Eén keer langs de Amstel is genoeg om vaker te lopen met mijn moeder. Dan ben ik gelijk van haar vroege invallen in mijn huis af. Dat zij om tien uur haar boeltje aan kant heeft, wil niet zeggen dat ik mijn bed uit ben. Daar wil ik geen woord voor, want het gaat haar niet aan dat ik er pas om drie uur in lig en dan slaap ik nog niet. Nieuwe liefde, wat wil je?
De nieuwe liefde is meteen enthousiast over mijn looptoekomst en gaat een volle stap verder: ‘dan moeten jullie in Waterland gaan lopen, dat biedt meer ruimte, anders heb jij er na drie keer genoeg van.’
Ik vraag niet waarom hij ons lopen wilde bestendigen; in die tijd heb ik geen oog voor beweegredenen, ik heb niet eens door waarom ik met mijn moeder wil lopen, ja, dat ze dan niet onverwacht komt en dat we elkaar toch zien en dat zij ook eens haar mond houdt.
Diezelfde avond rijden Kees en ik kriskras door de kroon van Amsterdam, het weidse Waterland, doorsneden door sloten en smalle weggetjes. We zoeken routes en parkeerplekken van waaruit we rondjes kunnen lopen. Met de kilometerteller meten we diverse trajecten; het kortst is een rondje Marken, tien kilometer, vervolgens de dijk tussen Monnickendam en Marken, dat moet dan wel heen en terug, maar in Marken is een uitspanning waar we poffertjes kunnen eten en naar de wc. Ook belangrijk. Er zijn café’s in Broek-in-Waterland, Uitdam, Monnickendam en Marken, dus we kunnen telkens anders lopen en uitrusten, aldus mijn gids in visionaire staat.
De volgende dag fiets ik opgewonden naar Aal. Ze zal wel opkijken. Nou, ze springt nog net niet tegen het plafond. Zo enthousiast heb ik haar nog nooit zien reageren.
‘Dan gaan we nu meteen naar Carl Denig, want je moet loopschoenen hebben.’
Voor ik kan protesteren, snijdt ze me de pas af, ‘die schoenen krijg je van mij, want ik weet nooit wat ik jou moet geven. Marco krijgt altijd een overhemd voor zijn verjaardag en jij wilt nooit kleren.’
De schoenen zijn prijzig en ik moet er rare dingen mee doen: veters rijgen en op drie manieren dichtbinden en over een schuine plank naar boven lopen en naar beneden, al is Waterland het platste stukje Nederland. Ik kom uit bij waterdichte Meindl’s en Aal bij Lowa’s, want zij wil ook hoge schoenen.
‘Je krijgt ook een fleecejack van me en een loopbroek.’
Ik weer haastig af dat ik geen kunststof aan mijn lijf wil. Zij komt met lichtgewicht, warm, koel, luchtdoorlatend, vochtwerend, snel droog, en of dat niet genoeg is, komt Carl Denig daar bovenop met een aanbieding die we niet kunnen afslaan.
Onder deze druk komt mijn ware argument aan de oppervlakte.
‘Die schoenen wil ik ook niet. Ik wil niets. Dan voel ik me verplicht aan je en dat wil ik niet.’
Mijn moeder deinst achteruit, buik vooruit, hoofd in de nek, haar observatiestand. Een penibel moment, zo precair dat de Denigvent van schrik ook een stap achteruit doet. Ik voel me vreselijk en wil het liefst de winkel uitrennen maar mijn voeten staan in beton gegoten in die Meindl’s.
Aal veert terug en doet waar zij goed in was: situaties redden en over haar ego heenstappen. Ze kijkt me aan en opent haar handen. Voor de ogen van Carl doen wij de sportgroet. Als mijn vuist mijn hart raakt, valt het schild eraf.
24 reacties
Ik heb genoten van de aanloop naar de prachtige finale, Anne!
Lieve groet.
mooi dat ‘aanloop’ hier! en zoals vaker is de finale gelijk een nieuw begin 🙂 dankjewel Wicky
sjonge… mooi weer Anne…
ik voel me bevoorrecht dat ik mee mag lezen
xx
wat zeg je dat innig, je hebt een fijnbesnaarde ziel, Riann, dankjewel
Hilarisch dit slot van dit stuk te noemen. Een sportgroet als oversprong-gedrag, als een vreselijk slecht getimede poging tot assertiviteit… Heerlijk om te lezen weer….
wat leuk hoe jij dat ziet Elbert, dankjewel
Mooiiii Anne , hoe Kees je het zetje heeft gegeven.
Bijzonder de tegenstelling tussen moedet en dochter : de observatiestand van je moeder en jij in beton gegoten….en dan het slot zo onroerend de verbondenheid met een woordloze sportgroet. Met veel invoelende liefde gelezen xxxxx
door jou voel ik me altijd ‘gelezen’ lieve Dimph, dankjewel X
Mooi/mooi!
dankjewel lieve Annette, je hebt me gevonden!
Kunst ook van jou?
jazeker Annette, bijna altijd – als je over het plaatje schuift met je muis verschijnt het X
Ja, van die vreselijke schoenen, die ‘moeten’ en waar je alleen maar zere ‘……’ van krijgt en toen liet de loopgroep me ook nog 26 km lopen i.p.v. de beloofde 20. Aan blaren geen gebrek,. Gossie dat was afzien, ik heb die krengen nooit meer gedragen en staan nog steeds in de kast.
Moet ze nu maar lozen, misschien op marktplaats zetten, kijken wat een gek er voor geeft.
Anne loop je nog, het is maat 39.
Goedemorgen Corry, wat een herkenning! Ik loop nog steeds, maar dan op maat 38, en te grote schoenen is nog weer extra lastig, want dat heb ik ook al eens gehad… maar lief dat je het aanbiedt! wie weet is er een andere liefhebber, reageer gerust en het komt voor elkaar ???? ~ groetjes!
graag gelezen ..weer 😉 moeder met een ´willetje ´zo ook de dochter 😉 ´t wordt nog spannend 😉
idd Willem, goed aangevoeld!
Vooral de sterke wil van jullie en dan het toegeven met een speciale groet ontroert mij en laat mij glimlachen.
Fijn Ellie, dankjewel
Wat een schoen met je kan doen! Mooi verteld Anne.
Mooi gedicht, ofwel kort samengevat, Anne
Die laatste zin doet het hem. Mooi!
Echt iets voor jou om die in het zonnetje te zetten, dank Ank!
Tranen in mijn ogen, zo gebeeld zie ik jullie voor mij.
Ach, wat bijzonder Athy ~ ik heb hetzelfde als ik schrijf over ons, dat jij dat ervaart, goh…