In mijn galerijen staan foto’s van werk dat ik de afgelopen tien jaar heb gemaakt. Ze worden veel bezocht door mensen uit de hele wereld, dat kan ik zien, maar er wordt nooit op gereageerd. Tot Inge Dekoninck mijn werk ziet. Zij heeft de gave woord en beeld bijeen te voegen tot een nieuwe dimensie in de taal van het hart. De ene keer inspireert het kunstwerk haar tot een gedicht, de andere keer is het gedicht er het eerst en zoekt ze daar een beeld bij. Sinds kort werken wij samen. Het is boeiend te ontdekken wat iemand ziet in jouw werk.
Vandaag kwam Inge met een gedicht bij mijn krachtschild. Beleef het mee!
verzameling alles wat ik op mijn weg vind wat me lief is
verzamel ik
vlecht het tot een kunstwerk
een dreamcacther om boven mijn bed te hangen Inge Dekoninck
Zo kort zegt Inge het, en alles zit erin.
Hij hangt inderdaad boven mijn bed. Maar voor het zover was…..
Het was in de tijd dat ik veel pijn in mijn nieren had. Niets hielp.
In de vakantie ging ik met een paar vrienden naar het prehistorisch kamp bij Lelystad. We roeiden in een kano van een uitgeholde boomstam, we bakten brood in een oven van klei, we sliepen in het hooi op de grond.
De eerste nacht droomde ik van een gestreepte kater. Hij zei dat hij mijn helper was. Ik moest op zijn vel gaan liggen en mijn nieren zouden genezen. Ik had twee katten die mij de dag door hielpen, Pippi, een wit-rode poes en Totem, een zwarte kater met wit befje en witte teenslippertjes. Ik hield zielsveel van hen, maar gestreept waren ze niet.
Ik vertelde mijn droom bij het ontbijt van een knoerdstevig stuk brood aan mensen die ik niet kende. De beheerder van het kamp reageerde onverwacht. Hij had de week ervoor een dode boskat gevonden en deze niet willen begraven maar in de vriezer gelegd. Hij haalde de bevroren kat, hij was stijf van de dood en grijs gestreept. Daar zat ik met mijn motto: Walk your talk en Wat gebeurt is aan de beurt. Mijn droom en de werkelijkheid kruisten voor mijn voeten.
Terwijl de kat ontdooide, bestudeerde ik een boek waarin tekeningen stonden hoe men in de prehistorie dieren vilde. Het dode dier werd opgehangen en van zijn vel ontdaan met een vuurstenen mes. Ik prentte de snijroute in mijn hoofd. Ik was klaar voor de klus en vilde de kat zoals mijn voorouders dat deden, met een mes van vuursteen in mijn hand. Ik was bang dat het niet scherp genoeg was en stak te diep in de buik, waardoor ik in de darm kwam. De darminhoud viel voor mijn voeten en rook sterk. Behoedzaam ging ik verder. Tot mijn verwondering bleek het vel losjes om het vlees te zitten. Elk onderdeel van het lichaam zit afzondelijk ingepakt, wat het beroep van chirurg meteen minder eng maakte dan ik tot dan dacht en zoals ook een vogelpoepje in een luiertje lijkt te zitten als de ouders het poepje uit het nest weghalen. Totaal niet vies. Het villen gaat zonder bloedvergieten gepaard. Of je een jas uittrekt, de jas van het leven. Het gaf me een oerverbond met vervlogen tijden. Het gaf me power. Eenmaal is genoeg. Daarna wordt het routine en dat is dodelijk.
Ik heb de huid gelooid zoals in het boek stond, een vierkant raamwerk van takken gemaakt, het vel erin gespannen met een naald van een bot en pezen van een buffel en dat boven het houtvuur gehangen. Aan het einde van de week was de huid gelooid door de rook en ging mee naar huis.
Ik nam het doorrookte vel in mijn bed en sliep dieper dan diep op het kattenvel. Mijn nierpijn verdween als een dief in de nacht. Ik zal nooit weten of het door het slapen op het vel kwam of door het villen zelf. Dat doet wat met je.
Het vel heeft ook mijn poes Zora dienst bewezen, telkens als ze krols was en er geen levende kater voorhanden was. Dan ging ze jammerend op het vel liggen tot het over was. Het zou kunnen dat ze er een paar levens mee verdiende, in elk geval is ze driemaal uit de dood opgestaan. Je weet het niet. Wat is waar, wat is wens, wat is inbeelding en wat is droom. En dan nog, is er verschil?
De jaren verstreken en het kattenvel riep. Ik droomde van een krachtschild dat leven en dood verbond. Ik ging aan de gang met takken en steentjes met natuurlijke gaten, rood bloed en witte geest. Nu hangt dit krachtschild boven het bed in mijn atelier – driehoek omlaag, vrouwenpower.
Dat ziet Inge, ik weet niet waar, ze voelt het en schrijft het op, kort en raak. Ze raakt mij en maakt me stil.
Hij hangt inderdaad boven mijn bed. Maar voor het zover was…..
Het was in de tijd dat ik veel pijn in mijn nieren had. Niets hielp.
In de vakantie ging ik met een paar vrienden naar het prehistorisch kamp bij Lelystad. We roeiden in een kano van een uitgeholde boomstam, we bakten brood in een oven van klei, we sliepen in het hooi op de grond.
De eerste nacht droomde ik van een gestreepte kater. Hij zei dat hij mijn helper was. Ik moest op zijn vel gaan liggen en mijn nieren zouden genezen. Ik had twee katten die mij de dag door hielpen, Pippi, een wit-rode poes en Totem, een zwarte kater met wit befje en witte teenslippertjes. Ik hield zielsveel van hen, maar gestreept waren ze niet.
Ik vertelde mijn droom bij het ontbijt van een knoerdstevig stuk brood aan mensen die ik niet kende. De beheerder van het kamp reageerde onverwacht. Hij had de week ervoor een dode boskat gevonden en deze niet willen begraven maar in de vriezer gelegd. Hij haalde de bevroren kat, hij was stijf van de dood en grijs gestreept. Daar zat ik met mijn motto: Walk your talk en Wat gebeurt is aan de beurt. Mijn droom en de werkelijkheid kruisten voor mijn voeten.
Terwijl de kat ontdooide, bestudeerde ik een boek waarin tekeningen stonden hoe men in de prehistorie dieren vilde. Het dode dier werd opgehangen en van zijn vel ontdaan met een vuurstenen mes. Ik prentte de snijroute in mijn hoofd. Ik was klaar voor de klus en vilde de kat zoals mijn voorouders dat deden, met een mes van vuursteen in mijn hand. Ik was bang dat het niet scherp genoeg was en stak te diep in de buik, waardoor ik in de darm kwam. De darminhoud viel voor mijn voeten en rook sterk. Behoedzaam ging ik verder. Tot mijn verwondering bleek het vel losjes om het vlees te zitten. Elk onderdeel van het lichaam zit afzondelijk ingepakt, wat het beroep van chirurg meteen minder eng maakte dan ik tot dan dacht en zoals ook een vogelpoepje in een luiertje lijkt te zitten als de ouders het poepje uit het nest weghalen. Totaal niet vies. Het villen gaat zonder bloedvergieten gepaard. Of je een jas uittrekt, de jas van het leven. Het gaf me een oerverbond met vervlogen tijden. Het gaf me power. Eenmaal is genoeg. Daarna wordt het routine en dat is dodelijk.
Ik heb de huid gelooid zoals in het boek stond, een vierkant raamwerk van takken gemaakt, het vel erin gespannen met een naald van een bot en pezen van een buffel en dat boven het houtvuur gehangen. Aan het einde van de week was de huid gelooid door de rook en ging mee naar huis.
Ik nam het doorrookte vel in mijn bed en sliep dieper dan diep op het kattenvel. Mijn nierpijn verdween als een dief in de nacht. Ik zal nooit weten of het door het slapen op het vel kwam of door het villen zelf. Dat doet wat met je.
Het vel heeft ook mijn poes Zora dienst bewezen, telkens als ze krols was en er geen levende kater voorhanden was. Dan ging ze jammerend op het vel liggen tot het over was. Het zou kunnen dat ze er een paar levens mee verdiende, in elk geval is ze driemaal uit de dood opgestaan. Je weet het niet. Wat is waar, wat is wens, wat is inbeelding en wat is droom. En dan nog, is er verschil?
De jaren verstreken en het kattenvel riep. Ik droomde van een krachtschild dat leven en dood verbond. Ik ging aan de gang met takken en steentjes met natuurlijke gaten, rood bloed en witte geest. Nu hangt dit krachtschild boven het bed in mijn atelier – driehoek omlaag, vrouwenpower.
Dat ziet Inge, ik weet niet waar, ze voelt het en schrijft het op, kort en raak. Ze raakt mij en maakt me stil.
9 reacties
Je bent een echte sjamaan en tovenaar Anne, zo diep doorgrond en wonderlijk hoe de dingen zich in jouw leven ontplooien. Dit verhaal van wat je hebt meegemaakt doet je huiveren, grijpt diep in je ziel en ontroert. Fijn ook voor je de samenwerking met Inge.
is inderdad heel leuk!
Hallo Anne (en Inge), Wat een fijn idee, dat “samen creatief” zijn van jullie twee en dat te kunnen combineren. Maak maar schrijfsels Inge, ik ben benieuwd welk mooi ervaringsverhaal Anne bij al haar creaties heeft! Ik heb de meeste wel bekeken. Sommige vind ik kunstig, anderen maken mij nieuwsgierig. Zeker nu ik jou door bovenstaand verhaal een beetje beter heb leren kennen, Anne. Ik blijf jullie volgen! <3
heb je verhaal met verwondering gelezen.wat mooi en wat sterk.heb boeken over sjamanen,droomopleiding gevolgd.beklijft voor een tijd en ebt dan weg.men lot is, iedere dag opnieuw het wiel uitvinden.van de tarot is mijn levenskaart de maan, mijn zielekaart de kluizenaar.stapje voor stapje met een klein lichtje.oké, nu ga ik naar de captcha code.
ik ben zo blij dat wij in contact zijn gekomen.leve facebook!!groet!!
WOW! Wat veel reacties zo vroeg op de morgen. Dankzij Inge. Bedankt!
Haar gedicht bracht het verhaal erachter in mijn herinnering – en mijn ervaring is dat bij herinnering iets verinnerlijkt is – en eventueel rijp om te openbaren, haha. En dan is het superfijn dat Bertie meer ervaringsverhalen wil horen – heb ik nodig, zetjes in je rug, prikkels en uitdagingen – dan gebeurt er wat…!
Ik ben ook dol op kaarten en alles wat zij verbeelden en spiegelen. Ze roepen verhalen los bij mij. De maan en de kluizenaar, dat is toch een intrigerende combi Athy – het weerspiegelde licht en het gevangen licht die het innerlijk licht weerkaatsen. Wat is dat nou voor een voorgeboortelijke inval. Engel, zeg het maar….jij maakt me stiller dan stil.
AUM!
ik moest wel lachen,midden in de nacht, kijkend naar de volle maan en dacht:jij gloeit op door het licht van een ander zoals ik opbloei wanneer er een mens op mijn drempel staat.Die kluizenaar komt er wel, stug volhouden; ook ik heb iets verdraaid koppigs.
een vastbijtertje,soms tegen beter weten in,noemde iemand mij ooit.
Bijzonder om een gebeurtenis die ik als toeschouwer heb meegemaakt als verhaal terug te lezen. Ik heb er niets van meegekregen op dat moment. Wonderlijk toch hoe uniek ervaringen zijn. Dat kan je ook in het gedicht horen over als je de nadruk op “mijn” legt bij het reciteren.
Mag ik deze creatiecombie gebruiken in een boekje dat ik voor een vriendin aan het maken ben? (enkel en uniek exemplaar, misschien 1 copie voor mezelf)
Dat vind ik heel erg leuk en bijzonder, Renate! Allereerst dat jij een boekje voor je vriendin maakt en dat deze combi erin past! Dat vind ik bijzonder. Je was zogezegd bij de conceptie van deze ervaring, de boreling heeft bijna 20 jaar op zich laten wachten, en nu het verhaal rijp was en eruit is gekomen, zie jij, precies jij, er een plekje voor in een uniek boekje voor je vriendin. Dat is een verhaal op zich. Jouw verhaal.
Natuurlijk mag het erin van mij, erg lief en attent en integre dat je dat vraagt!, ik zal Inge nog even vragen, en als het kan, zou ik verguld zijn met een kopie van je boekje.
jawel zoals anne het ergens verwoordde, werk ik van hart tot hart: Mijn gedichten komen uit het hart het creatief werk van Anne eveneens, ook van anderen
leuk idee van dat boekje;: doe maar!!
héééél leuk idee!