Versiertoer

Slaapdronken zit ik in een bomvolle ochtendtrein naar Amsterdam. In het compartiment naast mij roemt een echtpaar de stad Groningen. Bij het gangpad zit een verstilde donkere schoonheid van rond de 25 met mysterieuze Mona Lisa glimlach, ogen niet open en niet dicht. Tegenover haar zit een gezette zestiger breeduit, te groot gouden horloge, gouden schakel armband, gouden zegelringen. Alle vier leunen keurig tegen de rugleuning, alle benen een handbreedte verwijderd van de overburen. Goldfinger bestudeert Monalisa. Een mooie vrouw. Hij zoekt een opening.
,,Groningen heeft vier ingangen, als je die mist, kom je er niet in.’’
Zij begrijpt hem niet. Goldfinger vertaalt zichzelf in het Duits.
,,Ach so.’’
 In zijn beste vertegenwoordigers Duits openbaart hij haar het ‘Unterscheid’  tussen Groningen en Amsterdam en komt kort door de bocht meteen uit bij de Amsterdamse grachtengordel. Hierbij blijken handgebaren noodzakelijk, brede handgebaren, hele brede. Heeft hij bij de binnengracht nog voldoende handruimte boven zijn eigen benen, voor de buitengordels is de ruimte boven haar benen onontbeerlijk. Terwijl zij glimlachend de grachtengordel  visualiseert bij zijn rondcirkelende handen, bestudeert hij haar fijne trekken, lange wimpers, aanlokkelijke mysteriemond.
,,Amsterdam ist wunderbar!’’
Zijn beringde vingers, voorzien van pikzwarte, stugge vingerharen, tikken als terloops op haar knie.
Op dit punt had ze haar knie terug kunnen trekken. Als er ruimte was geweest. Die is er niet. Links het echtpaar op weg naar Groningen, voor neemt Goldfinger alle ruimte in. Monalisa houdt het bij haar glimlach.
Het hek is van de dam. Goldfinger stapt virtueel over op het ondergrondse metronetwerk, dat, bijkomend voordeel, in volle gang is. Ter illustratie heeft hij ruimte nodig, deep down, metro hè. Hiertoe schuift hij zijn linkerbeen languit het gangpad in, waarbij hij en passant Monalisa’s zijkant annexeert. Alleen is dit geen pose om vol te houden als je nooit een sportschool bezoekt. Terwijl zijn metroverhaal haar ogen vastpinnen aan zijn handgebaren, banen zijn benen zich een moeizame weg om haar benen heen. Het is evengoed knap dat hij hierbij geen moment zijn metroverhaal onderbreekt. Je ziet de ondergrondse voor je. Alle gaten die ervoor gegraven zijn, alle bergen grond die opgewoeld zijn, de wateroverlast naar alle kanten, zijn handen weten er weg mee in de vrijgekomen beenspleet. Monalisa kan geen kant op en glimlacht.
We zijn op het Centraal Station. De trein komt met een schokje tot stilstand, waardoor onze wijdbeense Goldfinger niet anders kan, dan even steun zoeken op de knieën van Monalisa. Hij knipoogt, laat los, wacht beleefd tot zij opstaat, om haar dan haastig te volgen. Op het perron heeft hij haar ingehaald. Op de roltrap staat hij achter haar. In de vertrekhal loopt hij naast haar. Hij zegt iets. Zij kijkt opzij. Samen verlaten ze de stationshal. Hij haalt een pakje dodelijke sigaretten uit zijn broekzak. Hij vraagt iets. Ze blijven staan. Hij geeft vuur. Samen rokend lopen ze richting dam. Hij kijkt naar de gracht voor het station. Er ligt een rondvaartboot.
Hij wijst. Zij knikt. Hij koopt kaartjes. Hij gaat met haar de grachtengordel bevaren en wie weet is de metro dan dichtbij.