Seks

Mijn loopmaatje en ik hebben heel wat kilometers afgelegd in weer en wind, maar over seks hebben we het niet. Daar komt nu verandering in, want de afgelopen regenachtige zomerweken hebben zich 150 gegadigden gemeld. Ik sla steil achterover tegen een duinpan bij Bergen aan Zee. Zij mompelt namen als Tork en Grobijn.
“Hoe kom je ineens aan die hobbits?’
Haar haren waaien wijd in de zeewind, wat wildheid onderstreept.
‘Ik heb mijn nieuwe laptop ingewijd met een advertentie op www.relaties.planet.nl”
Mijn vriendin kan fluisteren, ik hoor elk woord dwars door de branding.
‘Die namen zijn voor het anonieme. Tork bijvoorbeeld is directeur van een groot bedrijf. Hij gaat op wereldreis met een zeilboot en ik kan mee.’
Ik vertrouw die Tork niet. Volgens mij gaat het hem ergens anders om.
‘Er hebben heel veel kunstenaars gereageerd en wel 20 fotografen.’
Mijn vriendin is een bloedmooi mens zoals je zelden met het blote oog ziet, maar ze haat foto’s van zichzelf.
‘Hoe is het mogelijk,’ stamel ik.
‘Ik moest mijn lievelingsboek in mijn profiel zetten. Prompt wist ik geen titel, alleen dat prachtige fotoboek over de aarde, en daar zijn ze als een blok voor gevallen.’
We gieren het uit. Maar niet lang. Daar is het onderwerp te nieuwsgierigheidswekkend voor.
‘Ik wil natuurlijk niet de hele tijd mijn rimpels in close-up, dus dat fotoboek heb ik gewist. Ik wil dat die vent op mijn innerlijk valt. Krijg ik toch een e-mail recht in mijn hart! Blijkt die vent een boeddhist te zijn van 76!’
Mijn vriendin valt op het innerlijk van boeddhisten, maar 76 is net even te dicht richting slotaccoord. Een jonge zeebonk met woeste baard en wilde hond komt ons tegemoet. Ik stoot haar aan.
‘Is dat wat?’
‘Ik moet geen baard en geen bril en geen buik en geen bouvier.’
Wie de mannen voor het kiezen heeft, moet het fileermes hanteren. Ze glundert. De kunstenaars, fotografen en directeuren zouden haar nu moeten zien!
‘Ik verheug me alweer op straks bij het scherm. Glaasje wijn, kaarsje en me verkneukelen met 50 vrijpostige heren! Joh, Anne, zo heerlijk, ik ben niet meer alleen!’
Ik herinner me eenzame tijden zonder man of, erger, de verkeerde man.
‘Het is zalig al die persoonlijke verhalen te lezen. Sommige mannen schrijven zo leuk over al hun ervaringen.’ Ze kijkt peinzend naar de woeste zee die door snelle kitesurfers bedwongen wordt onder felgekleurde windzeilen. ‘Maar het belangrijkst vind ik toch de foto. Die blaas ik op en dan bestudeer ik zijn ogen, zijn huid, zijn mond….’
Ja, de vrouw zit vol paradoxen.
‘Anne, weet je wat het is? Het is verslavend. Elke avond de leukste mannen in huis. Als zo’n vent niks is, druk ik hem gewoon weg. Maar…’ Ze zucht. ‘Stel dat het tot een afspraak komt met zo’n kunstenaar. Dan zit ik.’
Haar uitstraling krimpt als een zijden hemd in de kookwas.
‘Wat je aan moet?’
‘Ja en dan daarna! Dan gaan we natuurlijk naar een museum en dan weet ik niks van het expressionisme en het impressionisme.’
Ze kijkt of ik in godsnaam met het verlossende woord kan komen, en snel. Vanavond kan het zover zijn.
‘Joh, dat weet die kunstenaar zelf wel, dat hoef jij hem heus niet te vertellen.’
Dit stelt haar totaal niet gerust.
‘Maar Anne, wat verwacht zo’n kunstenaar dan van me?’