Ik ben gewend slordig met ramen en deuren om te gaan, met de ontsnapping van Lukkie tot gevolg. Hij heeft me mijn les geleerd. Als ik nu in het voorhuis ga knutselen, sluit ik het achterhuis waar ik met hem bivakkeer goed af opdat hij niet nog eens ontsnapt.
Een paar dagen terug ging ik naar de kringloop en kocht daar een onmisbaar kapstokje. Dit ga ik leuk in de krijtverf zetten. Ik sluit de achterdeur en verlaat via de voordeur het achterhuis, ik ben zo wakker mijn sleutelbos mee te nemen en de accuboor om de haakjes los te schroeven. Dat schildert makkelijker.
Ik open de zijdeur van het voorhuis en ga naar de kamer die er al gezellig uitziet met mijn handenarbeid tafel, knutselspullen en schilderwerk. De donkerbruine draagbalk heb ik al half in de Paris Gris van Anny Sloan zoals je ziet.
Ik open alle blikken krijtverf die ik in de ramsj gekocht heb.
Mijn kapstokje is het ideale ding om de onbestemde kleurtjes te proberen. De verf blijkt van ouderdom veranderd in een dikke klont krijt met water erboven, dat is lang roeren voor alles smeuïg is. Maar het gaat! Ik neem de boor ter hand om de haakjes los te schroeven, dat gaat niet. Dan maar wat geduldwerk met de kleine kwast. Zo ben ik tijden zoet en het resultaat is een hartstikke leuk ding in een buitengewone kleurcombinatie: lichtblauw met aubergine. Ik wil hem gelijk ophangen in de keuken van het voorhuis, waar al mijn theedoeken rondslingeren bij gebrek aan dit rekje. Ding mee, boor mee.
Kom ik bij mijn achterdeur, gaat die niet open. Heb ik de knip erop gedaan.
Geen nood, dan ga ik mijn huis in via de deur waardoor ik naar buiten gegaan ben. Ik pak de sleutel en steek hem in het slot. Dat gaat niet. Ik probeer de vier andere sleutels. Die zijn het ook niet. Kees heeft de sleutelbos ingericht omdat hij daar goed in is. De juiste sleutel moet er tussen zitten. Niet dus.
Geen nood, dan klim ik door een raam. Monter stap ik de schuur in voor de ladder, heeft Kees die mee naar Hoorn, want hij vond hem niet lang genoeg. Ik pak het trapje van de dode man. Oog in oog met de bovenramen zie ik dat ik de kiep-kantelramen in de kiepstand heb en daar kan ik niet doorheen. Het raam moet dicht voor het andere mechanisme werkt.
Geen nood, dan ga ik door het klapraampje, dat staat ook open en toevallig heb ik dankzij het kapstokje de accuboor bij me. Ik haal de boor uit het voorhuis en zie dan pas de stalen stangen:
Tsja. Het was handig geweest als er een deur was tussen voor- en achterhuis, maar die is er niet. Kees vond die scheidingsmuur gelijk al een onding en begon meteen een doorgang te boren voor Lukkie, opdat hij niet buitenom hoeft om bij mij te komen. Maar zelfs het gedeelte waar wij een raam vermoeden, was te dik voor de boor die hij bij zich had. Door de muur is geen optie. Zelfs niet als het kattengat gelukt was.
Mijn visie op de vorige bewoners reikt almaar dieper: moeder en dochter, een vertrouwde combinatie in mijn geval, alleen hadden zij een dikke muur ertussen om elkaars privacy te waarborgen. Door de muur kan ik onmogelijk naar het achterhuis waar Lukkie in bad ligt, mijn matras is en mijn kookgerei. En mijn geld. En telefoon.
Na de dood van vader waren moeder en dochter bang voor inbrekers. Vader was een potige kerel, wat ik dagelijks tegenkom in de vele schuurtjes vol vreemdsoortige attributen waarmee je een insluiper een kopje kleiner kunt maken. Toen vader dood was, kwamen er ter vervanging dikke sloten op elke opening. De voordeur heeft niet eens een sleutelgat en kan van buiten niet geopend worden.
De ramen hebben dubbele sloten, de bovenraampjes roestvrij stalen stangen en daar bovenop heeft elk raam een buitenrolluik. Geen hond komt hier binnen zonder de juiste sleutel.
Desalniettemin stap ik vol goede moed op het trapje en boor de schroeven van de raamhaak los, wat moeiteloos gaat en veel zegt van de weerbarstige schroeven van het kapstokje. Ik klap het raampje open; mijn hoofd gaat niet tussen de stangen door en dan past de rest ook niet. Wat dat betreft ben ik net een kat; als zijn kop erdoor kan, kan zijn hele lijf erdoor.
Voor de tweede keer in twee dagen ben ik aan het eind van mijn Latijn. Ditmaal ga ik niet naar de heilige tuin aan de ene kant van dit huis, maar naar de andere kant waar de buren wonen. Kennen ze me in één klap van binnen en buiten.
wordt vervolgd
14 reacties
Ja hoor. Daar sta je dan, zonder alles. En weet je tegenwoordig nog mobiele nummers uit je hoofd? Nee toch? Ben benieuwd hoe je dit gaat oplossen of opgelost hebt.
het antwoord staat in mijn volgende blog, Kees, en je reageert precies zoals je bent, erg leuk
IAnne, jij zult nooit gebrek aan ‘stof tot blog’ hebben 🙂 voordeel van deze calamiteit is dat je zo wel het huis, de ramen en de deuren van buitenaf goed leert kennen! Je knutselkast ziet er al gezellig uit en wat een mooie lichte ruimte is het atelier! Het kapstokje ontzettend leuk!!
Dat is waarEllie Ik weet nu uit eigen ervaring dat dit huis veilig is 🙂 en het atelier is zeker een heerlijke ruimte, ik merk nu al dat ik er zo fijn werk!
ha Anne, ben je in de buurt? Leuk. Die kleurencombo is super. En ja, nieuwe huizen gaan vanzelf goed passen, maar de eerste twee maanden…….. oei. Ik heb hier de stoppenkast vervloekt totdat ik toegaf dat niet alleszo wil als ik denk dat het moet. Ast nie geet zo het moet, dan moet het zo alst geet. Daarna is alles goed. Dat wordt een heerlijk genieten
ha Joke! wij gaan elkaar vast binnenkort hier of daar ontmoeten, leuk!
het is nu al een en al genieten, dus wat dat voor genot wordt!
O o o wat ‘n toestand! Ik weet zeker dat het goed is afgelopen anders had je dit niet met ons kunnen delen! Dank weer voor dit verhaal!
dat is goed gezien Miepke! en hoe het ging is zo leuk! kun je lezen in mijn volgend blog, ik ben hem net aan het plaatsen, groetjes!
Beeldend. Dat wel. Mooie kapstok.
dubbeldank Annette X 🙂
Ik denk dat je de plank helemaal misslaat met je angst dat Lukkie op zoek gaat naar zijn oude huis. Er zijn zeker evenveel gevallen bekend van katten die honderden kilometers liepen om hun verhuisde personeel terug te vinden als van katten die hun oude huis opzochten. Het verschil daartussen is, denk ik, dat de eerste groep een sterkere band voelt met hun huisgenoten dan met het huis en de tweede groep het omgekeerde daarvan.
Uit je vroegere beschrijvingen van Lukkie maak ik op dat je hem à tort et à travers voor de dood hebt behoed. Een kat vergeet dat niet en voelt zich daardoor hecht aan je verbonden. Lukkie kwam dan ook na drie dagen weer bij je terug. Hij wilde gewoon zijn nieuwe wereld verkennen en was (en is) woedend dat je hem dat probeerde te beletten. Hij is geen kleuter meer en ook niet achterlijk. Hij is een volwasen wezen met zijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel (voor jou).
Sluit hem daar alsjeblieft niet op.
Wat een pracht beschouwing J de kat, en wat ken je Lukkie goed, dat stemt mij zo blij!!! Hartelijk dank hiervoor.
Misschien ben ik idd wat te voorzichtig, maar liever iets te voorzichtig, dan dat ik hem kwijt raak door mijn vertrouwen in zijn immense vermogens, dat hij die heeft, weet ik… Maar weet je, J de kat, mijn dierenarts drukte me op het hart Lukkie ZES weken op één kamer te houden omdat hij zo’n wilde buitenkat is en ‘zijn’ buiten zou zoeken zolang hij dit huis niet als zijn huis ziet. Hieraan heb ik gedeeltelijk gehoor gegeven; van meet af aan heb ik echter wel alle binnendeuren open staan, maar hij taalde zelf niet naar meer ruimte dan de kledingkast, tot hij ontsnapte en regelrecht de straat op vloog, wat niet past bij zijn karakter…. Hieruit maakte ik wellicht ten onrechte op dat hij zich ontheemd voelt.
Na zijn ‘ontsnapping’ van een paar dagen geleden, is zijn gedrag veranderd: hij sluipt door het huis, verkent het en bekijkt het telkens vanuit een andere positie. Hij kwam voor het eerst naar me toe in de keuken, zoals hij dat in het vorige huis deed en gisteravond sprong hij op schoot. Dit heeft mij het vertrouwen gegeven dat hij dit huis begint te aanvaarden als zijn nieuwe plek. Vanochtend zijn we samen de tuin gaan verkennen, uiteraard zonder riem. Hij verkende een deel van de tuin met dezelfde beschouwelijkheid als het huis. Voor een struik bleef hij staan met zwaaiende staart, ik keek wat hij zag : een roodborstje dat net uit het ei is, piepklein! De moeder alarmeerde een struik verderop. Lukkie ging uit zichzelf het huis weer in en ligt nu bij te komen van al onze nieuwe belevenissen. Ik hoop dat je dit leest, dan ben je gerustgesteld wat betreft Lukkie, want dat je erg veel van katten houdt, is volkomen duidelijk. Poezengroet van Lukkie en mij.
There’s a hole in the bucket, dear Liza….dat deuntje trappelde door mijn hoofd terwijl ik jouw verhaal lees.
En de buren kennen jou nu van binnen en van buiten. Ik hoop dat ze dat op waarde weten te schatten.
Dat is een pak van mijn hart.