De vaartocht gaat verder en verder en verder, het water is zonder einde.
Weilanden, bosjes en bruggen, een enkele boot, een en al sloot.
Langzaam daalt de schemer neer.
Na alle glaasje rosé, handjes vol nootjes krijgen we zin in de salades waar we uren aan gehakt en gesneden en gemixt hebben. Waar is een landingsplekje?
De stuurman weet een vlonder op poten naast een weide. We meren aan, laden uit en scheppen de macaronisalade en de groenteslade eendrachtig op onze bordjes. Stokbrood erbij en nog een glaasje.
Het leven is goed aan het water.
Aan de westelijke hemel verschijnt de maan in haar eerste kwartier tussen de bomen.
Voort gaat het pruttelende bootje, voort gaat de schemering, als een almaar nauwer wordende hand die ons langzaam en zachtjes omsluit. Daar glijden wij tussen donker en licht, land en water en de maan glijdt zacht met ons mee.
Rita, ons boegbeeld, zet de fakkel in zijn ijzeren oog en ontsteekt het vuur.
Zo romantisch was een vaartocht nooit. Klotsende golfjes, een zachte zomerbries door de haren, handen slepend door water dat warmer is dan lucht, het avondlied van een vogel, de rosse gloed van de dalende zon.
Onze stemmen dempen vanzelf, af en toe een klaterlach.
Duister sluipt over land en water, in de verte licht een torenklok, van Lutjebroek of Hoogkarspel, we kunnen nog zien, we hebben nog oog, er zijn nog herkenningspunten, maar helemaal helder is het ons niet.
We bereiken een donker bos met vaag de gedaanten van witte wezens.
We zijn voor de duvel niet bang. We drinken een slokje en lachen lach op lach. In de verte loeit een koe. Het donkert en duistert, stilte daalt neer en dan plots een oplaaiende vlam boven ons bootje. Het is onze fakkel die vlam heeft gevat, het bamboe omhulsel van het olievaatje. Nog even en de hele bamboestok vat vlam.
Een kort moment van roerloosheid. De maan schijnt dubbel haar licht. Zo boven, zo beneden.
Rita rukt de bamboestok los uit zijn ijzeren greep, zwaait de fakkel over ons hoofd en dompelt de vlammende kop onder water.
Er gebeurt niets.
De fakkel brandt en blijft branden , een gloedvol, oranje, machtig fel vuur. Wij geloven het niet, barsten uit in kakelende schaterlach. Het water vliedt overvloedig, dompelt en dempt en dooft het dappere vuur.
Donker is het, heel donker plotsklaps. Ook de maan is stilaan in donker vergaan.
- waar zijn we?
Stuurman knarst tanden. Hoe vindt hij zijn weg in het donker? Nergens een kerktoren, een huisje met licht, geen lantaarn en geen maan, geen fakkel.
Zo pruttelen en glijden wij in duisters gehuld. Wind steekt op, sokken gaan aan. Er is nog wijn en nootjes ook, maar waar is de weg die we moeten gaan?
Takken van treurende wilgen omsluiten ons schuitje. Vast zit de boot en vast zitten wij. Aan de oostzij, aan de westzij kiert een venster licht.
Keer omme, keer omme, keer omme!
Stuurman vindt blind toch zijn weg.
- we zijn er
De steiger doemt op als een lokkende vlek. Stuurman meert aan met een zucht uit vier kelen.
Vaste wal onder wankele voeten.
De werkelijkheid geeft ons grond: alles uit de schuit in de wagen, schuit op de trailer en weg.
De onvergetelijke vaart eindigt met behouden thuiskomst.
6 reacties
Ik zou hem knijpen in deze omstandigheden. Maar ik wist niet dat jullie al zo vlakbij waren. Wat waren de geesten? Lange sluitertijd van de camera? Ik zie dat je steeds handiger wordt met het plaatsen van de foto’s. In Nederland zijn zoveel leuke picknick plekjes langs het water. En wat je zei in het stukje van gisteren. Vanaf het water ziet het er heel anders uit, vaak mooier. In tegenstelling tot de trein, daar zie je vaak lelijke achterkanten van huizen in afbraakbuurten.
Mijn liefde voor het varen is in mijn jeugd ontstaan. Ik was de oudste thuis en ondernemend, best wel lastig voor mijn ouders. Mijn Oom Aai had een schip en elke Kerstvakantie en zomervakantie mocht ik mee. Ik zat al heel vroeg in de stuurhut te genieten van alles en mocht ook zelf aan het stuurrad. Een tijdlang geloofde ik toen ik volwassen was dat ik niet ‘echt’ stuurde, maar nu weet ik dat ik het kon. Natuurlijk alleen maar op de rechte en stille kanalen en vaarten. In 1964 kwam mijn neef, die zijn eigen schip had ons gezin halen in Wamel. Met de pont in Tiel over en dan met zijn allen in het bijbootje, waarbij hij achterop stond en al wrikkend met een wrikriem de boot snel naar zijn schip bracht.
Heeft Hoorn ook water om in te varen? Grachten en zo? Ik ben wel een paar keer met de Bruine Vloot in de haven van Hoorn geweest. Leuk dat je zo genoten hebt van het varen en dat het allemaal goed is afgelopen.
De geesten waren koeien (vandaar het loeien).
Leuk dat jij zo verbonden bent met varen en avontuur en water. Hoorn heeft ook grachten, en een mooie haven, je kunt het allemaal zien en beleven als je langskomt! Per motor of per boot. En bijzonder dat ik je nu pas echt leer kennen via het geschreven woord, terwijl we bij elkaar in de klas zaten toen we tien waren.
Vette grijns zo vroeg op de ochtend.
Wat een spanning, prachtig verhaal Anne. Ik zat bij jullie in die boot, hield mijn adem in en dacht even dat jullie pas de volgende ochtend thuis zouden komen.
Annelies
Ja, je bent vroeg, en nog vroeger dankzij de ingebouwde Engelse klokkentijd…. Scheelt een uur of 2 op een dag….. als je het handig aanpakt.
Dankjewel voor je inlevende reactie!
Hoi Anne, mooi verhaal. Maar je proza is een verlangen naar dichten. Probeer het eens.
Lieve groet Dirk
Ha Dirk, wat een bijzondere reactie. Dat je dat eruit haalt. Ik ben me aan het voorbereiden op een workshop verhalen vertellen, waarvoor ik een gedicht uit het hoofd moet leren. Daar heb ik nogal moeite mee, maar het doet me wel wat, dat merk ik al wel en daar wil ik binnenkort eens aandacht aan geven in een blog, wat het met me doet.
Jij hebt het al bespeurd, Dirk, ik had er zelf nog niet zo aan gedacht en dat raakt me….. dankjewel!