Eurythmie

De dag vliegt op een vreemd trage manier om met de Grote Schoonmaak. Tussen de emmers sop en de stofzuiger neem ik telkens een kwartiertje rust met een kopje koffie, soep, thee, een broodje, stukje chocola, blokje kaas, al naar gelang. Ik sla Facebook even open. Daar word ik gefeliciteerd dat ik er vier jaar op zit.
Waar zat ik vier jaar geleden?
Mijn moeder leefde nog. Ze woonde bij ons. Mijn leven was vernauwd door mijn zorg voor haar. Door de Parkinson was ze zo stijf als een stuk hout. Dat bracht me ervaringen die ik nodig had. Vandaag-vier-jaar-geleden:

Door het tillen en draaien van mijn moeder is er iets verdraaid in mijn onderrug. Het leuke daaraan is dat ik van de ene therapie in de andere rol. Telkens als de ene klaar is, word ik doorverwezen naar de volgende. Zo ben ik via bodystressrelease, chiropractie en fysiotherapie nu aan de eurythmie. Eerst de body ontstressen, dan wervels op hun plek, dan de spieren een beurt en tot slot de body opnieuw leren bewegen en nu goed, in het goede ritme, want dat betekent eurythmie.

Eurythmisten zie je niet veel en deze heet er ook nog Lennard bij, een verfijnde versie van Leonard, laat staan Lennie. Lennard begint met de anamnese. Deze bestaat uit achteruit lopen. Achteruit ermee. Aan dit achteruitloopje ziet Lennard waar de schoen wringt en gaat een therapieplan maken.
Het echte werk begint volgende week met een voorbereidende oefening. Niet gelijk aan de gang, eerst voorbereiden. Mijn probleem in een notendop, in feite zouden we nu kunnen stoppen met de eurythmie. Dat doen we niet.

De voorbereiding is eenvoudig. We gaan lopen over het vloerkleed, zij aan zij. Langzaam. Heel langzaam. Hierbij raakt mijn evenwicht zoek. Heb je alle LAW’s gelopen, raak je uit evenwicht op de vier meter van een vloerkleed.
,,Dat is tamelijk normaal, hoor.”
Tamelijk.
Aan het eind van het kleed komt een aanwijzing.
,,Probeer de vloer met je tenen af te tasten zoals je dat met vingertoppen doet.”
Mijn lichaam en ik zijn één en in deze pluralis majestatis hebben we meer evenwicht.
De derde keer gaan we lopen met meer spanning in de voet waardoor de ontspanning een kans krijgt; ik loop op ijzeren veren.

,,Probeer nu je blik voorwaarts te richten.”
Ik kan dat grauwe kleed onderhand uittekenen. Voor me hangt een wandklok, links en rechts hiervan is een venster met uitzicht op neerslag van geen betekenis. Lennard heeft mij echter in trance gebracht, waardoor deze neerslag betekenisvol tegen het raam tikt.
Dit is de voorbereiding. Tijd te rusten op een kruk.

,,We gaan nu een golfbeweging doen. Stel je voor dat je in de Middellandse Zee op de branding zit en dan komt er een golf uit Engeland.”
Dat is nog niet zo makkelijk. Zit je in de Middellandse Zee in de warme golfstroom, komt daar een koudegolf uit Engeland. Hoe gaat zo’n golf. Met een kronkel? Een bocht? Een spiraal om je heen?
,,Ach nee, ik ben in de war, hij komt uit Afrika. Je voelt die warme golf in je rug en die neemt je mee naar het strand van Zandvoort.”
Ik kolk met een vreemde bocht om Gibraltar heen.
,,Ach nee, zo gaat hij niet, hij gaat naar Frankrijk.”
Lennard grinnikt om zijn eigen geografie en daar grinnik ik om.

,,Stel je maar voor dat de golf van achteren komt. Daar moeten je handen ook zijn. Ze gaan mee met de golf tot de zijkant van je lichaam en tegelijkertijd moet de enigszins doorgezakte rug op dat moment omhoog.”
Dit gaat bij Lennard heel goed, ook het vervolg waarbij de handen voorwaarts gaan en weer naar achteren, waarbij de rug ontspannen doorzakt. Mijn handen roeien er lustig op los, mijn rug lijkt wel een plank.
Lennard ziet me zwoegen en vindt het tijd voor een moment van rust.

Met zijn handen op zijn hart demonstreert hij het ritme van het hart, Paf de inspanning en Poeoeoeof de ontspanning. Hiermee zou hij een reclamefilmpje voor de hartstichting moeten maken en dat elk moment vertonen.
,,Maar Lennard, hoe krijg ik mijn hart van Paf naar Poef. Moet het niet even stilstaan?”
Lennard glundert.
,,Dat is het geheim. Baby’s die dat moment van stilte niet in hun harteklop hebben, hebben weinig levenskans.”
Een subtiele manier om duidelijk te maken waar mijn verdraaid pijnlijke rug vandaan komt. Het is niet mijn moeder, het is niet het tillen en draaien. Ik ben het. Ik ren en race en schrob en schraap en schrijf, ik ga maar door. Ik vergeet de rustpunten. Als mijn hart zo deed, was ik dood.

Vier jaar verder is de eurythmieles weggezakt maar mijn lichaam weet het nog. Als vanzelf neem ik nu telkens even rust. Ik ben in het ritme gekomen dat bij mij past. Met dank aan Lennard Begeer.

www.leonardo-solutions.eu/index.htm

http://www.begeer.magix.net

https://antroposofieagenda.nl/portretten/lennard-begeer/euritmie-therapeut/4