Het verliefde paar

Onze nieuwe gasten zitten in de tuinkamer en dat komt goed uit. De tuinkamer heeft een eigen ingang, erg handig voor hippies met  wapperbroeken om de benen, petjes op het hoofd, glimlach om de mond en daarbij vier rolkoffers, twee rugzakken en twee schoudertassen. Daarbij heeft de tuinkamer een houtkachel. Het mag zomer zijn, voor mensen uit hele warme landen is het hier koud. Onze hippies komen uit warme landen. De kachel gaat aan. Dat ding is zo oud als antiek en zo sterk als de hel, dus die fikt geweldig en houdt een iglo nog heet.
Nou is de man topkok op evenementen all over the world en de vrouw is zijn nieuwe lief, de verliefdheid spat er nog vanaf. Als kok wil je dan een lekker biefstukje grillen voor je meisie. Bij ons zijn vele kookgelegenheden voorhanden. Moeders braden gehaktballen op het gasstel. Dokters gooien iets in de magnetron. Onze Afrikaanse anesthesisten gaan op blote voeten in korte broek ‘s zomers en ‘s winters aan de braai, buiten op zo’n ijzeren gril. Kinderen poffen piepers in het kampvuurtje. Hoe een topkok een biefstukje grilt, zal hij wel weten en laten we graag aan hem over. Voor hij aan de biefstuk begint, scharrelt hij tussen het bouwmateriaal van man. Daar zit alles tussen wat je als topkok nodig hebt, vier bakstenen, het woord zegt het al, bakstenen. Ons zegt het niets als we het zien, want zoals bekend, je ziet het pas als je het doorhebt.
Wij ruiken rook, zelfs in het hart van het huis, het vierkant, de ruimte binnen de 4 boomstammen, het skelet van de boerderij. Man aarzelt of hij de twee verliefden zal storen met zijn kennis van rook en van vuur. Die kok is toch niet gek? En dat vrouwtje heeft de Sorbonne gedaan. Ook niet gek. En man heeft 3x voorgedaan hoe het klepje van de schoorsteen moet. En een neus hebben ze ook. Dus.
De volgende dag is de rook opgeklaard. Man gaat naar school, vrouw blijft thuis. Het verliefde paar slaapt uit na de lange reis. Om 2 uur ‘s middags begin ik me af te vragen of er koolmonoxide in de rook zat. Net als ik de ambulance wil bellen, komt het verliefde paar naar buiten en vraagt of ze een wasje mogen doen. Dat worden tig wasjes, maar wat ben ik blij dat ze nog leven en wassen en drogen. Het verliefde paar blaast bellen, doet wasjes, stookt vuurtjes, maakt rook. Tot ze naar Berlijn moeten, over Parijs. Met een huurauto. Om spullen te halen. Nog meer spullen. Of de spullen die er al zijn even kunnen blijven staan.
Op zo’n moment staat mijn inlevingsvermogen mijn zakelijk vermogen in de weg. Ik zie die rolkoffers, die rugzakken, zijtassen en al dat wasgoed dat net gewassen en gedroogd is en keurig op de hangers hangt. Moet alles weer ingepakt. En ze blijven maar 2 nachtjes weg. Wat een gesjouw. Laat toch hangen.
Of ze die nachtjes niet hoeven te betalen, ze zijn er immers niet. En ze hebben al genoeg kosten aan het huren van een auto voor de rondrit van 1300 kilometer. Snap ik.
Of de kamer dan wel schoongemaakt kan worden want ze zijn te druk om het zelf te doen. Ze hebben een boot gekocht van 26 meter en hebben daar grote plannen mee waar inkomsten uit moeten komen. Met koken erbij. Een hoop stress en georganiseer vooraf. Herken ik. Wat dacht je van zo’n boerderij met gastenstudio’s.
En of de kamer schoongemaakt kan worden en de bedden verschoond, want die zijn daar na drie nachtjes hard aan toe.
Ik zie het allemaal voor me, dat is het voordeel van schrijven, en ga er in mee of ik het zelf ben en beleef. Goed. Voor ze gaan is het  avond en moeten ze nog helemaal weg en vraag ik me alweer af of ze de weg nu wel zien.
Volgende dag ga ik de kamer schoonmaken met mijn hulp in vieze tijden. Zie ik dat het rechter kachelraampje stuk is. Dat raampje kan niet stuk want is gestaald brandglas. Het is stuk.
Hier komt man in het verhaal. Al zijn zinnen beginnen met ‘hoe kun je nou goedvinden dat…’  Dit zijn retorische vragen, dat wil zeggen dat antwoord ongewenst is. De vragen zijn het stoom uit de neus van de draak. Vervolgens is het goud aan de beurt. Man gaat het oplossen. Belt de kachelfabrikant.
Het vervangen van het ruitje kost 147,50 euro exclusief BTW, exclusief inzetten. Er begint zich nieuw stoom te vormen. Gelukkig meldt onze topkok net via facebook dat hij de kosten voor het schoonmaken van de kamer, het opmaken van de bedden en het vernieuwen van het ruitje op zich neemt. Was een ongelukje met het grillen van de biefstuk op het houtvuur op de baksteen in de houtkachel. Een lange Spaanse zin die Bing eigenaardig vertaalt, maar ik heb aan een half woord genoeg. Hij betaalt. Dat zeg ik man. Die is er niet gerust op. Heeft heel andere visioenen dan vrouw. Man ziet het verliefde stel voor gigantische kosten komen te staan en dan ook nog zo’n ellendig duur raampje erbij, op niets af. Dat moet goedkoper. Man slaat aan het bellen. Hij komt uit bij een kachelsmid in Enkhuizen, Degeling op het Westeinde. Die maakt zelf kachelruitjes op maat. Dat is altijd goedkoper dan zo’n fabrikant. Gezwind erheen.

Nou moet dat ruitje alleen nog even de kachel in. Man draait er zijn hand niet voor om. Het verliefde stel kan terugkomen. Hun bedje is gespreid.