Erfenis

Oom Gerard moet naar het verzorgingshuis want zijn eigen huis is zo langzamerhand een levensgevaarlijk oord vol wankele stapels. Het worden er steeds meer aangezien onze hoogbejaarde alles dubbel, zeg maar gerust tiendubbel koopt. Met zijn jampotdikke glazen kan hij niks vinden, dus koopt hij telkens nieuwe schilmesjes, scharen, sokken, elastiekjes en de rest. Geen doorkomen meer aan. Het begint al bij de deur met de reclamefolders. Want zo is oom Gerard wel, dankzij de koeienletters zoekt hij haarfijn uit waar de mesjes deze week het goedkoopst zijn.
Afijn, onze grijsaard is eindelijk en ten lange leste in veilige handen in het verzorgingshuis. Nu het huis nog leeg. Een taak vol verbazing, ergernis en weemoed voor de erfgenaam, de lieverd van mijn vriendin. Het ganse leven van oom Gerard in tien aanhangwagens. ‘Is wat. Onder een berg todden komt een wasdroger vandaan. De erfgenaam aarzelt. Om die nou naar het Vuil te brengen. Het is wel wat voor zijn vrouw. Die heeft alles behalve een wasdroger. Met enige opwinding rijdt onze erfgenaam het erfstuk naar zijn eigen erf, zonder weet van vrouw en vriendin achter de gordijntjes. Met de nodige honken en bonken laadt hij het erfstuk uit op het grasveld en vertrekt richting huis. Daar staat het zwartkleverige brok metaal op het gras dat nog nooit zo heldergroen was. 
‘Kijk nou toch!’ Wijst mijn vriendin verbaasd, ‘een wasdroger.’
‘Uit de steenkolentijdperk.’
Daar kot de erfgenaam aangelopen met een knalgeel doekje in de hand. Hij slaat aan het poetsen, waarbij het gehanteerde doekje alras zwart is. Dit ontgaat hem niet. Hij gaat naar binnen en komt terug met een nieuw geel doekje. Het schoonmaakritueel gaat in de herhaling.
‘Dat zo’n man toch zo kan poetsen.’ Er klinkt trots in de stem van vrouw en vriendin.
‘En zonder emmer sop. Je kan wel zien dat hij tennist, zoals hij op die atletische benen het vuur uit zijn sloffen rent.’
‘Ik wist niet dat hij weet waar de schone lapjes liggen.’
Hoe meer de wasdroger gaat blinken, hoe meer zijn vrouw gaat glimmen. Onwetend van dit neveneffect verschijnt er een glimlach van voldaanheid op zijn gezicht. Het varkentje is gewassen. Nu komt de volgende stap. Het schudden van de wasdroger. Man hoort iets in de droger. Het gebit van oom Gerard? Zijn houten been? Erfgenaam rukt aan de bovenkant of het een deksel is. Dat is het niet. De zijkanten moeten aan de tennisarmen geloven. Alles zit als gegoten en muurvast. Onze held bereikt de voorkant. Daar zitten drie kleppen. Hij stort zich op de bovenste. Er vliegt een bak uit, tot de nok gevuld met water. Dankzij de dagelijkse tennistraining kan hij nog net een koude douche voorkomen. Onwetend van zijn publiek giet hij de bak met een triomfantelijk gezich leeg over de bloeiende hortentia’s. Onvermoeibaar rent hij weg voor een nieuwe gele lap, waarmee hij nu het waterreservoir te lijf gaat. De volgende klep leidt naar de droogtrommel. Hij rukt aan de deur om de pluizenzeef eruit te halen, maar daar zit de zeef niet. De onderste klep misschien? Hebbes! Aan zijn gezicht te zien meurt de inhoud als een rioolrat. Hij laat zich niet weerhouden en plukt de zeef leeg en poetst hem brandschoon met drie doekjes. De wasdroger ziet er nu uit of hij rechtstreeks bij de BCG vandaan komt. Mijn vriendin houdt het niet meer. Man mag in de schuur zijn, zij kan niet wachten en drukt op de knop om de droger in werking te stellen. Er gebeurt niets. Teleurstelling druipt van haar af.
‘Hij doet het niet!’
Uitgerekend op het moment van deze anti-climax komt man de schuur uit met een katrol vol elektra. Hij ziet zijn snelle vrouw, te vroeg voor het zorgvuldig opgebouwde hoogtepunt. Het hoge woord vliegt van het puntje van zijn tong.
‘Doe de stekker er dan ook een keer in!’