Wonder der stem

Drie dagen weg van man en moederzorg, gasten en blog, facebook en internet, drie dagen en twee nachten ondergedompeld in het wonder van de stem. En dan terug zijn en geen woord op het scherm krijgen, laat staan uit de mond.
Misschien is zwijgen het wonder van de stem.
Vooraf had ik het anders geregeld dan een kwart eeuw geleden. Toen deed ik geen oog dicht in het bomvolle slaapzaaltje met snurkers, een dame met koplamp en een vent met buikloop. Onvoorzien is het moment aangebroken mijn levenservaring in te zetten voor de noodzakelijke omgevingsfactor: stilte. Denderende donder, knetterende knijters, snurkende snaters, rochelende rekels en bimbambeierende bellen wiegen mij niet in slaap, al denk ik hierbij aan ruisende rivieren, klaterende klissen en zilte zee.
In het diepste geheim spoor ik een maand vooraf een tuinhuisje met stilte op. Zo’n fantasieloos onderkomen met zeil in houtpatroon, een wit geplastificeerd kastje als keukenhoek, een koffieapparaatje dat niet open of dicht wil en een tafeltje voor de toegangsdeur waar een tv opstaat zonder gebruiksaanwijzing. Maar stil is het. En daar draait het om in onbestemde momenten tussen gisteren en morgen. Niets zo verademend als stilte.
Kan ik mijn mond niet houden. Juich ik voortijdig, overenthousiast dat ik het ideale onderkomen gevonden heb. Dan moet je niet raar kijken als een medeworkshopper met dezelfde slaapstoornissen hoort van het stille tuinhuisje en op het moment suprême pal naast je ligt, een bordkartonnen wandje ertussen en een wc met automatische ontluchting waar de brandweerkazerne stil bij is. Deze ontluchting is telepathisch aangesloten op elke voetstap in die richting, ja, elke gedachte eraan.
Nu wil het geval dat in zzz, Zeer Zeld Zame gevallen Alles, maar dan ook Alles goed uitpakt. Dit komt gemiddeld eenmaal per mensenleven voor. En dat is Hier, dat is Nu. Marieteke, ik zal je niet bij de naam noemen ter bewaking van je privacy, Marieteke en ik blijken het ideale paar gescheiden van tafel en bed door een bordkartonnen wandje. Ik vind, bij wijze van spreken, de bezemkast, zij de fles, ik heb de glazen, zij het motief. Zo kunnen we de wodka niet laten verstoffen in de bezemkast, dat is ondankbaar tegenover de hospita, wat mij meteen voor haar inneemt, want er wordt nogal eens voorbij gegaan aan de gevoelige ziel die in de hospita schuilt. Niet door Marieteke. Wij komen de nachten wel door.
Maar. Om vanuit zo’n ongeleid projectielachtige aandacht te landen in een workshop van Stilte en Stem valt niet mee. Voor de workshopleiding. Nu ken ik deze workshopleiding toevallig, ook weer niet zo toevallig en ook weer niet zo persoonlijk, geen liefdesaffaire en geen haat-nijdverhouding. Ik ben precies zo bekend met de leiding dat het twee kanten op kan gaan.
Voor deze warming up nu uitmondt in onthullingen over kanten die het op had kunnen gaan en om toch voor al de rust te vinden die nodig is om tot een beschouwing te komen waarin recht gedaan wordt aan leider en deelnemers aan het Wonder der Stem, om alles en allen in het juiste licht te plaatsen, ontdaan van onnodige subjectieve en subversieve inlegkundige bedenksels, en dat is niet zo eenvoudig als het lijkt, is een introverterende nachtelijke slaapwandeling langs sterrenstelsels en planeten de aangewezen weg naar stilte.