Happy hippies

Onze hippies wilden 3 dagen blijven toen ze hier begin juli aankwamen met rolkoffers, rugtassen, zijtassen, wapperbroeken, hoedjes en grote glimlach. Ze hadden net een grote boot gekocht in Enkhuizen en die gingen ze verbouwen tot hun paradijs. Na een week werd duidelijk dat het hier Lalaland is met ‘good energy vibes’, huisje voor hen alleen, groot bed, lekkere keuken, badkamer, tuin, sloot, houtkachel, wasmachine, droger, eigenlijk al die dingen die de gemiddele hippie onderweg verfoeit als materiële ballast, maar die verdraaid nog aan toe hartstikke handig is als je ze tegenkomt. Pluk de dag.
Heerlijk om de was van jaren te doen. Het begint niet fris op een boot met vuile was in de hutkoffer.
Als je op je reis in Waldolala terecht komt, blijf je voor the time being, huurt een transportbus en haalt het zwerfafval dat op je hippietrip ergens is achtergebleven in Berlijn, Parijs en meer van die hippiesteden. Na een week van duizenden autokilometers is het heerlijk terug te zijn in ‘the place to be’, met ‘the good vibes’. Bij ons. Ja, ze weten je wel in hun hippievibes te vangen. All you need is Love. Peace. Understanding.
Uit de transportwagen komt een walmende berg verleden van hippiehem en hippiehaar. Te wow dat er een opgeruimde schuur is. De hippiecompostberg past er net in. Groot zeil erover en opgeruimd staat netjes.
Ze zijn hier om tot rust te komen, te evalueren, te deduceren en te reduceren. In de pauzes tussen de rustmomenten laten ze de wasmachine en droger het vuile werk doen waarvoor ze geschapen zijn. Ecologisch bewustzijn kan wachten tot de boot. In de dozen blijkt een magazijn aan voorwereldse kleding schuil te gaan. Loslaten is pas loslaten als je het eerst hebt vastgehouden in de schoontst mogelijke staat. Een goede oefening in Zen, de kunst van  het loslaten.
Dit loslaten is van verre te zien als je de tuin inkomt. Rond de hippietempel stapelen de vuilniszakken en lege dozen zich op als een Installatie die de Idee Loslaten verzinnebeeldt. Echter. Binnen afzienbare tijd kunnen onze hippies hun heerlijke hippiehome niet meer in of uit. De Installatie moet weg. Het Scheringa Museum is helaas opgedoekt, de Afvalbreng blijft over. Het gelukkige toeval wil dat de vaste bewoners weten waar die is en ook nog een auto hebben om de Installatie te vervoeren. Enkele malen per week. De bult onder het zeil slinkt gaandeweg.
Dit meditatieve proces van loslaten wordt gedwarsboomd door de postbode. Deze komt tweemaal per week aan de voordeur met een grote doos voor onze hippies. De pakketten komen overal vandaan en moeten duur worden betaald als ze uit Zwitserland komen. ‘Dat zit niet in de EEG,’ volgens de postbode. Die zou je vergeten met al dat Europa gedoe. De postbode kent onze hippies al gauw beter dan ons. Met naam en toenaam. Zo weet hij te vertellen dat hippieman een Catalaan is en dat ik hem nooit, maar dan ook nooit moet verwarren met een Spanjaard, dat is vloeken in de kerk. Nu zijn de pakketten zelden voor hippieman. Onze bevallige hippievrouw moet een spoor aan verleden hebben achtergelaten. Dit bekogelt haar nu van alle kanten. Net nu ze aan het loslaten is. Zelfs oude liefdesbrieven zijn met Donkere Maan verbrand in het open vuur. Met een bezwaard hart breng ik de dozen om de andere dag naar het hippiehuis. De tiende keer betuig ik mijn deelneming maar eens.
‘Vervelend dat al die oude liefdes je die dozen achterna sturen.’
Hippievrouw neemt de doos gracieus in ontvangst met haar betoverende lach.
‘No problem! This is brandnew, from the internet. Wow!’