje komt een smal flesje tevoorschijn en een handvol glaasjes. Ze worden secuur volgeschonken en moeten in één teug achterover om elke bacterie te verbranden. Het spul heeft zo’n hoog alcoholpercentage dat ik meteen lollig word, wat Herbert stimuleert te blijven schenken, het ene flesje na het andere, elk met eigen geneeskracht. Daarbij roemt hij de bergkruiden die door speciale bergvrouwtjes verzameld worden en door bergmannetjes bereid tot genezende drankjes, waarvan je er altijd twee moet nemen anders wankel je.
Na een uurtje of twee, drie, vier, vijf zijn we broeders en zusters die elkaar volledig verstaan dankzij de oertaal van zang, lach en op de schouder slaan.

Geen idee hoe we thuis zijn gekomen.